HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
29. jun, 2019

Panne!

Hoe het is om met een lekke band aan de ringweg A-10 in Amsterdam te staan kan ik je vertellen en hoe dat voelt op de AP-7 Alicante/Valencia, is mij inmiddels ook bekend!

Ineens op het dashboard een signaal zien, dat er iets loos is met de bandenspanning en tegen beter weten in toch hopen dat het 'wel meevalt' is volgens mij een fenomeen dat vaak optreed in situaties die we liever niet onder ogen willen zien. Uitstelgedrag. Alsof je op deze manier de werkelijkheid nog wat langer buiten de deur kan houden. Idioot natuurlijk, want als 'reality knocks' is het leed er niet minder om. Zo ook in dit geval. Band zo plat als een dubbeltje! Zelf de krik ter hand nemen? Uitgesloten. Een auto zo zwaar als een tank, doppen strakker dan strak aangedraaid en werkelijk geen idee welk protocol te volgen. Praatpaal? Verzekering bellen? Garage in de buurt? 
 
'Overgave' en rustig blijven bleek het beste te werken, want zoals met zo veel dingen in het leven; als je het écht 'effe' niet meer weet dan is de redding vaak nabij! In mijn geval in de vorm van drie heren met verschillende disciplines, (autopistaman, sleepwagen en garage) die snel en vakkundig te werk gingen en ervoor zorgden dat ik veilig thuis kwam.
 
Moraal van het verhaal en te volgen protocol 'Geen paniek! Adem in, adem uit'. O ja, en zorg dat je (met die hitte) altijd water bij je hebt. Had ik dus niet! 
22. jun, 2019

Sixth sense?

"I wanna tell you a secret...I see dead people. All the time. Walking around. They don't know they're dead...".

Deze scene uit de film 'the Sixth Sense' staat in mijn geheugen gegrift. Een jongentje in bed, half weggedoken onder de lakens, die een groot geheim opbiecht. Vijf jaar voor het uitkomen van deze film uit 1999 maakte ik iets soortgelijks mee... 
 
"Mam, kijkt er ook iemand naar jou als je slaapt?". Mijn, toen vijf jarige, dochter stelde 'out of the blue' deze vraag en keek mij vol verwachting aan. Mijn antwoord luidde "Geen idee. Misschien je vader; maar dat zie ik niet want ik heb als ik slaap mijn ogen altijd dicht". Wat daarna volgde was een onthulling van iets dat ik nog niet wist. Er was 'iemand' bij haar vertelde ze. Iemand die haar 's nachts meenam op 'reis'; iemand met wie ze overal naar toe 'vloog', ook naar een plek waar mensen waren die "nog niet wisten dat ze dood waren". Deze 'iemand' had gouden vleugels én ze was niet bang voor hem... En zo babbelde ze destijds aan één stuk door en vertelde ze mij een bizar verhaal. Nu, een jaar geleden en bijna vijfentwintig jaar na dato, heeft deze 'spirit guide' zich via automatisch schrift bij haar kenbaar gemaakt. 'Zijn' naam luidt Vicente (aka 'de Adelaar') en hij neemt haar nog steeds mee 'op reis'.
 
Ze ziet hem niet, maar hoort diep van binnen zijn stem. Hij spreekt tot haar hart en fluistert haar de weg in die ze mag gaan. Zegt o.a. dat ze vol vertrouwen het leven mag leven; zónder angst en geeft haar ook de boodschap mee dat ze alles, maar dan ook alles, kan manifesteren wat ze in haar dromen (en met open ogen) voor zich ziet. En geloof het of niet; er gebeuren met zeer grote regelmaat wonderbaarlijke dingen als ze besluit om naar die innerlijke stem te luisteren.
 
Kortom; een verhaal dat zich - net als in the Sixt Sense -  afspeelt tussen hemel en aarde. Voor de één gesneden koek, voor de ander een groot raadsel, voor velen totale onzin. Feit is wel (en voor mij heel leuk!) dat deze 'adelaar' haar, via allerlei omwegen, onlangs weer terugbracht naar haar geliefde Ibiza en ze nu dus besloten heeft om daar te blijven "Mam, hier ben ik thuis" appte ze me eergisteren.
 
Sixth sense of no(n)sence? Wie zal het zeggen...?
 
 
8. jun, 2019

Aan het roer!

Bijna twintig jaar geleden ging ik voor het eerst zeilen langs de Turkse kust. Tien dames, een schip, kapitein en bemanning. Een week lang leefden we in een 'bubble'. Weg van de bewoonde wereld, drie heerlijke maaltijden per dag, excursies, zeilen, lachen, heel veel kletsen en het enige waar we bij het opstaan over na hoefden te denken bij het was "welke bikini trek ik aan"?

Een vakantie uit duizenden! Zo leuk, dat ik gedurende veertien jaar één of meerdere keren (alleen of met vriendinnen) ben teruggekeerd naar Turkije, om in wisselende groepssamenstellingen de baren te bevaren. 
 
De afgelopen week stond ik aan het roer van mijn eigen schip. Zeven dames, drie heerlijke maaltijden per dag, lachen, heel veel kletsen en als slagroom op de taart twee keer per dag yoga. Het enige verschil was. Het schip vaarde niet, maar was veranderd in een prachtige villa met yogazaal midden in de natuur. Ik was kapitein en kok tegelijk en hoorde tijdens het werk hun verhalen en het plezier dat de dames hadden. Ik had de ene flashback na de andere en genoot daarom extra van de herinneringen van toen en de werkelijkheid van nu.
 
Ook de traditionele groepsfoto aan het einde van deze fantastische midweek hebben we als aandenken gemaakt. Ik stiekem met de wens, dat er in de toekomst nog heel veel gezellige dames met mij mee mogen 'varen'.
 
'Schip' ahoy'! 
1. jun, 2019

Work that body

Een teamsporter ben ik nooit echt geweest. Waar mijn vriendinnen als kind kozen voor volleybal, softbal, atletiek of andere sportvormen in groepsverband sprong ik op de fiets naar de manege. Een paardenmeisje dus! Lange tijd in hart en nieren.

Tot die ene vakantie in Lloret de Mar. Ik was een jaar of zeventien en ontmoette daar twee bodybuilders. Ik weet niet meer precies hoe het is gegaan, maar feit is wel dat ik na de vakantie aan de gewichten hing en minimaal drie keer per week straffe fitness routines afwerkte. Mijn liefde voor de gym was geboren en 'bodybuilding' werd (voor korte duur) mijn ding. Maar ook na het bodybuildingavontuur bleef de sportschool een vertrouwde plek. Waar ik ook woonde of op vakantie ging, binnen no time wist ik waar ik kon werken aan mijn fysieke conditie. 
 
En nu..., tientallen jaren later is daar mijn eigen yoga/fitnesszaal! Midden in de natuur en pal naast ons huis. De muziek kan keihard aan en ik heb er het rijk voor mij alleen. Een droom is werkelijkheid geworden. Dat (en hoe?) ik mijn medemens deelgenoot laat zijn van deze  plek zal  ik in een later stadium bekend maken. Vooralsnog knip ik eerst zélf het denkbeeldig openingslint door en neem ik plaats op de roeimachine. 
 
De vogels fluiten, de zon schijnt, life is good. Work that body!
25. mei, 2019

Surprise!

Terwijl het vliegtuig zich hoog boven de wolken bevindt, links van mij een (mij onbekende) man zit te slapen en de bemanning zich met versnaperingen door het gangpad zwoegt, denk ik terug aan de afgelopen vijf dagen...

Vijf dagen in Nederland, die in het teken stonden van 'hereniging' en vooral van 'verrassen' want wat heb ík genoten van het ongeloof en de blijdschap toen ik onverwacht aanschoof tijdens een vriendinnenlunch in Amsterdam, de gezichten van mijn ouders toen ik ineens in de woonkamer stond tijdens de viering van hun zestig jarig huwelijksfeest, het weerzien met mijn dochter die na zes maanden Bali weer (even?) terug is in Europa en mij verraste bij de kapper en last but not least, het knuffelen met ragdoll Jip die liefdevol is geadopteerd door een vriendin, nadat onze honden unaniem hadden besloten dat Jip geen blijvertje was.
 
Dit soort momenten zijn voor mij onbetaalbaar, juist omdat 'elkaar even zien' wat ingewikkelder wordt zodra je besluit om je leven buiten de landsgrenzen voort te zetten. Desalniettemin vind ik het heen en weer vliegen tussen deze twee werelden heerlijk! Ik voel me thuis zowel in het land van herkomst, als in het land waar ik nu woon en gaat het mij er niet om van welk land en van welke mensen ik het meest houd, maar om waar en bij wie ik verkies te zijn.
 
Over anderhalf uur zet ik weer voet op Spaanse bodem.
 
Home again! 
NieuwerOverzichtOuder