Over de gesprekken en gebeurtenissen die hier in huis plaats vinden zou ik naast mijn wekelijkse blog een boek kunnen schrijven. Iedere dag is er wel weer iets waardoor ik geinspireerd raak. Zo ook het gesprek waar ik, vorige week, getuige van was.

"Jij moet óf gaan gymen óf minder eten, dit is niet gezond hoor! Ik kan zelfs je tepels door je t-shirt zien en je buik ook". Letterlijk de woorden van mijn bijna negentig jaar oude schoonmoeder, die haar zoon toespreekt tijdens het zondagochtend ontbijt. Ze woont bij ons en heeft daarom dagelijks zicht op alles wat zich hier afspeelt. Haar geheugen laat haar weliswaar in de steek maar haar uitspraken zijn scherp en haar waarneming niet minder. "Betrapt!" roep ik vanuit de keuken. De grap is namelijk dat hij en ik het, met de nodige zelfspot, bijna dagelijks hebben over 'afvallen' en wie van ons twee te zwaar zou zijn. Laatst nog grote hilariteit, toen de hondenweegschaal bij de dierenarts geen geheim maakte van een toename van kilo's en dan heb ik het niet over het gewicht van de hond...

"Vind je mij te dik?" vroeg ik hem onlangs. (Voor m'n gevoel zit ik namelijk op het randje van wat voor mij, qua gewicht, maximum toelaatbaar is). "Nee hoor schat, alleen jammer dat het er af moet!" grinnikte hij. Mijn verweer dat mannen van vlees houden, in plaats van een gratenbaal aan hun zijde werd in één klap van tafel geveegd toen hij mompelde  "Ja, dat klopt! Mannen houden van vlees... bij de slager of op de barbecue!"

Dames, wie wil hem hebben? Met óf zonder overgewicht?!

"Wat heb je nou aan?? Een KOMO zak?!" Dit hoorde ik begin van de week toen het voor Spaanse begrippen al dagen koud was en ik besloten had om mijn grootste XXL trui uit de kast te halen. Antraciet grijs, vandaar zijn verwijzing naar Nederlands meest gebruikte vuilniszak. Uit eigen ervaring kan ik zeggen, dat deze 'trui jurken' in Nederland op enig moment (en misschien nu nog steeds) niet aan te slepen waren. Honderden heb ik ervan verkocht, menig detaillist wilde ze hebben en ze waren verkrijgbaar in alle kleuren. Hier thuis wordt hij duidelijk niet gewaardeerd.

"Als je niet lief bent, zet ik je gewoon bij het vuil" vervolgt hij zijn verhaal. Ik moet er heel hard om lachen. Met driehonderd dagen zon per jaar is hij gewend geraakt aan mij in zonnige tuniekjes, een shirtje met versleten jeans en teenslippers of in het beste geval 'kleding die wat vrouwelijker toont'. Ik bekijk mezelf nog eens kritisch in de metershoge spiegel die in de gang staat. Ergens kan ik hem geen ongelijk geven. Wat ik zie, is een trui met een mens erin in plaats van een mens met een trui aan. Het ziet er inderdaad ineens vreemd uit. Waar ligt dat aan? Is mijn smaak in een paar seizoenen veranderd, ben ik los gekomen van datgene wat 'trendy' heet te zijn óf is de trui in de loop der tijd nóg langer geworden??

Hoe het ook zij, de kou én het comfort wonnen het deze keer van zíjn oordeel en míjn twijfel. In de 'KOMO zak' schuifelde ik door het huis en bij wijze van provocatie heb ik er ook nog skikousen bij aangetrokken! Toen hij vervolgens de weersvoorspelling ging checken heb ik niet direct het verband gelegd tussen het weer en mijn trui. Bij nader inzien vraag ik me nu wel af.. verlangde hij stante pede naar zon óf naar verandering van mijn 'outfit of the day'?

Toen onze Sproet een Sproetje was wisten we dat hij groot zou worden, maar dat hij zó groot zou worden heeft ons verrast. Voor verrassingen komen we met hem trouwens nog dagelijks te staan. Sproet blijkt namelijk een ontdekkingsreiziger. Buiten kan dat geen kwaad, maar in huis gaat hij graag 'op pad'. Zijn voorliefde voor sokken, slippers, sjaals en zachte stoffen voorwerpen is groot en niet zelden worden deze onderworpen aan een gedegen onderzoek, oftewel 'sloopexercitie'

En, zo blijkt, ook wc rollen en papier in het algemeen bezorgen hem veel genot. Deuren op een kier en we zijn de sjaak. Geruisloos sluipt hij rond en gaat dan van kamer naar kamer. Gisteren vond ik een stuk zeep op de plaats delict en de tandafdrukken in dit geurige stukje bewezen onomstotelijk dat hij de dader was. Gezien zijn hoogte, zijn meubels ook niet veilig. Met gemak legt hij zijn kop op tafel of bureau en loert even rond of er nog iets van zijn gading ligt. Zelfs mijn koffer met inhoud is interessant. Dat bleek, toen ik laatst in Nederland aan tafel ging met door mij nog onontdekte speekselresten op een shirt. In het donker had hij blijkbaar als een volleerde douanier, vóór mijn vertrek, de open liggende koffer nog even 'gecheckt'. Toen ik hem laatst ook nog eens vond tussen een berg snippers van een aangevreten contract ging ik bijna op tilt. Ik schreeuwde, hij keek mij met grote puppy ogen schuldbewust aan en ik smolt...

Sproet heet daarom nog steeds Sproetje en is de liefste die er is!

Afgelopen donderdag was het zover, weerzien met het leukste en liefste kind ter wereld, mijn dochter.

Op twee uurtjes na - toen ik de laatste keer in Nederland was - hadden we elkaar sinds de kerst niet meer gezien. Erfelijk belast met de reisgenen van zowel haar vader als moeder springt ook zij regelmatig in het vliegtuig op weg naar verre en minder verre oorden. De laatste keer was Bali aan de beurt. Een maand backpacken in haar eentje en zo werden we geografisch weer drie maanden van elkaar gescheiden.

Maar nu is ze hier. Thuis op de berg. Ver weg van alle hustle en bustle in het drukke Amsterdam, weg van zakelijke deadlines die gehaald moeten worden en weg van dagelijkse beslommeringen. Althans dat is het streven, want loskomen van mobiel en laptop vraagt in de eerste instantie wat doorzettingsvermogen. "Ga maar lekker hoor mam!" zei ze destijds toen ik haar vertelde over mijn besluit om naar Spanje te vertrekken en "volg je hart, want dat klopt" stond bij het afscheid op haar kaart. Nooit een wanklank over mijn afwezigheid op de leuke én minder leuke momenten in haar leven.

Dit weekend terug onder moeder's vleugels, kan ze een paar dagen uitrusten en genieten van de zon. Morgen zwaaien we haar weer uit, maar er staat altijd een bed voor haar klaar, want echte moederliefde kent geen grenzen.

Straks zitten we aan tafel voor de brunch. Aan een Spaanse tafel gedekt conform Nederlands paasgebruik. Soms is het leuk om eens lekker kitsch uit te pakken en alles wat met Pasen te maken heeft uit de kast te trekken. Spanje was in de ban van de Semana Santa, wij nu in de ban van gehaakte eierdopwarmers, chocolade eitjes, een fel gekleurd paaskleed, gele donskuikens op de rand van ons bord en als kers op de taart een 30 cm hoge chocolade paashaas om vervolgens ongegeneerd te vechten wie daar de eerste hap uit mag nemen.

Gisteren kwam naar voren dat we, naast al deze attributen, ook nog over wat paastrauma's beschikken. Manlief moet  nog steeds in therapie omdat hij van zijn vierde tot zijn negende jaar met Pasen in de tuin naar het tiende paasei zocht, terwijl er maar negen verstopt waren (zijn ouders wilden ook een dag rust)en ik krijg nog steeds jeuk als ik denk aan de galbulten die zich op derde Paasdag openbaarden na een overkill van alle chocolade. Gezamenlijk krijgen we tijdens deze dagen een wegtrekker bij de woorden 'warm, warm, koud, koud.."' die destijds aangaven dat je wel in de buurt was van een verstopt ei, maar hem uiteindelijk toch niet vond omdat de precieze coördinaten van de legplaats verkeerd waren blijven hangen bij degene die de aanwijzingen gaf!

Pasen 2016 verloopt wat dat betreft iets gecontroleerder. Of zal ik zo nog even tussen neus en lippen door roepen, dat ik ergens op 18 hectare land een echt gouden paasei heb verstopt?

Happy mind, happy life, happy Easter!!