HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
22. apr, 2017

Dankjewel!

Toen ik een paar dagen geleden met mijn 'retreatgast' schelpen aan het zoeken was op het strand, werd ik plotsklaps overspoeld door een gevoel van 'dankbaarheid'.

 
Dankbaar, omdat ik mij ineens realiseerde dat ik van mijn leven mijn werk heb kunnen maken. Want wat ik doe met mijn gasten, is simpelweg hen hiervan deelgenoot maken met als doel hen uitgerust en opgeladen terug te laten gaan naar Nederland. 
 
Het huis waar wij wonen, de omgeving waar we leven, de dieren, de rust, de stilte, zee, strand, bergen, het klimaat, alles draagt bij aan de 'flow' waar tot nu toe iedere gast in is beland. Mijn persoonlijke aandacht, luisterend oor en zorg, ook voor de inwendige mens, maakt het plaatje compleet.
 
Er wordt veel gelachen, soms een traantje gelaten en vooral genoten. Ver weg van de beslommeringen en hectiek die hen in Nederland afleiden van de essentie van hun bestaan, komen ze (weer) in contact met zichzelf. Ze hebben allemaal een eigen reden om hierheen te komen en allemaal hun eigen verhaal. Kortom, waar zij gedurende de retreat behoefte aan hebben faciliteer ik. 
 
Daarom zeg ik "dankjewel"!

 

15. apr, 2017

Je mag alles van mij weten...

Dat ons hedendaags leven wordt geregeerd door pincodes en wachtwoorden, drijft mij wel eens tot lichte waanzin. Was de slogan "je mag alles van me weten behalve mijn pincode" nog een soort van uniek, tegenwoordig kom je hier niet meer mee weg. Pincode, digicode, inlogcode, wificode en ik weet niet hoeveel wachtwoorden worden we geacht te onthouden, want opschrijven wordt ten sterkste afgeraden.

 
De enige code die men moeiteloos met elkaar deelt, is de wificode van een draadloos netwerk. "Wat is je wificode?" is voor velen, vlak na binnenkomst, bijna net zo vanzelfsprekend als de vraag "hoe gaat het met je?"
 
Hoe het hier in Spanje 'met ons gaat' wordt door één man bepaald. Zijn naam is Manolo en dankzij hem hebben wij wifi. Een antenne op het dak van zijn huis een dorp verderop, maakt dat ik deze blog zonder problemen de wereld in gooi. Ónze schotelantenne vangt namelijk zíjn signaal op. Een goede relatie met Manolo is daarom van uiterst belang, want een boze Manolo draait zijn antenne gerust de andere kant op en kunnen wij het hier gevoeglijk schudden met z'n allen.
 
Trouwens..., dit doet mij herinneren; straks even geld brengen voor de komende maand. Manolo haat wanbetalers!
8. apr, 2017

Schijtziek

"Ik word er schijtziek van!" Terwijl ik deze woorden uitroep, zie ik René met een natte lap weer een klodder poep opruimen. Tapijt, bank, schouw, alles heeft er inmiddels aan moeten geloven en praktisch iedere dag is het raak.

 
Zodra we de deuren openen zoekt hij ons op. Scheert naar binnen, op zoek naar een plek in huis om tegen de balken een liefdesnest te plakken voor vrouw en kinderen. Zat de hele familie zwaluw vorig jaar nog gewoon lekker met hun onderkomen onder het dak op het terras, één van hen heeft blijkbaar bedacht dat dat dit jaar binnenshuis moet.
 
Eenmaal rondvliegend is het een klus om hem weer naar buiten te krijgen, maar inmiddels worden we er steeds meer bedreven in. Via de openslaande deuren van de torenkamer gaat het het snelst. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij dit een prima parcours vindt.
 
Ze zeggen wel eens "één zwaluw maakt nog geen lente", maar ik kan je zeggen "wel een hoop stront" en dat het geluk schijnt te brengen als hij je huis voor zijn liefdesnest uitkiest, dat weten we ook. Gisteren was hij maar liefst vier keer binnen, maar vandaag houden we toch echt de deuren dicht. Kijken of de aanhouder wint óf er uiteindelijk toch voor kiest om zijn portie 'geluk' ergens anders te droppen.
 
Terwijl ik dit schrijf zit hij te wachten totdat hij weer naar binnen kan. Nu kijken wélke aanhouder wint. Hij of ik?
1. apr, 2017

Gas, diesel en een berlinerbol

Iedereen die mij in Spanje heeft bezocht, weet inmiddels dat de supermarkt hier niet om de hoek ligt en dat boodschappen doen een activiteit is die zorgvuldig moet worden voorbereid.

 
Allereerst, een boodschappenlijst! Voorraadkast en koelkast worden zorgvuldig nagelopen op ontbrekende etenswaren, maar dat niet alleen "Check, check, dubbelcheck": water om te drinken, gas om te koken en diesel om warm te kunnen douchen. Zijn die 'ingrediënten' nog voldoende aanwezig? De tijd dat ik om 8 uur 's avonds in Nederland nog even naar de supermarkt rende ligt weliswaar nog vers in mijn 'memorie', maar is al lang verleden tijd.
 
Als je iets vergeet mee te nemen, is terug gaan niet aan de orde en het befaamde bakje suiker lenen bii de buurvrouw helaas geen optie. Gas en diesel zijn overigens wel het belangrijkst. Met ingezeepte haren onder een koude douche staan omdat de diesel op is, is geen pretje en van niet verder kunnen koken omdat de gastank ineens leeg is, wordt je ook niet blij. Geloof me, ik heb het beide meegemaakt.
 
Maar alles heeft zijn charme, want de grote supermarkten liggen allemaal maar een paar honderd meter van het strand, boulevard en terrassen. Dus op de boodschappenlijst staat eerst een strandwandeling, koffie met taart, of tapas in de zon en dan pas volgt de rest. Soort van uitje dus. Mij hoort gij niet klagen.
 
Ook een hapje?

 

 
25. mrt, 2017

Eenzame opsluiting

Er zijn van die momenten dat er niets te melden valt. 'Niets te melden' als in "ik weet niet waarover ik zal schrijven". Want wie is er geïnteresseerd in het feit dat ik dagen het terrein niet ben af geweest, vorig weekend nog op het strand lag terwijl nu de houtkachel weer brandt, ik het Saharazand eindelijk van de ramen heb gezeemd, de sinaasappeloogst voorbij is en alle kasten zijn uitgemest. Heb ik een saai leven?


Ik zou het bijna denken, maar het gekke is; zo ervaar ik het niet. Juist het feit, dat ik nu niets hoef, alles mag en toch veel doe maakt het voor mijzelf super interessant. Het is alsof buiten de hekken de wereld door draait en ik er geen deel van uit maak. Mocht ik nu social media, telefoon en televisie verbannen, dan grenst mijn huidig bestaan aan vrijwillige eenzame opsluiting. Man is op reis en de enige die af en toe komt kijken of ik nog leef, is degene die bij ons op het terrein woont en werkt.
 
Mijn eigen 'even tijd voor andere zaken' dus. Dit, voordat de retraites weer van start gaan. Morgen komt de volgende gast. Ik ben benieuwd hoe ze het hier gaat ervaren. Wil deze dame na vijf dagen weer terug naar de bewoonde wereld of besluit ze om haar verblijf hier voor onbepaalde tijd te verlengen? 
 
We will see...
NieuwerOverzichtOuder