HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
27. jan, 2018

Time to move!

Al een tijdje mijmerden wij over een plek, niet al te ver van zee. Een kleiner huis, vlakker plot, ruimte voor de honden en paarden en meer richting bewoonde wereld. Fruitbomen, olijfbomen, moestuin... Kortom, flora en fauna in optima forma.

Ik was ervan overtuigd, dat een geweldig huis ons zou vinden; op een plek waar ik de 'retreats', die ik hier in Andalusië organiseer, zou kunnen voort zetten en verder uit zou kunnen bouwen. En het kwam op ons pad! In een knusse setting, met weliswaar minder vierkante meters dan dat we gewend zijn, maar wel met veel meer mogelijkheden. 'Veel meer', omdat de infrastructuur van zowel het perceel en de indeling van het huis ruimte bieden, om buiten de retreats om, óók andere gasten te kunnen ontvangen die willen genieten van een zonvakantie, zonder dat er te veel aanspraak wordt gedaan op onze privacy.
 
Wij gaan dus verhuizen! We verlaten Andalusië en begeven ons naar een andere locatie in Spanje, waar we eerst hard aan de gang gaan om dit kleine paradijs te verfraaien. Een 'hidden gem', niet al te ver van het strand, op een plek die velen zal aanspreken. 
 
Zodra we klaar zijn en wij de poorten openen, zal ik jullie deelgenoot maken van de locatie én ons nieuwe bestaan. Nu eerst blik op oneindig en verstand op nul, want voor de zoveelste keer in ons beider leven  houden we ons wéér bezig met verhuisdozen!
 
To be continued...
20. jan, 2018

Real queens

Over Sproet, onze grote lobbes, heb ik in mijn blogs met regelmaat geschreven. Op Facebook heeft hij een schare fans en één blik in zijn trouwe ogen doet menig hart smelten.

 
Zijn grote liefde (op mij na) is één van onze andere honden. Ze heet Corry. Genoemd naar René zijn oma en van oorsprong het hondje van mijn schoonmoeder die tot een jaar geleden, ook bij ons woonde. Met Corry kan ik lezen en schrijven. Waar Sproet's 'will to please' ver te zoeken is, is Corry's grootste wens om te dienen. Ze luistert perfect en voor haar een niets grotere vreugde dan dat ik tegen haar praat. Met een doordringende blik kijkt ze me dan aan en is klaar voor actie.
 
Sommige acties kunnen we helaas niet waarderen. Ze is een jager en lammetjes zijn favoriet. Iedere zwakke plek in het hek is een potentiëel gevaar voor deze kleine Houdini. Triomfantelijk heeft ze bij de paarden al menig keer achter mij gestaan als ze zich weer eens door een gat of onder het hek dóór had geworsteld en tot ons grote verdriet heeft ze tot twee keer toe een lammetje bij ons gebracht in de hoop dat wij haar voor deze daad uitvoerig zouden prijzen.
 
Onze Corretje... Een pittig meisje met een sterk karakter. Zijn haar 'broers' kleinzerig en af en toe schijterds, met haar kan ik zo nodig de barricades op. Is voor zichzelf hard tot op het bot en voor de duvel niet bang. 'Real queens fix each other's crowns' lijkt haar motto en daarom is ze hier mijn beste vriendinnetje!
13. jan, 2018

Wereldwijven

"Hedy, je moet blijven schrijven! Ik moet altijd lachen om jouw blogs!" Het enthousiasme waarmee ze dit uitspreekt doet mij op mijn beurt lachen. "Ja het zijn 'snackjes' die je tussen de bedrijven door naar binnen werkt" valt een ander haar bij. 

En zo, tijdens een lunch bij de Thai, analyseer ik met een paar dames het wel en wee achter mijn blogs.
 
Stuk voor stuk leuke vrouwen. Nederlandse vrouwen, die ik hier heb leren kennen en die, net als ik, er voor gekozen hebben om Nederland achter zich te laten om onder de Spaanse zon een nieuw bestaan op te bouwen. We zien elkaar met regelmaat, zonder de deur bij elkaar plat te lopen, maar als we elkaar ontmoeten is het altijd gezellig. 
 
Het is fijn om in onze eigen taal met elkaar van gedachten te wisselen, te lachen om elkaars verhalen en om het met elkaar eens of oneens te zijn over lokale zaken waar men in Nederland geen weet van heeft. Kortom vrouwen, die het gemis van de vriendinnen die we in Nederland achter lieten, compenseren. Tijdens deze lunch hebben we met elkaar getoast op het nieuwe jaar. Op onze plannen, op een baby die binnenkort wordt geboren, op een wereldreis die wordt aangevangen en een welkom aan één van ons die net met vier kinderen terug is van een wereldreis. Helaas ontbrak er nóg eentje. Zij is volgende maand weer van de partij en staat er natuurlijk een 'meet and greet' in de planning.
 
We vonden elkaar via de Facebook groep 'Wereldvrouwen' en noemen elkaar nu 'wereldwijven'. Want dat zijn we. Ieder op onze eigen manier!
6. jan, 2018

Dansen op tafel...

Het gezegde 'als de kat van huis is dansen de muizen op tafel' is een uitspraak die ik als kind al heel grappig vond. Met een levendige fantasie zag ik voor mij hoe de muizen plezier hadden, grote stukken kaas met elkaar verorberden en in het territorium van de kat hun eigen feestje bouwden.

 
Hier in huis is het volgens mij niet anders. De kat laten we letterlijk even buiten beeld, want die is ons onlangs ontvallen, maar de honden zijn nog steeds 'alive and kicking'. Ze struinen buiten lekker rond, gebruiken het land als poepdoos op plekken die ver buiten ons zicht liggen en slapen 's nachts gemoedelijk met z'n drietjes op hun kleedjes bij elkaar. Maar..., als de kat (wij dus) van huis is dan is het binnen feest! Bankstellen en bedden veranderen in hemelse hondenparadijzen waarop ze hard snurkend hun roes uit slapen en pantoffels of slippers zijn welkome speelattributen. Niet om gesloopt te worden, maar wel om mee rond te sjouwen door het huis. Wat ze verder uit spoken daar laten ze doorgaans geen sporen van achter, maar het aantal sokken dat Sproet naar een andere wereld heeft geholpen is inmiddels niet meer op één hand te tellen.
 
De kat en de muizen... Een verhaal apart. Mijn 'kat(er)' moet binnenkort weer op reis en ik heb besloten dat het weer tijd is voor een 'meidenfeestje'. Hoe leuk is het, dat er dan altijd wel een muis uit Nederland is, die zich aanbiedt als 'partyganger'. Lekker een paar dagen bij kletsen, terras hangen en er op uit.
 
Tapas, stokbrood en wat (hoe toepasselijk) kaas bij de borrel en 's avonds samen koken. Want, als de kat van huis is... Dat dus!

 

30. dec, 2017

Afscheid

"Afscheid nemen bestaat niet" zingt Marco Borsato. Als ik eerlijk ben, niet direct de eerste zin die in mijn hoofd op kwam toen ik exact een week geleden bij de dierenarts stond. "Ze gaat het niet redden..." De vrouw keek ons aan en we wisten genoeg. Onze lieve Poeske zou ons gaan verlaten en wij moesten onze verantwoordelijkheid nemen om haar verder leed te besparen. Dus hoezo 'bestaat niet?!' Hier was wel degelijk sprake van een afscheid!

 
Hartverscheurend om de beslissing te moeten nemen, maar tegelijkertijd fijn dat we bij haar konden zijn op het fatale moment. Nog even kon ik haar knuffelen en zo ziek als dat ze was, hoorde ik haar zachtjes knorren en zag haar oogjes even oplichten toen ze mijn stem hoorde. Met haar kopje in mijn handen zweefde ze na de injectie geruisloos naar verre oorden.
 
Kun je van dieren net zo veel houden als van mensen? Ik vind het een moeilijke vraag. De liefde die je kunt voelen voor je dieren kan heel diep gaan. Voor diegenen die niets met dieren hebben, of nog nooit een dier hebben verloren, misschien moeilijk voor te stellen maar voor anderen wel herkenbaar. In mijn geval zit die liefde heel diep. Zij zijn degenen die mij altijd omringen, mij beschermen als ik hier alleen op de finca ben, tegen wie ik kan kletsen en die iedere ochtend weer, onvoorwaardelijk blij zijn als ik ten tonele verschijn. Of René hun vreugde altijd deelt laat ik nu even terzijde.
 
Kortom, mijn dieren en ik. Onlosmakelijk met elkaar verbonden en degenen die hier ooit zijn geweest, zullen instemmend knikken. Onze roedel is niet meer compleet. Bij thuiskomst een leeg mandje, een bakje met nog wat kattebrokjes en haren op het kussen waar ze altijd lag.
 
Ze leeft voort in onze herinneringen en foto's en dán moet ik Marco toch wel een beetje gelijk geven "Afscheid nemen bestaat niet!"
 
Dag lieve Poeske!
NieuwerOverzichtOuder