HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
27. nov, 2018

Unknown, here I come!

Het was geen kwestie of ze zou gaan, maar dat ze zou gaan was zeker! De wijde wereld in. Waarheen? Wanneer? Dat wisten we niet, inclusief zij zelf! Mijn dochter. Van jongs af aan wilde ze reizen en het liefst had ze gehad dat wij haar toen ze vijf was, als 'ummetje' (unaccompinied minor) op het vliegtuig hadden gezet. Alleen dus. Reizen!

Toen wij vanmorgen op Schiphol stonden om haar uit te zwaaien en ik me waande in een tv opname van Joris Linssen's programma 'Hello Goodbye' drong de realiteit tot me door. Ze had woord gehouden en vertrok. Ze zag er opgelucht uit. "Eindelijk!" hoorde ik haar zeggen. Zelden zag ik iemand zo frank en vrij het onbekende omarmen.

Het was een warm afscheid met een traantje. Geen drama's die je in datzelfde programma ook wel eens ziet. Een kushand, een zwaai en met ferme pas richting douane. "Unknown here I come". Die foto stuurde ze me, toen wij weer in de auto zaten...

24. nov, 2018

Danku Sinterklaasje!

Inmiddels woon ik al weer zo'n drie jaar in Spanje. Het land waarvandaan vorige week een grijze man op een schimmel vertrok, om in Nederland cadeaus door schoorstenen te mieteren voor kinderen die lief zijn geweest. Wat er tegenwoordig met de stouterds gebeurt weet ik eigenlijk niet... 

In mijn tijd konden degenen die stout geweest waren namelijk rekenen op de zak en de 'roe'. De roe! Een bosje bij elkaar gebonden takken waarmee je op je falie kreeg, vergezeld van een jutezak om je in te stoppen en mee te nemen naar Spanje. Zo'n zelfde zak waarin je de overige maanden van het jaar zakspringwedstrijden deed.
In het grote boek van Sinterklaas stond je naam met daarachter je hele doopceel, die Sint nog even had gelicht voordat hij in Spanje op zijn paard klom en de stoomboot op ging. Ruzie gemaakt met je zus? Dan waren de rapen gaar en zat er de volgende dag wellicht niets in je schoen.
 
Op '5 december' de grote dag, mocht je bij Sinterklaas op schoot. Dat je van dichtbij de buurman herkende, maakte echt niemand iets uit. Een liedje zingen moest en zou je...Vanuit je ooghoeken zag je die zak en roe namelijk al staan. Slapen was er in die hele Sinterklaasperiode niet bij.  's Nachts met gespitste oren in bed luisteren of je iemand op de gang hoorde; doodeng! De dapperen onder ons gingen er in het donker wel uit. Kijken of wortel en water al waren vervangen voor een cadeau. Helden vond ik hen!
 
Dat ik uiteindelijk vijftig jaar later, gewoon per vliegtuig, niet in een zak en geheel op vrijwillige basis in Spanje zou belanden, stond destijds niet in het 'grote boek'. Achteraf gezien had het me veel kopzorgen en slapeloze nachten gescheeld.
 
Dank u Sinterklaasje.
 
P.s. mijn schoen staat deze week in Nederland!
17. nov, 2018

Happy apart together

Toen er acht jaar geleden een einde kwam aan ons huwelijk, spraken de vader van mijn dochter en ik  af dat wij ook in de toekomst er als ouderpaar altijd voor haar zouden zijn. Een afspraak die we in de praktijk met het hart zouden moeten uitvoeren en bekrachtigen.
 
Er waren van tijd tot tijd ook moeilijke momenten, waarin hij zowel ik over onze eigen schaduw heen moesten stappen. Zoals na een fikse discussie, samen zonder een krimp te geven, doodleuk een Ikea kastje (standaard al goed voor een scheiding) in elkaar zetten - op het moment dat ze weer eens besloten had om te verhuizen - en daarna een champagnefles open trekken en toasten op de nieuwe woning. Het klinkt leuk op papier, de realiteit sprak soms boekdelen.
 
Nu we hier zo veel jaren later in Spanje samen met Tess, onze wederzijdse partners en in de aanwezigheid van mijn ouders  weer hebben getoast (dit keer ter gelegenheid van haar negenentwintigste verjaardag) kunnen we stellen dat onze intentie van toen handen en voeten heeft gekregen.
 
Met z'n allen vier dagen bij ons thuis onder de zon en beetje regen in harmonie en liefde, is het grootste en mooiste cadeau dat wij haar konden geven. Kastjes hoeven we niet meer in elkaar te timmeren, ondanks het feit dat ze wéér gaat verhuizen.Voor de negende keer maar liefst! Nu naar de andere kant van de wereld...
 
Lieve Tess van harte gefeliciteerd en een goede reis!

 

 
10. nov, 2018

Jip (pie)!

"Verliefdheid is een mini-psychose" zegt een vriendin van mij altijd als het onderwerp 'verliefdheid' ter sprake komt. "Je bent dan tijdelijk het contact met de realiteit kwijt". De afgelopen week moest ik aan haar woorden denken. De week waarin Jip vanuit Nederland meereisde naar Spanje en vervolgens mijn leven op Tierra Feliz binnen trad. 

Superlatieven als "de leukste, de liefste, de mooiste" rollen voortdurend uit mijn mond en al mijn aandacht gaat uit naar hem. Was het René die ik hiervoor liefdevol een aai gaf; ik moet bekennen dat zijn plaats (tijdelijk?) is ingenomen door een bol wol op pootjes. Een bol wol met ogen blauwer dan die van Paul Newman en met een vacht zachter dan fluweel.
 
Kortom verliefd! Deze conclusie kunnen we doodleuk trekken. Mijn dochter, die nu bij ons logeert, ziet het allemaal met verbazing en lede ogen aan. "Mijn moeder hoort en ziet ons niet meer". "Mam, waarom zet je hem niet op een troon?" vervolgt ze. "Dan kun je de hele dag naar hem kijken!" Ik hoor het aan, maar zoals dat bij iemand die verliefd is gaat, gaat het het ene oor in en het andere oor uit.
 
Ondertussen, nestelt het onderwerp van mijn liefde zich op de bank nog eens lekker tegen mij aan, terwijl hij knorrende geluidjes maakt. "Kopje thee met een stroopwafel schat?" klinkt het in de verte...
 
Stroopwafel?! Kijk, dát blijft dan weer wél hangen..
3. nov, 2018

Fear of missing out

Normaal schrijf ik over mijn leven in Spanje, maar op dit moment ben ik, in mijn up, op vakantie in Nederland en draai ik hier tien dagen mee in de 'malle molen van het leven'. Althans zo ervaar ik het en de grap is ik doe het allemaal zelf!

Het lijkt alsof een soort 'fomo' (fear of missing out) zich van mij meester heeft gemaakt. Ik wil namelijk zo veel mogelijk mensen bezoeken, zoveel mogelijk genieten van hollandse heerlijkheden (de kilo's vliegen er aan), zo veel mogelijk zien en dat alles het liefst in een strak tijdschema gehinderd door weinig files als ik mij van A naar B verplaats. Dat laatste kun je scharen onder de noemer 'naïviteit'. 
'Weinig files in Nederland'... hoe kan ik het bedenken! Mijn reistijden zijn twee keer zo lang in vergelijking tot drie jaar geleden en 'werk aan de weg' houdt blijkbaar nooit op.
 
Even goed draait de molen (nu ik dit schrijf) nog een paar dagen door. Er staat een lunch in Zoetermeer op het programma, een meidenavond in Apeldoorn, een bruiloftsfeest in Nijkerk, een gezellig samenzijn in Leiden en een dag voor vertrek haal ik mijn Ragdoll kitten op in Sassenheim, die samen met mij logeert in Monster en maandag vanaf Rotterdam mee vliegt naar Spanje. Kunnen jullie het nog volgen? Waarschijnlijk, net als ik, niet. 
 
Volgende week draai ik in Spanje  echt een tempootje langzamer. Eerlijk gezegd; ik kan niet wachten, want over drie weken moet ik wéér terug naar Nederland! Maar dan voor een afscheid op Schiphol...
NieuwerOverzichtOuder