HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
22. feb, 2020

Potjes en dekseltjes

"Op ieder potje past een dekseltje" is een bekend gezegde en wil iets zeggen als "voor iedereen bestaat er wel een geschikte levenspartner".

Ik heb mijn 'deksel' bijna zes jaar geleden gevonden, maar heb nou niet de illusie dat dát altijd zaligmakend is! Er is hier in huis namelijk regelmatig een 'potjes en dekseltjes' oorlog gaande! "Wie heeft de pot van de pindakaas niet goed dichtgedraaid?!!" In ons geval een beetje overbodige vraag, want we leven hier met z'n tweeën, de honden eten geen pindakaas, mijn retreatgasten krijgen een heel ander ontbijt voorgeschoteld en in ogenschouw genomen dat 'hij' altijd heel secuur is, blijft er maar één schuldige over...moi!!
 
Het grappige is alleen; ik ben er iedere keer heilig van overtuigd dat ik deksels en doppen goed dichtdraai, maar begin me stiekem langzaam af te vragen of hier niet sprake is van een regelmatig terugkerende 'brainfog' die gelinkt is aan alles wat een schroefdop heeft! Maar aangezien ik een vrouw ben (en die hebben negen van de tien keer een weerwoord) geef ook ík me niet zomaar gewonnen.
 
"Ja, wie pakt er dan ook een pot bij de deksel op?!!' luidt mijn protest steevast. Dat onze potten in een diepe keukenlade staan en het daarom een veel voorkomende en misschien zelfs logische handeling is, vergeet ik voor het gemak even.
 
Toen ik onlangs op Facebook een conference hoorde van Nederlands cabaretier Ronald Groenemondt, over eenzelfde 'potjes en dekseltjes oorlog' die bij hém thuis plaats vindt kon je me weg dragen. Ik lag in een deuk. Niet alleen om de komische wijze waarop hij de situatie schetste en het (voor mij) absolute feest der herkenning, maar vooral om de wijze waarop hij 'wraak' nam...
15. feb, 2020

Neanderthalers

Toen ik nog in Nederland woonde had ik altijd banen in het bedrijfsleven waarbij een representatief voorkomen gewenst was. Hakken, nagellakje, verzorgde make-up, haren in de krul; kortom iedere werkdag om door een ringetje te halen. Het kostte mij geen enkele moeite. De kledingkast puilde uit en in de periode dat ik een uniform droeg was ik helemáál in een poep en een scheet klaar. Ik hoefde niet na te denken  over wat ik aan zou doen, want er was maar één optie; rok, blouse en colbert van het bedrijf. De jaren vlak voor ik vertrok, werkte ik voor een modemerk. Toen was het alleen maar kleding wat de klok sloeg en ik vond het prima.

Dat 'niet nadenken over wat ik aan zou doen', herhaalde zich pas weer toen ik in Spanje ging wonen. Vanaf dat moment maakte het helemaal geen ene klap meer uit! We woonden in Andalusië, afgelegen en hoog in de bergen. Campo style! Honden, paarden, geiten, schapen, veel land, gele klei, over hekken klimmen, rots op sjouwen en kleding moest vooral comfortabel zijn en vies mogen worden.
 
Ik kan me nog goed het moment herinneren dat we samen naar de paarden liepen. Hij in een wit t-shirt met een scheur en een beetje gore cargobroek met kapotte rits. Ik in een camouflage joggingbroek met verf vlekken en mijn favoriete verwassen hoody. Plots keek hij mij aan en zei "Schat, nu weet ik het zeker... We zijn aan het 'verneanderthaleren'!"
 
Deze opmerking staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Niet omdat we vanaf dat moment het roer omgooiden, maar omdat ik ter plaatse bijna in mijn broek pieste van het lachen. Inmiddels (twee jaar later) wonen we niet meer zo 'remote' en kies ik hier aan de Costa Blanca voor de gulden middenweg. Wat inhoudt; af en toe leven als Neanderthalers en iets vaker 'gekleed'. 
 
Lang leve 'the best of both worlds'!
8. feb, 2020

Bij wie wil jij 'ZIJN'?

De wittebroodsweken hebben wij al weer een tijdje geleden achter ons gelaten en inmiddels ben ik gewend aan het feit dat ik weer getrouwd door het leven ga. Weten jullie het nog? Hij: "ik trouw nooit!" Zij: "ik trouw nooit meer". Nou, die vlieger ging dus niet op. Gewoon (weer) voor gaas! 

'Voor gaas' maar wel voor de volle honderd procent! Oké op de trouwdag zelf, koffie bij de Jumbo en 's middags naar de tandarts; de liefde is er niet minder om. Kiezen voor elkaar, doe je namelijk niet alleen maar op die ene dag, als je het mij vraagt. Kiezen voor elkaar zou je iedere dag moeten doen. Wanneer heb jij je voor het laatst oprecht afgevraagd of hij of zij die naast jou ligt, nog steeds 'de leukste is'. Ben je bij elkaar omdat je dat werkelijk wil, of omdat dat nu eenmaal zo is. Je bijvoorbeeld 'niet anders kan', de kinderen nu voorrang hebben, het financiëel handiger is, je niet alleen kunt zijn etc. Hoe krachtig en eerlijk is het, als je naar jezelf durft uit te spreken hoe je je voelt en dat gevoelens voor je partner (misschien wel?) een andere weg zijn ingeslagen (of juist niet)?
 
Eerlijk zijn naar jezelf en eerlijk durven zijn naar de ander, maakt dat je samen kunt kijken naar wat er wel en niet aan de hand is in je relatie. Haal alle lijken maar eens uit de kast, het vloerkleed weg (waar alles waar je niet naar wil kijken onder ligt), trek de beerput open en ga samen zitten en stel elkaar de vraag "waar staan wij in deze relatie?"
 
Houden van kun je namelijk van heel veel mensen, maar bij wie verkies je wérkelijk te 'ZIJN'? Deze woorden vliegen mijn virtuele pen uit. Niet omdat ik pretendeer het allemaal zo goed te weten, maar omdat ook ík door 'scheiden en schande' wijzer ben geworden.
 
Waar mensen zijn worden 'fouten' gemaakt, maar weet dat je ieder moment weer opnieuw kunt kiezen.
1. feb, 2020

Betrapt!

Na een, op alle fronten, nogal tumultueuze start van het nieuwe jaar zijn we nu in een rustig en vooral warm begin van februari aanbeland.

De thermometer geeft een buitentemperatuur aan die tegen de zomer niet zou misstaan en de zonnebedden staan klaar in de tuin. Jantje huilt, Jantje lacht!  Lachen moest ik ook om de volgende woorden. "Waarom zit jij met Hedy te appen?!" De man in kwestie voelde zich betrapt. Zijn aanstaande vrouw had een blik geworpen op zijn telefoon en had mijn naam in het beeldscherm zien staan. Paniek alom! Welke verklaring nu te geven?! Hij werd rood en stotterde...
 
Het had het begin kunnen zijn van een akelig scheidingsverhaal, maar niets van dat al! Sterker nog; na een verklaring en 'schuldbekentenis' van zijn kant verscheen er een foto van de vrouw in mijn whatsapp. "Ze glunderde helemaal" luidde de bijbehorende tekst. Tussen de woorden door klonk er opluchting. Opluchting omdat het hoge woord er uit was en opluchting omdat 'het geheim' geen geheim meer hoefde te zijn. "Ze weet nu dat we naar jullie toekomen" appte hij verder.
 
En zo zitten we op dit moment met z'n vieren bij ons onder de Spaanse zon! Een soort 'pre wedding' feestje, omdat wij in juni niet bij hun bruiloft aanwezig kunnen zijn. "... Kom als verrassing voor haar gezellig een paar dagen naar ons toe in januari!" luidde mijn whatsapptekst maanden geleden al aan hem.
 
Het was het begin van onze 'buitenechtelijke' whatsapp relatie die we verborgen hebben kunnen houden tot... een paar dagen geleden!
 
25. jan, 2020

Brand, lekkage en vertraging...

 

Ken je dat? 

Zo'n week waarin alles, maar dan ook alles anders verloopt dan je had gedacht. Zo'n week waarin griep op de deur klopt, terwijl uitgerekend in die periode een vriendin uit Nederland een paar dagen  vakantie komt vieren.
 
Zo'n week waarin het ín huis begint te regenen, omdat er thuis een leiding onder de badkamervloer op de eerste étage lekt en er op hetzelfde moment brand uitbreekt op de luchthaven van Alicante, waardoor vertrek naar Nederland (sámen met diezelfde logeervriendin) drie vluchtwijzigingen kent; op de dag dat ik mijn auto op het vliegveld tegen een ijzeren paal aanzet en er achter mij op de roltrap iemand, bij het betreden ervan, met koffers en al achterover klettert. 
 
Zo'n week waarin ik, ondanks alles, in Nederland toch fijne momenten heb met familie en vriendinnen, maar waarin terug keren naar Spanje uiteindelijk meer voeten in de aarde heeft dan een reis naar Nieuw Zeeland omdat storm Gloria diezelfde dag besloten heeft, om bij de Costa Blanca aan land te gaan. Dit met ernstige gevolgen voor het vliegverkeer naar en vanaf...wederom Alicante!
 
Zo'n week waarin ik na een reis van bijna dertig uur weer thuis op de bank neer plof, ongeveer net zo beroerd als anderhalve week ervoor en het geluid van een drilboor in de badkamer me de volgende ochtend  mijn bed uit dirigeert plus als kers op de taart, mijn man het linkerpootje van zijn bril breekt waardoor hij naar de opticien moet worden gebracht omdat hij anders niets ziet.
 
Zo'n week dus! Klagen? Nee? Verbazing? Ja! Hoe is het mogelijk?! 2020 is nog geen maand oud en ik heb het gevoel dat er al meer activiteit heeft plaatsgevonden dan in de laatste drie maanden van 2019 bij elkaar. Het feit dat er binnenkort bij mij een paar verstandskiezen moeten worden getrokken, daar denk ik nog maar even niet aan. Díe afspraak heb ik verzet naar begin februari.
 
Maar verder gaat het goed hoor! Verder nog iets leuks?
NieuwerOverzichtOuder