Soms is het tijd voor een opfrisbeurt. Je kent misschien wel het gevoel? Een blik in de spiegel leert je dat het tijd is voor wat anders. Hoe of wat weet je nog niet precies, alleen de gedachte dat je het 'anders' wil.

Dat gevoel heb ik nu. 'De spiegel' waar ik in kijk, is in dit geval mijn website. Ruim acht maanden geleden, geboren op een zondagochtend. De dag dat ik jullie  deelgenoot maakte van mijn eerste blog. Nog steeds schrijf ik mijn belevenissen, hersenspinsels en andere zaken met veel plezier op, mede gestimuleerd door jullie leuke reacties op deze pennevruchten. Maar ik wil het 'anders'!

Dus, met de zon in het hoofd en veel energie ga ik aan de slag en laat ik een verfrissende wind waaien over alle websitepagina's om over een tijdje terug te keren in een nieuw jasje. Mochten jullie tips hebben of onderwerpen waar je meer over wilt lezen, schroom niet en laat het me weten.

Geniet lekker van de zomer, waar je je ook mag bevinden. En vergeet niet "Live with no regrets and love with no limits!"

I'll be back zoennn!

xx

Na een periode van fikse regenval is het hier al weer een week zomer. Je merkt het aan alles. De nachten worden warmer, het land wordt in snel tempo geler, alles wat vliegt en prikt is actief en de temperatuur is zeer aangenaam.

Zomer in de campo. Maak je aan de kust je tuin of balkon zomerklaar, hier moeten we er voor zorgen dat het land geen gevaar is voor bosbranden. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen perceel. Ook in ons geval een flink gebied wat onder handen moet worden genomen. Een goede vriend zeist alsof ons en zijn leven er van af hangt, wat ironisch genoeg in zekere zin ook zo is. Helaas is het enige nadeel van gras, het groeit weer! Ik heb me uitgeleefd met de hoge druk spuit en bezig gehouden met schoonmaak van patio en terras, terwijl vriendlief zich ontfermt over project zwembad en uren op het dak vertoeft omdat sateliet Astra 3 het vertikt om zich aan ons te openbaren, terwijl de schotel in de juiste stand staat.

Soms liggen we in bed te 'dromen' over een leven in de stad. Zonder gras, zonder dieren, zonder zwembadpompen die per definitie gemaakt zijn om kapot te gaan, zonder wateroverlast ten tijde van regen en zonder stroomvoorziening die hapert op de momenten dat je het niet kunt gebruiken, kortom 'zonder gedoe'. "Deurtje open en we zijn buiten, deurtje dicht en weer binnen" verzucht mijn vriend. "Gewoon op 75m2 met wat spulletjes. Genoeg aan elkaar en verder niets".

We kijken elkaar aan. Willen we dat echt? Wat zong Marco Borsato nou ook al weer over dromen...?

Het buitenleven is één van de dingen die mij hier in Spanje het meest bevalt en daar vallen terrasbezoeken ook onder. Keuze zat, want in dorp en stad is er op bijna iedere hoek van de straat wel een terras te vinden.

Die van het bakkertje, tevens lunchroom, is één van mijn favorieten. Ze hebben er vers belegde broodjes, taartjes, heerlijke koffie, thee verse jus d'orange etc. en de hele dag door is het er een komen en gaan van mensen. Tussen de bedrijven door even neer ploffen en je verbazen over al die verschillende types die naar het bakkertje komen, is een leuk tijdverdrijf.

Zo ook laatst, toen ik in gesprek was met iemand en ons plotseling geluiden ter ore kwamen die normaliter worden gekwalificeerd in de categorie 'voor 18 jaar en ouder'. Verbaasd keken we elkaar aan. Zou het verliefde stel dat achter ons was gaan zitten, tijdens de lunch verder zijn gegaan dan het nuttigen van hun broodje?

Het antwoord kregen we, toen mijn blik viel op de man die aan het tafeltje naast ons zat. Een statig heerschap, van ik schat midden zeventig, tuurde aandachtig naar het schermpje van zijn mobiel en leek zich totaal niet meer bewust van zijn omgeving. Het gekreun en gesteun ging door, terwijl zijn kopje koffie koud stond te worden.

Volumeknopje? Blijkbaar nog nooit van gehoord...

Ze zeggen wel eens 'pluk de dag' en met die gedachte hebben we afgelopen week de auto gepakt om een paar dagen te toeren door het Spaanse achterland. Even samen, weg van de dagelijkse beslommeringen. Met de namen van twee plaatsen in het achterhoofd vertrokken we, daarbij geholpen door mijn vriendin van 'Google maps'.

Met schrille stem en op dwingende wijze wees deze dame ons de weg. Ze bleef maar kwebbelen. Ik had haar namelijk vantevoren verteld dat we snelwegen wilden vermijden en dat hebben we geweten... Via ongeasfalteerde wegen, straten die niet eens een naam hebben, boerenweggetjes en kleine beekjes ploegden we urenlang vooruit, waarbij een bedankje aan onze onverwoestbare terreinwagen echt op zijn plaats is!

Alles ging goed, echter toen mijn chauffeur op een gegeven moment in the middle of nowhere besloot om toch even een ander weggetje in te slaan, waren de rapen gaar en begon ze te gillen dat we om moesten keren. "Keer hier om, keer hier om.." en dat niet één keer, nee ze bleef het onvermoeibaar herhalen. "Ik krijg werkelijk genoeg van haar!" riep de man met wie ik diezelfde ochtend nog vrolijk in de auto was gestapt geïrriteerd. Hij stopte midden op het weggetje. "Wat een vreselijk mens en wat een vreselijke stem!"

Ik besloot om mijn vriendin de mond te snoeren, maar met haar 'vreselijke stem' verdween ook onze route én mogelijke eindbestemming van het beeldscherm.  "Sorry hoor, maar deze vrouw moet vrijgezel zijn, want hier wil toch geen man lang naar luisteren??" Ik keek hem aan, haalde zonder commentaar mijn schouders op en stelde hem maar één vraag "Ok schat, in welk dorp slapen we vanavond?"

Heb jij dat ook? Je kijkt soms naar een foto en je kunt je tot bijna op de minuut herinneren wanneer hij is gemaakt. Ik heb dat als ik naar deze foto kijk. Op een paar dagen na precies twee jaar geleden genomen, in de grot hier op het land. "Kom je een keer logeren"? vroeg hij. Dit nadat we ruim een maand iedere dag aan de telefoon hingen.

We hadden elkaar in 2013 een paar keer kort ontmoet in Nederland, maar steeds scheidden onze wegen zich weer voor langere tijd. Tot het moment dat hij belde, bleef bellen en ik uiteindelijk op uitnodiging in mei 2014 in het vliegtuig stapte. 'Man and destination unknown' want zo voelde het echt! Vijf dagen bleef ik, maar iets in mij zei dat dit wel eens mijn 'thuis' zou kunnen worden. 

En nu zijn we ineens twee jaar verder. Zowel rots, grot én man nog steeds in beeld. Mijn tandenborstel staat full time in Spanje en 'the unknown destination' van toen is inmiddels helemaal bekend terrein. Zo zie je maar, soms moet je gewoon gaan, doen en je verder niets afvragen. De weg wijst zich vanzelf...

Fijn weekend!

xx