We mogen hier dan wel op een berg in de middle of nowhere wonen, maar als ik een bericht van 'News Monkey' moet geloven wordt Andalusië tegen 2020 ingelijfd in het kalifaat. “De verloren gelopen dochter zal terugkeren bij haar vader”: zo spreekt Islamitische Staat over 'Al Andalus', zoals het Spanje noemt.

Op het moment dat ik dit nieuws de huiskamer inslinger krijg ik weinig respons. Uit een hoek van de kamer hoor ik een beetje gemompel "Schat, geen zorgen het hek zit op slot!" Ik moet hard lachen om deze opmerking. Want inderdaad, als je de omgeving hier een keer hebt gezien, dan weet je dat het beeld van rebellerende IS strijders die 'de route van de witte dorpjes' afleggen, net zo idioot is als een slechte B-film. Aan de andere kant, als ik terug denk aan de beelden van de aanslagen in Parijs, de paniek in Brussel en een recente aanslag in Istanbul, is ook hier in Spanje niets onmogelijk.

Ik lees het artikel nog een keer goed door. Het staat er echt. Straks toch maar even checken of het hek echt op slot zit...

Of staat 'News Monkey' voor 'broodje aap'?

Sinds een week is er volledige adoratie. Ik kan me niet door het huis verplaatsen of hij sjokt achter me aan. Sta ik stil en kijk ik om, dan kijkt hij mij met grote ogen vragend aan in afwachting van de volgende move. 's Ochtends maakt hij mij wakker en als ik niet oplet, ploft 75 kg naast mij neer op het bed om zich vervolgens 'dood' te houden zonder plan om te vertrekken.

Waar die plotselinge adoratie vandaan komt geen idee. Na mijn terugkomst van een onverwachte reis naar Nederland heeft hij blijkbaar besloten om mij niet meer uit het oog te verliezen. 'Zo trouw als een hond' luidt het spreekwoord en in dit geval kunnen we het letterlijk nemen. Of hij luistert? Voor geen meter! Bij het commando "zit" lijkt hij te denken "hoezo"? En bij het commando "af" kijkt hij alsof ik Chinees met hem praat. Maar wandel ik met hem over het land, dan is hij alert en wijkt hij niet van mijn zijde. Zonder halsband of riem want die heeft hij niet en ook in stad of dorp is hij nog nooit geweest. Hij leeft het leven, dat ik iedere hond gun. Lekker de hele dag buiten in vrijheid en 's avonds met de rest van de roedel gezellig binnen.

'Diamonds are a girl's best friend' zegt men. Het zal wel. Ik heb Sproet.

Als we vanaf ons huis naar de hoofdweg rijden, duurt dat soms twee keer langer dan normaal. Naast geiten en schapen die regelmatig een 'roadblock' vormen hebben we ook te maken met het fenomeen 'groet je buren'. Of liever gezegd 'groet je buren, vraag hoe het met ze gaat, wissel de laatste nieuwsjes uit en wens ze tot slot een fijne dag'. Dit twee keer op een boerenweggetje van drie kilometer lang en je bent te laat op de plaats van bestemming.

Toch heeft het wel wat. Doordat we allemaal ver van elkaar af wonen, komt het voor dat je elkaar weken niet ziet.  Ondanks dat, is de onderlinge betrokkenheid groot. Klaar staan voor een ander en helpen waar nodig. Soms hangt er een geitenkaasje aan het hek, of krijgen de paarden extra hooi. Is er sprake van een trieste aangelegenheid, dan verspreid dit nieuws zich als een lopend vuurtje en leeft iedereen mee.

Echter, er schuilt een risico... Affectie voor een schattig lammetje bijvoorbeeld en dan spontaan in gebrekkig Spaans roepen "ik kan hem wel opvreten!" kan worden opgevat als "ik houd van een lekker lamsboutje op mijn bord". Hoe vreselijk is het dan, als er in plaats van een kaasje, de volgende dag een lammetje wordt bezorgd.. Eén die de zon niet meer ziet opkomen. Ik heb het gelukkig (nog) niet meegemaakt, maar deze bizarre ervaring komt uit zeer betrouwbare bron.

Beter een goede buur dan een verre vriend! Alhoewel

Sinds de move naar Spanje is mijn conditie er op vooruit gegaan. De oppervlakte van huis en land, de heuvelachtige omgeving en een man die van lopen houdt zijn hier debet aan. Ik loop me voor mijn gevoel namelijk helemaal gek!

Soms, als ik buiten adem raak, houd ik mezelf voor dat ik bezig ben met een 'hoogtestage'. Als een schaatser die zich in de bergen voorbereid op een goed raceseizoen. In mijn geval een goed 'bikiniseizoen'. Zelfs mijn schoenen heb ik erop aangepast. Dit nadat ik vorig jaar vol goede moed begon aan een wandeling, maar na tien minuten al moest opgeven omdat ík er wel zin in had maar mijn schoenen niet. De binnenkant was nog in tact, toen de buitenkant er af viel. Blijkbaar kan dat met schoenen...

Inmiddels ben ik dus veranderd in een soort klipgeit, maar wel van het soort dat wandelingen kan maken van een uur of meer, maar die geen zin heeft om te lopen als de auto te ver van de supermarkt wordt geparkeerd. Mijn ex zei ooit tegen mij "jij wil alleen maar lopen als je zeker weet dat er aan het eind van de straat een leuke winkel zit". Ik kon hem toen niet eens ongelijk geven.

De enige die er helemaal niets van  begrijpt, is de S-health app op mijn mobiel. 'U moet meer bewegen!" geeft hij ineens aan.Wat deze app niet weet is dat mijn telefoon thuis op de kast ligt, terwijl ik kilometers maak.

Morgen hang ik hem om Sproet zijn nek en ga lekker op de bank liggen.