HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
18. mrt, 2017

Ruilhandel

 

Voor hoeveel schapen ga ik van de hand? Voor het juiste antwoord verwijs ik je naar onze buurman. Een kras Andalusisch boertje van drieëntachtig, die even verderop zijn schapen houdt. Een grappige man. Ongeacht de weersomstandigheden is hij met zijn schaapjes bezig en heeft hij altijd een praatje klaar.
 
Als we aan komen, weten we al dat we niet door kunnen rijden zonder met hem te kletsen. Autoraampje naar beneden en een waterval van woorden stort hij over ons uit. De ene keer gaat het over het weer, de andere keer over de conditie van het gras en weer een andere keer gaat het over mij. "Hola guapa!" (hallo mooie meid) roept hij dan, terwijl hij guitig naar René kijkt en hem ondertussen amicaal op de schouder slaat. "Hoe komt zo'n lelijke man aan zo'n mooie vrouw?!" is steevast de vraag. We moeten er iedere keer weer hartelijk om lachen, want de man is zo grappig in zijn hele doen en laten, dat het antwoord er niet eens toe doet.
 
Dat hij vervolgens begint over zijn kudde en uit hoeveel schapen die bestaat, is niet om op te scheppen maar slechts een intro naar de vraag die wij al zo net zo vaak hebben gehoord als de vorige, namelijk "voor hoeveel schapen mag ik haar hebben?" Ik zit er dan bij en lach, juist ja geheel in stijl, een beetje schaapachtig mee, want wat moet je als je man en buurman gaan overleggen en je zelf het onderwerp van ruilhandel bent?" Als we vervolgens weg rijden, weet ik ook wat er komen gaat... "Je weet het meissie, als je niet luistert en gehoorzaamt dan ruil ik je gewoon in voor een paar schapies". 
 
Welkom in mijn leven! Leefde ik voorheen met de illusie dat onze liefde voor altijd was, nu weet ik al een tijdje dat onze toekomst zomaar ineens heel anders kan zijn. Ik met een boertje van drieëntachtig in een klein huisje en René met de zekerheid dat hij, dankzij heel veel schapen, nooit meer zelf het gras hoeft te maaien. 
 
Bèhhhhhhh!!!

 

11. mrt, 2017

Waterlanders

Weer terug in Spanje is het niet moeilijk om te acclimatiseren en het vertrek uit Nederland afgelopen vrijdag in de stromende regen, bezorgde mij dan ook geen 'waterlanders'. 

 
Met een warm Transaviaans Beemster kaasbroodje in de ene hand en een beker groene thee in de andere verliet ik, samen met mijn medepassagiers, het grijze luchtruim op weg naar de zon. En zon hebben we! Het lijkt wel zomer en na ook hier een paar natte maanden werd het tijd. Tijd om het land te maaien, de boel op te frissen en ons klaar te maken voor een lang seizoen.
 
Het geluid van de natuur is het mooiste kado dat ik bij terugkomst heb gekregen, want wat ik tot mijn grote ontsteltenis heb ontdekt, is dat ik een intolerantie heb ontwikkeld voor burengeluiden. In een huis met houten vloeren is dat misschien niet zo vreemd, maar aangezien ik daar eerder nooit last van had wel een opmerkelijke constatering. Het kuchen van de buurman, het slaan van deuren, muziek 's avonds laat, toeterende auto's op straat etc. het maakte mij onrustig.
 
'Hedy en het boerenland...' Wie had ooit gedacht dat dat zo'n goede combinatie zou zijn? Het pakte in ieder geval beter uit dan dat ik zelf had kunnen bedenken. Met deze gedachten kwam ik terug op Spaanse aardbodem en ben weer thuis als nooit tevoren.
 
Fijn weekend!
4. mrt, 2017

Heimwee


Het einde van mijn verblijf in Nederland is in zicht en eerlijk gezegd begint het Spaanse bloed weer te kriebelen. Foto's die ik van het thuisfront krijg opgestuurd, wakkeren het gevoel van heimwee aan en als ik me het niet verbeeld kijkt zelfs Sproet een beetje sip de camera in.

Per slot van rekening wil hij maar één bazin en zij besloot om zomaar drie weken uit zijn leven te verdwijnen. 
 
Man lief presenteert via whatsapp trots foto's van zelf gemaakte pizza's en de 'p' van pannenkoeken heb ik ook al voorbij horen komen. Ach ja, straks is alles weer bij het oude. Nou ja alles... over een paar weken beginnen de 'retreats' en ga ik enkele dames, om de beurt, kennis laten maken met datgene waar ik nu zo naar terug verlang, de natuur, de oneindige rust en het heerlijke klimaat.
 
Vier vrouwen die de beslissing hebben genomen om op onderzoek uit te gaan. Niet alleen in de natuur, maar ook in zichzelf, waar wensen en verlangens liggen opgeslagen. Niets mooier omdat straks met hen te mogen delen op de plek, die ik heb benoemd tot één van de mooiste in Zuid-Spanje.
 
Andalusië here we come, zet de zon maar vast aan!
25. feb, 2017

Uit het oog maar niet uit het hart

Een nieuw rijbewijs, een auto die moet worden gekeurd, een huis dat werd heropgeleverd, allemaal zaken die mij weer even terug in Nederland brengen. En nu ik er dan toch ben...

 
Tijd om eens af te spreken met mensen die ik écht al heeeel lang niet heb gezien. Lunchen met een ex collega van 30 jaar geleden, die ook in het buitenland woont maar hier is voor zaken, borrelen met een vriendin waarmee ik ooit op Schoevers zat en wiens leven op een boek lijkt dat je blijft lezen. Een bezoek aan de gedenksteen van een overleden vriendin samen met haar moeder, thee drinken met een ex-schoonzusje maar die niet voelt als 'ex', kortom allemaal mensen die al in mijn leven aanwezig waren toen ik nog niet eens naar de kapper hoefde voor het kleuren van mijn uitgroei. Kun je nagaan!
 
En het leuke is, we kunnen elkaar jaren niet zien maar de draad pakken we zo weer op! Daarom is 'vriendschap' voor mij een van de hoekpunten van mijn bestaan. Vrienden en vriendinnen, ongeacht waar ze wonen op deze aardbol, ongeacht hoeveel tijd we met elkaar doorbrengen en ongeacht hoe hun leven er nu uit ziet. Het is een gevoel dat er altijd is en altijd zal zijn. 
 
Wie weet zien wij elkaar ook nog!
 
 
18. feb, 2017

Het geluid van de stilte


Eigenlijk leiden wij een bijzonder leven. Tot deze conclusie kwam ik, toen ik onlangs het terrein op reed en het hek afsloot. Vanaf het hek is het nog een stukje rijden naar de poort en van de poort is het nog een stukje lopen naar de voordeur. Een grote houten deur die ik, om binnen te komen, met bijna mijn hele gewicht moet openduwen.

 
Eenmaal binnen, is het stil. Als alle ramen en deuren dicht zijn, ervaar je rust. Zo'n rust die je wel eens ervaart in een kerk of klooster. Het hoge plafond en de gangen naar weerszijden, versterken dat gevoel. Inmiddels ben ik zo gewend en gehecht geraakt aan de stilte, dat het zelden meer in mij opkomt om een radio aan te zetten of muziek te luisteren. Heel vreemd, want ik ben gek op muziek.
 
Als ik buiten ben, of als we de deuren open zetten horen we de natuur en het leven in de bergen. Een diversiteit aan geluiden, die ik inmiddels feilloos van elkaar kan onderscheiden. Ik moest daarom ook erg lachen toen een logé uit de stad, laatst bij het geluid van een kletterende regenbui op de patio, dacht dat er iemand onder de douche stond en dat het gekwetter van de vogels in de bomen een ringtone was van een mobiele telefoon.
 
Niets is wat het lijkt, dat blijkt maar weer.

 

NieuwerOverzichtOuder