HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
13. apr, 2019

Blackout

Eergisteren zag ik op televisie een weerman een complete blackout krijgen. Live welteverstaan. Er kwam geen woord meer uit en hij leek totaal de weg kwijt te zijn. Hier moest ik aan denken toen ik begon met dit epistel. Ik noem het alleen geen blackout maar een 'blogout'.
 
Werkelijk geen idee waar ik het deze week eens over zal hebben. Een soort 'blo(g)kade' in mijn hoofd. Ik schrijf mijn blogs niet weken vooruit en ik heb ook geen lijst met onderwerpen klaar liggen. Mijn focus ligt momenteel geheel op de retreats. Het welzijn van mijn gasten en het leven hier op Tierra Feliz. Iedere week andere dames, iedere week andere belevenissen. Is er dan niets om over te schrijven? Ongetwijfeld, maar ik kan er even niet bij.
 
"En dat moet óók kunnen" vertel ik mezelf nu want, onder druk een epistel de deur uit rammen gaat niet werken. Trouwens 'onder druk iets doen', daar heb ik al heel lang geleden afscheid van genomen. 'Go with the flow' is mijn motto. Zo ook, 'dealen met wat er op je pad komt, helder zijn in wat je wilt (maar vooral ook niet wilt) en veranderen wat je kunt veranderen'. Niet altijd makkelijk, maar voor mij wel het hoogste streven.
 
Dus aanvaard ik zonder weerstand deze  'blogout' want (zoals met zo veel dingen het geval is) komt de oplossing vanzelf.  Kijk maar... Van blackout ging ik naar blogout, naar uiteindelijk tóch een blog! 
 
Eind goed al goed! (net als bij de weerman)

 

6. apr, 2019

Mission completed!

Het is 6 april en de 'winterstop' zit er op! Overmorgen wandelt de eerste retreatgast van dit seizoen al weer het 'Tierra Feliz huis' binnen. De maanden zijn echt omgevlogen en ik sta te trappelen om weer aan de slag te gaan.

Tientallen leuke dames gaan mij dit seizoen verblijden met een bezoek. Sommigen van hen ken ik al, sommigen schud ik voor het eerst de hand op het vliegveld. Ik vind dat nog steeds stoer en bijzonder. In je eentje, in blind vertrouwen in het vliegtuig stappen naar iemand die je niet kent, naar een huis waar je nog nooit bent geweest en zonder énig idee hoe die vijf dagen retreat er uit gaan zien.
 
"Omarm het onbekende!" is één van mijn favoriete uitspraken en dat doen zij dus. 'Gaan en zich verder niet zoveel afvragen'. Zonder programma op zak en in het ongewisse over hoe hun midweek zal zijn. Er is slechts één wens die zij hebben en delen en dat is even ontsnappen aan de reuring van het dagelijks leven. Uitrusten, niets hoeven en lekker verwend worden. 
 
Ooit droomde ik van 'werk dat niet voelt als werken' en volgens mij ben ik daar goed in geslaagd. Iedere retreatweek draagt iets speciaals met zich mee en ik verheug me nu al op de mooie gesprekken, gezelligheid en herinneringen die hier worden gemaakt.
 
YOUR  heart on a mission... Die van mij is reeds gearriveerd!
 
www.yourheartonamission.com
6. apr, 2019

1 april kikker in je bil!

Over twee dagen is het weer 1 april. De dag waarop men volgens traditie grappend en grollend door het leven gaat én de dag waarop je een kikker in je bil zou kunnen vinden die er nooit meer uit wil. Dat laatste is mij gelukkig nog nooit overkomen en voor diegene die dat wél na kunnen vertellen; spaar me de details! 

Maar goed, 1 april dus. Hier in Spanje hebben we niets te vrezen. Tenzij je je in Galicië of op Menorca bevindt. Het schijnt dat ze daar vrolijk meedollen. Toch is er bij ons thuis, genoeg om over de tafel te liggen van het lachen. Ik leef namelijk met een man die in het bezit is van een behoorlijke dosis humor. Zo'n man die de meest 'vreselijke dingen' tegen mij kan zeggen, maar opmerkingen die zo grappig zijn dat ik de knuppel die ik dan eigenlijk op zijn hoofd kapot zou willen slaan, toch gewoon in het hoenderhok laat staan. Woordspelingen zijn ook favoriet en ik kan alleen maar denken, waar haalt hij het vandaan?? 
 
En zo is het eigenlijk bijna iedere dag een beetje 1 april bij ons. We houden van samen lachen, elkaar voor de gek houden en sparen elkaar niet. 'Een dag niet gelachen, is een gedag niet geleefd'. Een tegeltjeswijsheid waar je normaal van gaat braken, maar die echt een kern van waarheid bevat, want lachen is gezond. Het relativeert, het ontspant, het verbindt, het maakt stofjes in je lichaam aan waarvan ik de naam niet weet en - waar of niet waar - een goede grap breekt ook vaak het ijs op een ongemakkelijk moment. Heel veel lachen dus!
 
Trouwens, wanneer heb jij voor het laatst in een deuk gelegen van het lachen? Ik hoop toch niet op 1 april vorig jaar...

 

23. mrt, 2019

Van de Wolf naar weerwolf

Als kind was ik altijd onder de indruk van verhaaltjes over weerwolven die verschenen bij volle maan. Die hele transformatie van mens naar wolf rond de klok van 00.00 uur vond ik beangstigend, maar tegelijkertijd ook intrigerend. 

Dat ik als volwassene deze transformatie echt zou ondergaan, kon ik destijds niet bevroeden. Volgens René verander ik namelijk tijdens deze maanstand in een  weerwolvin. Een allesverslindend monster, dat iedereen zijn kop er af wil trekken, nachten lang wakker ligt, gedurende een aantal dagen onuitstaanbaar is en met wie je binnen een poep en een scheet ruzie hebt. Ja lieve mensen, dit gaat over mij. Die lieflijk lachende vrouw op de foto hierboven.
 
De afgelopen week was het weer zover. Eenentwintig maart volle maan! Al een paar dagen voor deze datum voelde ik de onrust opkomen. Slecht slapen, heel vroeg wakker, prikkelbaar en er hoefde maar iets te gebeuren of mijn (wolven)haren stonden letterlijk overeind. Dit in combinatie met op komst zijnde maandelijks hormonaal ongemak en het spaanse 'weerwolffeest' was weer compleet! Dat ik vervolgens ook nog eens mijn edelstenen tevoorschijn haal om ze bij het maanlicht op te laden, vindt René ronduit vreemd en 'spooky'. 
 
Kortom, de man is er heilig van overtuigd, dat hij een aantal jaren geleden een (weer)wolvin in huis heeft gehaald. Saillant (en té grappig) detail is ook nog eens, dat mijn getrouwde naam gedurende vijfentwintig jaar 'de Wolf' is geweest. 
 
Toen we dát verband onlangs legden, kon je me wegdragen...
16. mrt, 2019

Met zonder jas

Ik herinner mij deze zin nog als de dag van gisteren "juf, mogen we mét zonder jas naar buiten?". Ik was vijf en de lentezon verwarmde het schoolplein. Als juf dan instemmend knikte, renden we als koeien die de hele winter geen zonlicht hadden gezien al joelend onze vrijheid tegemoet.

Nu, ruim vijftig jaar later, heb ik bijna driehonderdvijfenzestig dagen per jaar 'met zonder jas weer'. Heerlijk, maar op dit moment hebben we hier echt regen nodig. Ik kan me niet herinneren wanneer er voor het laatst een goede bui is gevallen. Het komt de natuur niet ten goede. Er zijn bijvoorbeeld bomen bij ons in de tuin die door permanent hoge temperaturen nog niet eens hun blad hebben verloren, terwijl nieuwe spruiten de kop al weer opsteken. En dan hebben we het nog niet over het risico van bosbranden bij langdurige droogte en sectoren die afhankelijk zijn van wat hemelwater.
 
Dat ik, ondanks al die zon, tóch met regenjassen en kleding bezig ben komt omdat ik dagelijks de social media verzorg voor een vriendin die een kledingzaak heeft in Nederland. Zij vertelde me dat na een lange periode van slecht weer, iedereen lonkt naar dat 'met zonder jas moment'. In één dag van tien naar achttien graden hoe mooi zou dat zijn?
 
En zo verlangt men overal ter wereld  naar wat anders. Wij doen dus nog even een regendansje en naar Nederland stuur ik wat zon. Verder nog wat?
 
Jazeker! De wens om wat meer verdraagzaamheid en respect voor elkaar, ongeacht waar we wonen op deze aardkloot...
NieuwerOverzichtOuder