Ken je die mop van de lege envelop? Zo voelde het een beetje toen ik na lang bestuderen van het nieuwe 'de-escalatie protocol' er achter kwam, dat mijn kapper zich helaas in een ander 'gezondheidsdistrict' bevond dan dat wij wonen. 

Deze dames zouden hier vandaag zijn gearriveerd voor een fijn verblijf. Vijf dagen lekker ontspannen en gezelligheid met elkaar. Een vriendinnenretreat waar zij en ik al lange tijd naar uitkeken (temeer omdat ze vorig jaar i.v.m. zeer slechte weersomstandigheden na wederzijds overleg besloten om vroegtijdig naar Nederland terug te keren).

En nu is alles anders. Voor hen, maar ook voor mij. Geen gasten, dus lege kamers. Ik heb me eraan overgegeven. Dit is wat het nu is en ieder voor zich moeten we verder in deze coronatijd. Hoe? Ik verkies persoonlijk vooral de stilte. Daar liggen voor mij meer antwoorden dan in een buitenwereld waar angst regeert. De sfeer wordt er steeds grimmiger, censuur steekt de kop op en meer en meer mensen weten niet meer wat ze moeten geloven.

Wat ik geloof, is dat wij zelf beschikken over onmetelijke wijsheid. Een innerlijke stem die ons leidt en die we (als we werkelijk stil durven te zijn) kunnen horen. Een fluisterende stem die wars is van alle commotie om ons heen en die rust biedt en vertrouwen. Het enige dat van ons wordt gevraagd is bereidheid. Bereidheid om de innerlijke dialoog iedere dag even te stoppen en vanaf een afstandje te kijken, naar wat we onszelf allemaal wijsmaken.

Als we ons (al is het in het begin, maar vijf minuten per dag) zouden kunnen overgeven aan de stilte en de gedachten die opploppen kunnen zien als passanten zonder hen te willen begroeten, dan ligt er een wereld van vrede binnen handbereik.

Ook in een tijd, waarin we het soms even niet meer (lijken te) weten...

Gisterenavond hebben we vernomen dat onze regio verder de-escaleert naar fase 1. Met geknepen billen zaten we op de bank, toen de 'uitslag' door begon te sijpelen en bleek dat er ook nog al wat regio's zijn bij wie dat niet het geval is. Zij blijven in fase 0, wat inhoudt 'wandelen en sporten op gezette tijden, boodschappen doen en verder thuis blijven'.

En ineens gloorde er licht aan de Spaanse horizon! Geheel onverwacht kwam de regering een paar dagen geleden met een de-escalatieplan dat in vier fases zal worden uitgerold. De data die worden genoemd zijn weliswaar een richtlijn, maar dan nog; meer vrijheid komt dichterbij!

Mijn besluit van vorige week om minder corona nieuws tot me te nemen, afstand te nemen van negativiteit en in plaats daarvan me te gaan focussen op 'wat ik werkelijk wil', heeft me geen windeieren gelegd. Het coronaluik ging dicht en het creatieve luik ging open. Een zee van ruimte kwam vrij en vanaf de plek waar de beste ideeën opgeslagen liggen stroomde informatie binnen. Informatie over nieuwe stappen die ik zou kunnen nemen, want hopen tegen beter weten in heeft nog nooit iemand wat gebracht. De retreats zijn deze zomer (zo goed als?) ten dode opgeschreven en mijn verdere dagen slijten op een zonnebed? Not my cup of tea. Overigens, degene die dat wel wat lijkt, mag nu aan een voettocht hierheen beginnen met de waarschuwing; het is niet alleen maar goud wat er blinkt onder de Spaanse zon.