HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
17. jan, 2020

Yolanthe

Er zijn van die momenten dat ik en plein public mijn mond niet kan houden...

Beste heren Schimmelpenninck en Siewertz van Reesema,

Ik heb één vraag voor jullie? Wat heeft Yolanthe Cabau van Kasbergen jullie in vredesnaam ooit aangedaan om nu als twee riooljournalisten op haar los te gaan in een podcast?
 
Dat is oprecht een vraag, omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat er zonder enige aanleiding, reden zou zijn voor zo'n kansloos verhaal. Jullie klinken als twee pubers die gefrustreerd zijn, omdat ze ooit zijn afgewezen door 'het mooiste meisje van de klas' en nu een podium hebben gevonden om haar samen(onder het mom van 'kijk ons eens goed bezig') flink te kakken te zetten. 
 
Haar afrekenen op haar uiterlijk, gedrag en uitspraken die ze in een ver verleden zou hebben gedaan en daarin ook nog een van jullie nichtjes citeren, om de geloofwaardigheid van jullie onzin op te krikken. Daarnaast schromen jullie ook niet om indirect mensen met het Syndroom van Down belachelijk te maken. In jullie eigen perfecte imperfecte wereld is deze aangeboren afwijking waarschijnlijk totaal de ver van jullie bed show.
 
En dan Sander, te bedenken dat jij één van de versbakken presentatoren van 'Op 1'  bent die in de media naar voren wordt geschoven als Neerlands hoop in bange dagen. Hoe geloofwaardig ben jij nog aan die tafel, als het gaat om personen en onderwerpen die mogelijk niet binnen jouw straatje passen? Worden die na (of tijdens) de uitzending ook met de grond gelijk gemaakt omdat jij hoe ze eruit zien en hoe ze hun leven leiden niet kunt verdragen? Jaap, weet je nog dat je in de tijd van jouw 'gloriedagen' in the X Factor leed onder de opmerkingen van anderen aan jouw adres? Die hadden volgens mij niet  te maken met jouw al dan niet aanwezige zangkwaliteiten, maar met een uiterlijk kenmerk waar jij helemaal niets aan kan doen. 
 
Kortom, heren "chapeau!". "Chapeau" voor het pamperen van jullie ego's ten koste van iemand, die gelukkig zo wijs is om in het openbaar niet te reageren. Trouwens; al zou ze er nog 'twee ballonnen op  schroeven' (om in jouw taal te blijven Sander) dan hebben jullie, noch ik, daar geen ene reet mee te maken of wel?
 
p.s. En nee, ik ken Yolanthe niet persoonlijk en heb haar ook nog nooit ontmoet. Mocht die gedachte ontstaan, na het lezen van dit verhaal
 
11. jan, 2020

Dry January

Het jaar is begonnen en hele volksstammen gunnen hun lever een maandje rust. Overtollige kerstkilo's worden meegenomen in de strijd en ook sportscholen varen wel bij alle goede voornemens.

'Dry january'. Bij deze woorden denk ik persoonlijk (als amper drinker) aan een maand met geringe neerslag en een aangename temperatuur, maar voor anderen is het oprecht een 'challenge'. Ik vind het een intrigerend fenomeen. Voelen wat een maand zonder alcohol met je doet? Vertel! Hoe voelt dat? Het is mijn natuurlijke staat van zijn, maar ik ben zo benieuwd hoe het wordt ervaren door iemand die niet spuugt in zijn/haar glas en echt houdt van alcohol óf het sociale aspect dat daarmee gepaard gaat.
 
Voel je je deze maand beter, kost het je moeite, overweeg je weer te gaan drinken, slaap je goed, val je af, kun je je beter concenteren, is het stappen nog gezellig, mis je het 'ontspannen' na een lange dag werken, ben je onuitstaanbaar? Duizendeneen vragen branden op mijn lippen, want ooit heb ik een programma gezien waar mensen hierop antwoord gaven en het merendeel toegaf zich eigenlijk wel heel goed te voelen en dat dat gevierd moest worden met...
 
Ok, dat laatste is een grapje, maar ik ben gewoon heel benieuwd! Houd je het vol omdat je weet dat je weer kunt gaan drinken of doe je mee omdat je even wilt detoxen? Hoe het ook zij; ik wens iedereen die mee doet oprecht heel veel succes! Nog maar eenentwintig dagen afzien en de kurk mag weer van de fles.
 
Of wat denk je? Gaan we een droge zomer tegemoet?
 
 
4. jan, 2020

Ibiza in de winter

Na een korte 'pitstop' in 2019, ben ik weer terug op mijn blogpagina. 2020 voelt als een onbeschreven blad en onbeschreven bladeren roepen om een verhaal.

Mijn blog begint vandaag op Ibiza. Van het vaste land van Spanje weer even overgewipt naar het eiland om dochter Tess in de armen te sluiten en haar een gelukkig nieuwjaar te wensen. Door omstandigheden was het toch niet gelukt om op Tierra Feliz de feestdagen met elkaar door te brengen, dus plan B ging in werking en sprong ík in het vliegtuig. Het eiland is in de wintermodus. Waar de wegen in het hoogseizoen gevuld worden met huurauto's, de stranden met gin tonic drinkende toeristen vol liggen en de neonreclames in Ibizastad je 's avonds toe schreeuwen; is het nu overal een oase van rust.
 
In die rust kwam ik gisteren dus aan. Op ons gemak zijn we lekker gaan lunchen op een plek die het hele jaar door geopend is. Dit in tegenstelling tot veel horecagelegenheden die in de winter gesloten zijn. Hier was het dat we kunstenaar Blancko tegen het lijf liepen. Althans, hij tegen onze lijven, want hij verraste ons spontaan met een leuke tekening. Als bedankje boden we hem een cortado aan en hij voegde zich even bij ons. We spraken over het leven en vervolgden daarna ieder weer onze weg.
 
Ibiza in de winter. Love it or hate it? Ik hou d'r van! Met sokken in Birckenstocks voor de houtkachel op een schapenvacht en straks even struinen over de markt van San Jordi. Daarna samen 'the Campo house' retreatklaar maken en morgenavond gewoon weer terug naar huis. Twee Spaanse werelden in hun beste vorm. Wat wil een mens nog meer?
 
7. dec, 2019

Stilte

Eén keer in de zoveel tijd heb ik 'het'. Geen inspiratie voor mijn wekelijkse blog. Vervolgens komt dan de overweging om er mee te stoppen. Maar..., dat laatste gaat niet gebeuren! Ooit nam ik namelijk dat besluit en het werkte maar tijdelijk, want er komt altijd weer (dat heeft de ervaring uitgewezen) een moment dat ik achter het toetsenbord ga zitten en nieuwe 'leessnacks' de wereld in gooi.

Voor nu is het even genoeg. Het laatste stukje van 2019 breng ik lekker in (schrijf) stilte door. Nadenken over nieuwe projectjes, genieten van de Spaanse winterzon en quality time doorbrengen met mijn kind. In dankbaarheid kijk ik terug op het afgelopen jaar. Een jaar waarin ik weer zoveel leuke, bijzondere, mooie mensen heb mogen ontmoeten. Een jaar waarin Tierra Feliz letterlijk nog meer tot bloei is gekomen én het jaar dat René en ik besloten om "ja" te zeggen.
 
Met een grijns op mijn gezicht en met open armen kijk ik nu uit naar 2020 en met een glimlach sluit ik deze blog. Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen. Maak er een mooi eindejaarsmomentje van, wees lief voor elkaar en tot ziens ergens in het nieuwe jaar
30. nov, 2019

Pietenleuzen, plunderpubers of een patatje mét?

Hier in Spanje is mijn voornemen om geen (Nederlands) nieuws meer te kijken of te lezen, al net zo vaak gesneuveld als het voornemen om geen junkfood meer te eten. 'Nooit meer' en 'geen' zijn woorden die moeilijk  beklijven in mijn brein, maar het begrip 'met mate' gaat er (net als een kaassouflee en een patatje mét) op één of andere manier wél in. 

Alhoewel; ondanks 'die nieuwsmate', slaan met regelmaat verbazing en ontzetting ondertussen wel toe! Alleen de woorden 'Plunderpubers' en 'Pietenleuzen' al... Dat ze überhaupt bestaan?! Als je ze snel achter elkaar zegt bekt het best lekker, maar diezelfde bek valt open wanneer ik me verdiep in de herkomst van deze woorden. Dit gaat dus over mensen, die op enig moment in hun leven hebben besloten om afscheid te nemen van hun fatsoen en die er waarschijnlijk ook nog trots op zijn dat ze het nieuws halen. Verscholen op de tribune in een stadion, of vermomd met hoodies de stad in, slaan ze (gewapend of mondeling) toe en als het (hun) meezit verdwijnen ze weer in de anonimiteit. Hoe kansloos?!
 
Ik kan maar twee woorden bedenken voor dit soort figuren 'direct opsluiten'! Dit bekt misschien minder lekker dan eerdergenoemde titels, maar in mijn simpele optiek wel het enige dat zou moeten gebeuren. Gewoon Spartaans; op water en brood, zonder enige luxe en vervolgens een landelijk referendum uitroepen, waarin gestemd mag worden over nieuwe strafmaatregelen. Of is dit een té primaire gedachte, die gespuit wordt uit frustratie over wat ik tussen de bedrijven door lees en zie...?
 
Misschien toch maar kappen met dat nieuws volgen en me gewoon houden bij een kaassouflee en een 'patatje mét'!
 
 
NieuwerOverzichtOuder