HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
9. apr, 2018

Keuzes

Vandaag is het een bijzondere dag... Althans voor mij. Het huis dat ik zes jaar geleden, na een persoonlijk roerige tijd betrok, gaat deze week officiëel de verkoop in. Het voelt nu definitief. De keuze om het laatste stukje materie dat mij nog bindt met Nederland vaarwel te zeggen.

Het huis dat mij op een bijzondere manier vond, toen ik zes jaar geleden helemaal op nieuw moest beginnen. Gescheiden, vertrokken naar Turkije, terug gekomen, op kamers bij een vriendin en daar was ineens dit prachtige appartement. Een paleis! Althans zo voelde het voor mij. En dat had niets te maken met het aantal vierkante meters, maar met een gevoel van totaal onafhankelijk zijn. Ik kon er zo in. 'Turn key' werd het opgeleverd en ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik 's avonds op het terrasje neerplofte om me heen keek en alleen maar kon denken "dit is van mij!"
 
Dat het allemaal wéér anders zou worden kon ik toen nog niet vermoeden... Twee jaar later. Het begin van een Spaans avontuur. Een avontuur dat zulke vormen aannam dat er wéér gekozen moest worden. Waar wil ik wonen? Het antwoord op deze vraag had tijd nodig maar is nu duidelijk.
 
Het leven vraagt altijd om heldere keuzes. Keuzes die je weer verder brengen op je pad. Verantwoordelijkheid durven nemen voor wat je echt wilt. Dus teken ik vandaag de opdracht tot verkoop. Nieuwe rondes, nieuwe kansen!

 

 
31. mrt, 2018

Provinciaaltje

Over een paar dagen vlieg ik naar Nederland. Even buurten bij mijn familie, vriendinnen, kapper en last but not least logeren bij mijn dochter in Amsterdam.

Als ik in Amsterdam rond loop, voel ik mij tegenwoordig echt een 'provinciaaltje'. Het drukke verkeer, de stroom van mensen die niet op lijkt te houden, de overkill aan prikkels in de vorm van bill boards, licht reclames, geluiden en geroezemoes. Ook mijn ogen zijn inmiddels ingesteld op het zien van andere kleuren. Heldere kleuren. De natuur, de witte huizen, de azuurblauwe zee en de zon die letterlijk álles in een ander daglicht plaats.
 
Toch vind ik het heerlijk die paar dagen. De kleine restaurantjes waar je hutje mutje van een heerlijke lunch kunt genieten, slenteren over de diverse markten en het feit dat bijna alles gewoon zeven dagen in de week de hele dag open is. Het weer vergeet ik maar even. Met al die zonuren hier heb ik geen enkel recht tot klagen en hoe minder verwachting wat weer betreft, hoe meer het waarschijnlijk mee valt.
 
Dus nu na gaan nadenken over wat ik aan kleding in mijn koffer gooi, want ook wat dat betreft voel ik mij inmiddels een 'provinciaaltje'.
 
Hasta pronto!
 

 

24. mrt, 2018

Weg met Facebook?

Terwijl we hier door buffelen om van huis en terrein een nóg mooiere plek te maken dan het al is, ben ik in gedachten ook bezig met de retreats.

 
Toen ik vorig jaar in Andalusië met dit concept begon, kon ik van te voren niet vermoeden dat het een succes zou worden. Natuurlijk wel gehoopt, maar mijn start was zo 'out of the blue' en impulsief dat het werkelijk alle kanten op had kunnen gaan. Inmiddels druppelen de reserveringen en aanvragen voor informatie weer binnen. Vrouwen die bekend zijn met het feit dat ik dit doe, óf getriggered worden door mijn berichten op Facebook, waarin ik duidelijk maak dat het écht mogelijk is om vijf dagen te ontsnappen aan de 'rat race' van hun dagelijks bestaan. Ik maak hen duidelijk dat er écht iemand op deze aardkloot rond loopt die 's ochtends hun ontbijtje maakt, zo ook lunch en diner (terwijl zij bij het zwembad of elders liggen), die hen - indien gewenst - meeneemt naar leuke plekken in de omgeving, die een belangstellend oor heeft voor hun verhalen, die hen met rust laat; óók als ze iedere ochtend tot elf uur willen uitslapen en die ervoor zorgt dat ze vijf dagen later weer uitgerust op Nederlandse bodem staan. Het welzijn van mijn gasten draag ik hoog in het vaandel. Sterker nog, dit is het uitgangspunt voor de retreat die ook nog eens op individuele basis plaats vindt.
 
Maar wat mij tijdens het klussen en tuinieren nog meer bezig houdt, is al het gedoe rond Facebook op dit moment... Algoritmes die veranderen waardoor bepaalde berichten minder zichtbaar zijn, issues rond onze privacy, de overkill van reclame die wij, Facebook gangers, iedere dag op onze tijdlijn ontvangen en de recente oproep van buitenaf om Facebook maar helemaal uit ons leven te schrappen.
 
Dit houdt me dus bezig, maar stiekem heb ik ook nog steeds vertrouwen in de kracht van het gesproken woord. De ouderwetse mond-tot-mond-reclame met misschien zelfs wel een beetje gunfactor. Dus bij deze DANKJEWEL! Dank voor het verspreiden van de boodschap; dat ergens op een prachtige plek in Spanje een dame woont, die ervoor zorgt dat je geest binnen een paar dagen tot rust komt en die ervoor zorgt dat je vol energie terugkeert naar je thuisbasis.
 
 
17. mrt, 2018

Wat mot, dat mot!

Iedere ochtend maak ik een wandeling met de honden. Niet buiten het hek, maar over het terrein. Een vriendin van mij zei gekscherend "ja dat doet een kasteelvrouwe. Die bekijkt regelmatig haar kasteel en de landerijen". Ik antwoordde haar dat deze 'kasteelvrouw' moet kijken of alles nog steeds is als de dag er voor. Controle van het hekwerk, de waterkoppelingen die hier en daar boven de grond liggen, of de pijnbomen vrij zijn van processierupsen en of de honden nergens schade hebben toegebracht. Vooral onze hond Corry heeft namelijk de neiging om te graven en zich zo een weg naar de grote wereld te banen.

Toen ik van de week het gehavende kadaver van een konijn op het veld vond, flitste háár naam ook direct door mijn hoofd. Zou zij dit hebben gedaan? Wellicht een dier dat verzwakt of ziek was en dat ze, gedreven door haar instinct, geholpen heeft met oversteek naar de eeuwige jachtvelden. "Es la natura" zegt mijn nieuwe BFF Vicente de tuinman onbewogen als ik hem even later mijn vondst laat zien. Bij afwezigheid van de 'kasteelheer' is hij namelijk mijn steun en toeverlaat op het terrein. "No problema, yo quitarlo!" En ik ben blij. Want dat betekent dat ik niet zelf met een dood konijn in de weer hoef. Hij ruimt het op. Want op deze momenten ben ik graag het 'hulpeloze stadsvrouwtje', terwijl hier normaliter geldt "Wat mot, dat mot". Ook het opruimen van een dood beest.
 
Toen ik weer terug was bij het huis en mijn laarzen voor de deur uit schopte, keek ik hoe laat het was. Half 9. Een goed begin van een nieuwe werkdag op het 'landgoed'. 
 
Buenos dias!

 

10. mrt, 2018

Mars en Venus

Wie van jullie is bekend met het boek 'Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus'? Een best seller begin jaren negentig waarin de verschillen tussen man en vrouw door de auteur worden belicht.
De inhoud herinner ik me niet meer in detail. Wel het feest der herkenning toen ik het las en plotsklaps inzicht kreeg in het hoe en waarom van issues, die spelen tussen mannen en vrouwen.
 
Mannen zijn gewoon ánders! Dat blijkt ook tijdens ons project hier aan de Costa Blanca. Terwijl ik me het liefst bezig hou met het 'leuk' willen maken van dingen die nog helemaal niet klaar zijn om leuk gemaakt te worden, werkt René met militaire precisie éérst af wat werkelijk moet gebeuren. Werkzaamheden die ik het liefst over zou willen slaan, omdat ik ze gewoon stom vind! Zo ook de verbouwing. Tegels uit zoeken voor badkamers bijvoorbeeld... Vreselijk! Ik denk het liefst na over de kleur handdoeken, de styling en hoe ik straks geniet van een regendouche. Dat er dan ūberhaupt eerst een douche moet komen; die gedachte sla ik het liefst over. En dan heb ik het nog niet over de keuken. Wat voor indeling ik wil? Weet ik veel! Als ik er maar lekker in kan koken.
 
Tja, Mars en Venus hè? "Zodra je maar begrijpt dat je soms niets van elkaar begrijpt, zijn veel relatieproblemen meteen opgelost" aldus de schrijver. Waarbij ik me dan direct af vraag hoe het in de man zijn eigen huwelijk gesteld is. Wij roeien op dit moment met de relatieriemen die we hebben. Dat wil zeggen; het ene moment volledig begrip voor elkaar en het andere moment een vrolijke verwensing naar een andere planeet. 
 
Een planeet ergens tussen Mars en Venus in...

 

 
NieuwerOverzichtOuder