HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
24. okt, 2020

Niet lullen maar pellen...

Het is al weer maanden geleden dat ik een blog schreef. Toen ik een pauze nam, kwamen we net uit een drie maanden lange lockdown en de vrijheid lonkte! 

Ik weet nog goed hoe het voelde toen we weer samen de auto in sprongen op weg naar de kust. Al die tijd was dat niet toegestaan (tenzij om medische of andere dringende reden wel) dus we genoten met volle teugen (ondanks de mondkapjes). We konden weer uit eten, het terras op, met mensen afspreken en ieder weerzien was even hartelijk. 
 
En nu? Nu zitten we in de tweede golf en is het afwachten wat er gaat gebeuren. De economie piept en kraakt en bij heel veel ondernemers staat het water tot aan de lippen. Mondkapjes zijn vanaf maart in Spanje onderdeel van ons leven en vraag me niet om een mening, het is gewoon verplicht. Er is geen advies of een verzoek; nee, op dat ding! Alle maatregelen die door de overheid worden genomen, worden op deze manier kenbaar gemaakt. Per autonome regio of landelijk. Wat ik hier fijn aan vind; we weten wel waar we aan toe zijn. Er wordt ons niet alleen maar gevraagd onze verantwoordelijkheid te nemen; we worden gewoon geacht te luisteren en het te doen.
 
En ook daar kun je alles van vinden, maar we kunnen desondanks nog overal heen. De horeca is open, kinderen gaan naar school, we kunnen zonder problemen de winkels in, naar de kapper, de sportschool of naar het strand en thuis werken wordt aangemoedigd. Zeker hier in de Comunidad Valenciana is het relaxed en is het een van de meest veilige regio's van Spanje. Waarbij het woord 'veilig' inhoudt: op 100.000 testen weinig besmettingen. De regio's waar er problemen zijn, zitten tijdelijk al in lockdown.
 
Zodra juridisch goedgekeurd komt er naar alle waarschijnlijkheid ook nog een avondklok bij. Van 00.00 uur tot 06.00 uur niet de straat op. Geen advies, maar een (regionaal) besluit. Kortom, niet lullen maar pellen en soms is dat van alle besluiten die genomen kunnen worden, misschien wel het beste. Of het de enige juiste weg is? 
 
Dat zal uiteindelijk blijken...
13. jun, 2020

Ajuus!

Drie maanden geleden gingen we in lockdown en inmiddels is hier in Spanje het einde van de noodtoestand in zicht. Vanaf 22 juni a.s. nemen de regeringen van de autonome regio's het weer over en dat houdt o.a. in dat de kans bestaat, dat er per die datum verschillen kunnen zijn t.a.v. 'post coronamaatregelen'.

De vraag die veel mensen voornamelijk bezig houdt is; wanneer de grenzen  weer open gaan voor toeristen? Dat antwoord is van regeringszijde nog steeds niet officieel gekomen en ik ga me niet aan een voorspelling wagen. Feit is wel dat het er alles aan gelegen is, dat het toerisme weer op gang komt; want ik kan jullie zeggen "het is hier wel héél rustig!"
 
Ondanks deze - vooral in het begin - surrealistische situatie, zijn de afgelopen drie maanden toch omgevlogen en een paar kilo's eraan. 'Coronarolletjes' die momenteel in de gym worden weggewerkt, terwijl buiten het hek restaurants en terrassen weer lonken. Zomerse verleiding volop, maar voor alles is er een juiste balans.
 
Wat deze hele periode mij heeft geleerd, is dat het morgen letterlijk allemaal anders kan zijn. Iets dat ik daarvoor verstandelijk wel wist, maar blijkbaar nog eens moest ervaren. Daarom tel ik nogmaals mijn zegeningen, vervolg ik mijn weg in het leven en neem ik (zoals ieder jaar) een 'blogvakantie' tot nader order.
 
Een fijne zomer gewenst, waar je die ook
- in goede gezondheid - door mag brengen. In het najaar komen we elkaar wellicht weer tegen. Hoe, wat, waar? Wie dan leeft, wie dan zorgt. 
 
Ajuus!
6. jun, 2020

Het Rad van Fortuin

Gisteren sprak ik aan de telefoon een vriendin met wie ik acht maanden samen heb gewoond in Rotterdam. Ik trok negen jaar geleden bij haar in nadat ik terug was gekomen uit Turkije, ik geen huis meer had en in Nederland weer helemaal opnieuw moest beginnen. 

We belandden in een gesprek 'down memory lane' over die periode. De periode in een Rotterdamse volkswijk waar invallen van de politie geen uitzondering waren, we in het huis allebei een voordeur hadden, maar eenmaal binnen van het ene huis naar het andere huis konden lopen door een gat in de muur en waar we in het weekend de bovenbuurman uitbundig plezier hoorden beleven met zijn tig jaar jongere vriendin. 
 
We woonden er semi 'anti kraak'. Betaalden een kleine huur en wisten dat er een moment zou komen dat we er uit moesten. En dat moment kwam. Na acht maanden, waarin we lief en leed hadden gedeeld, scheidden onze wegen. Inmiddels woont zij vlakbij het strand van Noordwijk en ik vlakbij het strand van Calpe. Onze levens lijken in niets meer op die tijd in Rotterdam, maar toch koesteren we de herinneringen van destijds met heel ons hart.
 
Die tijd vol onzekerheden heeft mij geleerd dat het leven een Rad van Fortuin is, waarin je je soms boven in het Rad bevindt en je letterlijk een prachtig 'uitzicht' hebt en soms onderin het Rad zit met vragen als "hoe nu verder?"
 
Wat ik me wel altijd voor ogen hield was dat, wanneer het Rad weer zou gaan draaien, ook ik weer meegenomen zou worden naar boven. Alles zou goed komen en eigenlijk was alles al goed. Vertrouwen in en op mijzelf bracht mij (ook toen ik 'stil' stond) naar mijn volgende bestemming en nu, zo veel jaren later, resten de herinneringen. Ja, het (levens)Rad draait en soms staat het stil; dat zal altijd zo zijn. 
 
Ook als er géén Leontien is die de bordjes omdraait.
30. mei, 2020

Calamaris en ghostbusters

Langzaam komt ons 'oude leven' een beetje op gang. Vanaf het moment dat we er samen met de auto op uit mochten lonkte de vrijheid en zaten we, bijna een week geleden, voor het eerst weer op een terras aan zee. 

Als iemand mij op dat moment had verteld dat we niet op aarde waren maar in een Covid vrije hemel, had ik hem of haar geloofd! Mondkapjes van bedienend personeel daargelaten, maar de smaak van het eerste calamarisje gevolgd door een plens verkoelende 'tinto de verano' was goddelijk. Dít hadden we gemist!  
 
Minder goddelijk was mijn bezoek aan de tandarts en mondhygiëniste. Het betreden van het ziekenhuis (waar zij zich bevinden) stond niet bepaald op mijn bucketlist en met enige weerstand ging ik naar binnen. Daar wachtte mij een team van 'ghostbusters'. In witte uniformen en getooid met haarbedekking, handschoenen, mondkapjes en daaroverheen een plastic 'face shield' heetten zij mij welkom. Rare gewaarwording, maar hun vriendelijkheid en de wijze waarop ze verder te werk gingen gaf toch een goed gevoel.
 
Anders was het toen ik na anderhalf uur het pand verliet. Waar ooit gevoel zat, hing iets van vlees (waarvan ik wist dat het mijn lippen waren) en mijn mondhoeken hingen (boven en onderkaak verdoofd) op half zeven. Ik was op dat moment blij met mijn mondkap; die kon ik er heel decoratief over heen schuiven. Normaal praten was geen optie en de 'tinto' heb ik die dag laten staan, me zelf troostend met de gedachte dat ook dit (net als heel veel zaken in het leven) weer over zou gaan.
 
En zo zijn er steeds weer nieuwe ervaringen in dit coronatijdperk. Vanaf maandag gaan hier de stranden weer open voor (zonne)badgasten. Heel benieuwd hoé dat zal gaan... Het enige dat ik zeker weet is, dat ik er in plaats van 'witte uniformen' veel witte lichamen zal zien.
 
Zónder mondkap! Dat dan weer wel.
 
 
23. mei, 2020

De Wet van Aantrekking

Weer een week omgevlogen! De week waarin mijn haren en ik een weerzien hadden met de kapper, mondkapjes in Spanje verplicht werden, we een dode kat vonden op het dak van de gym, mijn Y H O M website de wereld in ging en we hoorden dat we maandag niet door gaan naar fase 2.

Never a dull moment en dat allemaal terwijl de zon iedere dag meer dan hoog aan de hemel staat en de temperatuur reeds zomerse waarden bereikt. Het leven in coronatijd. Ik ben er inmiddels helemaal aan gewend en het feit dat we op ieder moment van de dag weer naar buiten kunnen, werkt 'geestelijk
verruimend'. De beperkingen zijn weliswaar nog steeds aan de orde, maar daar de hele dag mee bezig zijn kost alleen maar energie. Ik train mezelf te kijken naar wat wel mogelijk is en houd mijn focus op wat ik werkelijk wil. En dan blijkt dat je zelfs in tijden van social distance toch (online) hele leuke mensen kunt ontmoeten (die gisteren hier borrelend bij ons op de bank zaten), je creatief aan de slag kunt (een vernieuwde website), je met je man na 70 dagen lockdown nog steeds door een deur kunt en dat je een mondkapje kunt verdragen bij 30 graden, puur omdat je weet dat niet dragen wel kan, maar dat het alternatief betekent binnen blijven.
 
'Energy flows, where attention goes' schreef ik deze week. Heel hard roepen, dat ik iets NIET wil, maakt in negen van de tien gevallen dat ik het juist op mijn bord krijg omdat de focus dan ligt op datgene wat ik niet wil. De onvermijdelijke Wet van Aantrekking, die we bewust én onbewust gebruiken en ons doet manifesteren; individueel maar ook collectief. Corona heeft me dit bijna drie maanden lang laten praktiseren en het werpt zijn vruchten af.
 
Als de leerling bereid is, zal de leraar verschijnen. Al is het in de vorm van een virus.
OverzichtOuder