HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
9. mrt, 2019

Beam me up!

Ik heb er nooit zo'n last van, maar de afgelopen tijd heb ik meerdere malen gewenst dat er iets als een tijdmachine bestond om mij even 'up te beamen' (Startrek "beam me up Scotty") naar een andere locatie.

Niet omdat ik het hier niet naar mijn zin heb, integendeel; het is hier fantastisch! Maar soms speelt afstand ineens wel een rol en dat is vaak op de momenten dat het thuisfront of andere dierbaren aangeven dat er (vaak onverwacht) iets aan de hand is. 
 
En dat kan van alles zijn, maar gezondheid speelt hierin meestal een rol. Mijn vader bijvoorbeeld, die ineens in het ziekenhuis belandde met een hartinfarct (gelukkig niet fataal), ons paard (elders in Spanje) die een nacht lang vocht voor haar leven in verband met een koliekaanval, mijn schoonmoeder; dement in een verzorgingshuis, mijn dochter in Bali; kerngezond maar wel heel ver weg... Kortom, momenten waar je even je gezicht wil laten zien, een knuffel wil geven en fysiek aanwezig wil zijn in het moment.
 
Ik weet zeker, dat een ieder die (ooit) is vertrokken dit gevoel herkent. Dankzij social media, skype, whats app, facetime etc. hebben we wel al zo veel meer dan vroeger de mogelijkheid in contact te blijven met onze 'achterblijvers' of elders wonenden maar live aanwezig zijn op cruciale momenten vraagt meer dan op een knopje drukken. 
 
Soms zeggen we "wat is de wereld toch klein!" maar velen met mij zullen het beamen in bovengenoemde gevallen ook best groot...
2. mrt, 2019

De man onder de boom

Als ik naar ónze moerbeiboom in de tuin kijk, denk ik in de eerste instantie niet aan de moerbeien waar we over een tijdje onze bakjes yoghurt mee vullen, maar ik denk aan 'de man onder de moerbeiboom'. Het zou de titel kunnen zijn van een fictief verhaal uit een boek, maar dat is het niet. De man onder de moerbeiboom bestaat namelijk echt en vorig jaar heb ik kennis met hem gemaakt. 

Het was op de dag dat ik er in de stad langs liep. Een moerbeiboom bleek zijn 'huis'. De dicht bebladerde lange takken, die bijna reikten tot de grond, boden hem bescherming. Praktisch geen inkijk, geen zon, koelte en ondanks het aantal passanten en langs razende verkeer zelfs wat privacy. Zijn meubilair bestond uit een klein tafeltje en stoeltje. Althans, dat is wat ik kon zien door een kleine opening. Zijn koffer stond buiten naast een prullenbak van de gemeente en op de grond een klein bakje waar men een geldelijke bijdrage kon achterlaten.
 
Toen ik besloot om dat te doen, hoorde ik van onder de boom uit zijn stem.... "Gracias"! En daarna nog een zin waarin hij het woord 'Dios' (God) mompelde. Hij was dus thuis. Sterker nog hij kwam door de opening naar buiten en we maakten kennis. Voertaal Spaans, hij van origine Frans en ik Nederlands. Het gesprek duurde maar even. Hij was niet spraakzaam, maar er was op dat moment contact van mens tot mens. De blik in zijn ogen raakte mij.
 
Nu is het winter. De moerbeiboom is kaal de takken zijn tot de helft gesnoeid en zijn huis is op dit moment 'zomaar' een boom. "Waar zou hij wonen in de winter? Komt hij terug? Groeien de takken van de boom snel genoeg aan?" Het zijn vragen die mij bezig houden.
 
Het antwoord heb ik over een paar maanden. Ik beloof hier een vervolg...
23. feb, 2019

No pain, no gain

Zakte ik vroeger moeiteloos in een spagaat en legde ik zonder blikken of blozen mijn benen in mijn nek, dat blijkt echt verleden tijd.

 

Hier kwam ik drie weken geleden achter, toen ik op een blauwe maandag van het ene op het andere moment besloot dat het weer eens hoog tijd werd voor het serieuzere rek-en strekwerk. En dat heb ik geweten! Eenmaal aan de slag voelde ik spieren, waarvan ik het bestaan vergeten was en toen ik begon aan het buikspiergedeelte kwamen er flashbacks van mijn bevalling naar boven. Krampen, die mij eraan herinnerden dat er nog een lange weg te gaan was, voordat ik weer soepel honderden sit ups weg zou werken zonder maar een spier te ver(t)rekken. Wat een marteling.

 
Maar dames en heren... oefening baart blijkbaar tóch kunst, want na trouw praktisch iedere dag op mijn matje te zijn neergestreken zie en voel ik resultaat! Mijn lichaam is een stuk soepeler en als ik me niet vergis, zie ik ook weer meer contour terug komen in o.a. de bovenarmen en rug. Dit met dank aan de 2 kg dumbells en roeimachine, die ineens ook een rol opeisten in mijn persoonlijke bootcamp. Overigens, het meest verbaasd in dit verhaal zijn de honden. Die zien mij ineens in allerlei houdingen op de grond liggen en als ik naar de roeimachine loop weten ze dat de muziek keihard aan gaat.
 
"No pain, no gain!". Rome is ook niet in één dag gebouwd en consequent door gaan is het enige dat leidt tot een tevreden resultaat. 
 
Of moet ik zeggen 'tevreden spagaat'? 
16. feb, 2019

Zit het in de genen?

Het leven heeft mij in mijn zesenvijftig jarig bestaan naar heel veel plekken op aarde gebracht. Ik heb zons op- en ondergangen gezien op de mooiste bestemmingen, gezwommen in vele oceanen, menig stad doorkruist, woestijnen bezocht, bergen gezien en zeeën bevaren. Hoeveel mijlen en kilometers zou ik al hebben afgelegd?

"Wat is dat toch met dat buitenland en dat reizen?" vroeg ik mij laatst af. Is dat een gen waarmee je geboren wordt? Hoe kan het dat in een zelfde gezin de één verknocht is aan huis en haard en de ander haar koffer bijna permanent ingepakt klaar heeft staan om te vertrekken. Zoals bij ons het geval was. Ik zeg was, want inmiddels ben ik - net als mijn zus - ook verknocht aan huis en haard; met dien verstande, ik in het buitenland.
 
Mocht het genetisch zijn bepaald, dan is mijn kind in ieder geval ook erfelijk belast met dit reis- cq. buitenlandgen. Ze woont nu op Bali en gisteren kwamen in een telefoongesprek van een half uur al weer vier bestemmingen voorbij. Singapore, Japan, Los Angeles en Oezbekistan. Ze is net terug uit Maleisië maar het 'reisseizoen' draait in haar hoofd alweer op volle toeren.
 
Bij mij is het wat dat betreft al weer een tijdje rustig. Maar je weet het nooit met genen, die laten soms ineens weer van zich horen. Tot die tijd geniet ik van de verhalen van mijn dochter en wordt ík iedere dag in het zelfde bed wakker.
 
Op een prachtige locatie overigens. Dat dan weer wel...
9. feb, 2019

Parijs-Dakar

Toen ik deze week over de boulevard van Calpe liep, viel het me weer op. De gemiddelde leeftijd van passanten ligt hier in de winter veelal rond de zeventig jaar of ouder. Krasse bejaarden en minder krasse, die genieten van hun leven onder de Spaanse zon. 

Goed ter been, minder goed ter been, of helemaal niet ter been; deze drie varianten komen regelmatig aan mij voorbij. Toen ik laatst bijna omver werd gereden door een scootmobiel mét duo seat, moest ik lachen. Op het voertuig twee ouderen. Geschatte leeftijd ver in de tachtig, bruin verbrande koppies, spaarzame haren in de wind. Hij voorop. Z'n blik geconcentreerd, alsof hij mee deed aan de rally Parijs-Dakar; zij jolig achterop de 'duo seat' alsof hij haar mee nam op hun eerste date.
 
Ik ben stil blijven staan en heb ze nagekeken. "Hoe heerlijk is dit?" dacht ik. Samen bejaard zijn op een plek waar gemiddeld driehonderd dagen per jaar de zon schijnt, waar je je scootmobiel op de boulevard voor ieder willekeurig terras parkeert en waar je vervolgens met je geliefde een toast uit brengt op het leven. Dit met een kan sangria binnen handbereik, in combinatie met een lekkere tapa.
 
'Viva la vida' kwam er in mij op.  "... alsof het je laatste dag is" voegt André Hazes jr. daar aan toe  En toen vroeg ik me ineens af "Zouden we dat niet allemaal moeten doen? Zon of geen zon, bejaard of niet bejaard? Gewoon het leven leven en niet vergeten te genieten?  We zijn hier maar zo kort. Daarom roep ik vandaag extra hard (net als de oudjes hier) ...
 
"PROOST!! Op het leven"!
NieuwerOverzichtOuder