HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
23. dec, 2017

Welkom aan boord!

Vanaf mijn twintiger jaren zit ik regelmatig in vliegtuigen. Ik werkte voor een reisorganisatie, daarna voor een luchtvaartmaatschappij (nee, niet als stewardess) was getrouwd met iemand die bij geboorte het woord 'reizen' al op zijn voorhoofd had staan en ons kind wist eerder wat een vliegtuig was dan een tram. Zowel zakelijk als privé ging ik de hele wereld over maar tegenwoordig zijn de afstanden die ik afleg wat korter.


Toen ik van de week terug vloog naar Spanje, moest ik ineens denken aan die tijd. De tijd dat we gratis 20 kg incheckten,  beautycases met liters vloeistoffen mee sjouwden aan boord en men ter verhoging van de feest- (lees vlieg-)vreugde doodleuk een sigaretje opstak zodra het 'niet roken teken' was gedoofd. "Roken of niet roken?" was trouwens, naast het tonen van je paspoort, zo ongeveer het enige dat er bij de incheck werd gevraagd. Eenmaal aan boord was het 'feest'. Je kreeg standaard een maaltijd aangeboden en bij landing werd er zo hard geapplaudiseerd dat je je kon afvragen "wat zit hier achter?" Waardering voor de crew of opluchting dat we weer aan de grond stonden...
 
Vliegen anno toen. Was het beter? Laat ik zeggen "het was anders". Het reizen van tegenwoordig met mijn 10 kg handbagage ín de cabine vind ik namelijk verdomd handig, tickets online boeken én afrekenen met een app in mijn telefoon briljant en dat ik zelf bepaal wat en óf ik überhaupt eet aan boord is eigenlijk ook wel fijn. Dat de beschikbare beenruimte te wensen overlaat vind ik nog steeds stom en waarom je bij sommige chartermaatschappijen moet betalen om als eerste te mogen instappen nog stommer. De intensieve douanecontroles zijn lastig, maar (ik troost mij met de gedachte) dát is in het kader van onze vliegveiligheid.
 
"Hier neem je wat, hier laat je wat" is dus het motto en met die woorden in mijn achterhoofd ga ik de volgende keer weer vrolijk aan boord!

 

16. dec, 2017

Patat en een Unox muts

Een paar dagen in Nederland staat voor familiebezoek, patatjes met een kroket eten, in de file staan, regen, heel veel onderweg zijn en me er iedere keer weer bij neer leggen dat ik Nederland een heel leuk land vind, maar dat het klimatologisch niet matcht met mijn DNA.

 
Of dat komt doordat ik ben geboren uit twee 'allochtone' ouders (het woord dat men tegenwoordig gebruikt voor 'allochtoon' ben ik even kwijt) geen idee, maar feit is wel dat ik nu uit eigen ervaring kan zeggen, dat mijn lichamelijk gestel wel vaart bij een leven onder de zon. Zelfs mijn voeten protesteren! De laarzen die bijna een jaar in de kast hebben gestaan en die ik nu draag veroorzaken blaren, omdat tenen blijkbaar ook wennen aan 'vrijheid blijheid' en mijn bewegingsruimte wordt beperkt door een dikke jas, die in de auto veel te warm is, maar buiten hard nodig blijkt.
 
Nederland en het weer. Er is al veel over geschreven en gesproken. Vier seizoenen in een jaar die samenklonteren tot één seizoen, waarop regen, wind, zon en sneeuw elkaar net zo hard afwisselen als de balletjes in een flipperkast. Een 'witte kerst' hebben we begin van de week al gehad en de badkleding mag over twee weken weer uit de kast als het tijd is voor de 'nieuwjaarsduik' in Scheveningen. Let wel; met een Unox muts op je kop!
 
Soms is het niet eerlijk verdeeld in de wereld en weersomstandigheden horen daar helaas ook bij. Voor jullie allemaal alvast een "Vrolijk kerstfeest en een zonnig 2018". 
 
En dat laatste in álle opzichten! 

 

9. dec, 2017

Crocodile Dundee

Doordat wij midden in de natuur leven en ik daar vrolijk en naar volle tevredenheid samen woon met de broer van 'Crocodile Dundee', is mijn kennis van en liefde voor flora en fauna, mede dankzij hem, de afgelopen drie jaar aanzienlijk toegenomen. De man is namelijk een wandelend biologieboek!
 
Wist ik voorheen amper het verschil tussen een huismus en een spreeuw, inmiddels spot ik met het blote oog welke roofvogels over ons huis vliegen, kan ik je alles vertellen over de opbouw van een zwaluwnest en de bewoners hun broedtijd, pluk ik uit bomen vruchten die jullie bij Appie Heijn kopen en weet ik dat de lammetjes die nu nog bij de buurman vrolijk door de wei huppelen over een paar weken wat minder vrolijk op iemands kerstbord liggen. "Daar hoorden zij d'engelen zingen..." Planten, bomen, bloemen, alles komt aan bod. Bijna iedere dag is er wel íets in de natuur waar hij mij attent op maakt.
 
De laatste lesopdracht die ik van Crocodile Dundee 2 heb meegekregen is om 's ochtends in de gaten te houden of er niets in het zwembad zwemt. Nou ja 'zwemt' beter gezegd "of er niets verzuipt". Vorige week redde hij weer het leven van een vuursalamander en regelmatig hebben we er ook kikkers en andere levende have uit gevist. Door de hoge rand van het bad kunnen ze er namelijk niet zelfstandig uit klimmen en is dus waakzaamheid vereist.
 
Als ik straks weg ga, moet ik bij het openen én sluiten van het toegangshek uitkijken dat ik geen gekkootjes (kleine salamanders) van het leven beroof én bij het wegrijden mag ik niet te veel gas geven, want anders rijd ik misschien over geiten of schapen heen die op het weggetje hun zonden liggen te overdenken.
 
Over een week ben ik voor een paar dagen in Nederland. Geen dieren, noch ongedierte en terug tussen de betonblokken. Gelukkig heb ik daar het hondje van mijn ouders...
 
Tot gauw!

 

 
2. dec, 2017

De modepolitie

In mijn Nederlandse leven was ik een 'modemeisje'. Waarbij je even het woord 'meisje' moet vergeten, want dat ben ik allang niet meer, maar in de context van dit verhaal bekt het gewoon lekker. 

 
Overigens, René noemde mij (toen we elkaar net kenden) 'lappenvrouwtje'. Refererend aan mijn kledingstijl, die in zijn ogen bestond uit een aantal lagen lappen over elkaar. 'Modemeisje', 'lappenvrouwtje' ga zo maar door, alles in het teken van kleding omdat ik daar, als vertegenwoordigster van een kledingmerk, simpelweg mijn geld mee verdiende. Ik was een wandelende paspop en menig klant heeft daar destijds haar voordeel mee gedaan, als ik - voor de zoveelste keer - een hele zomer- of wintercollectie doorpaste.
 
Hoe anders is het nu? Nou heel anders kan ik je zeggen. Mode speelt nauwelijks een rol in mijn leven. Paarden, honden, kat en overige 'animales' zal het aan hun kont koud roesten wat ik aan heb en René roept, ongeacht mijn outfit, nog regelmatig dat hij mij een 'lekker ding' vindt. Wat ik dan wel aan heb? Grotendeels van de tijd afgeknipte jeans of 'vrokkies'! Wat dat zijn vertel ik je een andere keer. Volgens mij loop ik niet voor joker, maar als je me op dit moment vraagt wat 'hip en happening' is... Mocht ik opgepakt worden door de 'Modepolitie', komen jullie me dan op zoeken?
 
Ik troost mijzelf maar met de gedachte, dat ik altijd nog een rol vuilniszakken uit de kast kan trekken want, als ik mijn vroegere klanten mag geloven zouden zelfs díe mij nog goed staan.
 
Ik wens je een stylish weekend. Ik ga even wat paardendrollen scheppen.
25. nov, 2017

Liefde of vriendschap?

Weer terug op de berg in Andalusië kijk ik terug op zes héérlijke dagen in Ibiza. Eten, drinken, kletsen en toeren over het eiland waren de hoofdingrediënten van mijn reis. Dit, met vier vriendinnen die zich op dag twee bij mij voegden.

 
De hamvraag van vorige week was, "zijn Ibiza en ik, een 'match made in heaven' of niet? Wordt ik deze keer wél getroffen door de 'magie' waar men het altijd over heeft, of zal ik na afloop van mijn reis, met beide benen op de grond, nuchter constateren dat ik op het vaste land meer op mijn plek ben?"
 
Het antwoord is...(tromgeroffel)... het laatste! De zonsondergang bij 'Es Vedra' deed mij wel even wankelen, zo ook het noordelijk deel van het eiland (waar ik meer affectie voor voel dan het Zuiden). Maar alles bij elkaar op geteld, kom ik toch tot de conclusie: 'niet verliefd'. Laten we het vanaf nu houden op een 'goede vriendschap'. En wat doe je doorgaans met goede vrienden? Die bezoek je regelmatig. Ibiza het was me een genoegen!
 
See you in May ♡
NieuwerOverzichtOuder