Als ik 's ochtends opsta en ga zitten om te schrijven, volgt het onderwerp voor mijn blog meestal vanzelf. Een gebeurtenis, een herinnering, een gesprek, iets dat mij inspireert. Vandaag is het mijn blik op de woonkamer en de aanblik van de rest van mijn huis. Ik weet het zeker. De bom van Hiroshima is vannacht opnieuw gevallen en wel hier ter plaatse! Dozen, koffers, bubbeltjesplastic, karton en een wirwar van los slingerende spullen maken dat ik alleen hink, stap, sprong naar de keuken kan om thee te zetten en mijn ontbijt klaar te maken. Terwijl ik aan het aanrecht sta en om mij heen kijk moet ik lachen. Toen ik op 27 jarige leeftijd moeder werd riep ik in de kraamkamer "doe mij maar een bevalling in plaats van een verhuizing!" Uiteindelijk is het in drieënvijftig jaar bij één kind gebleven en in de afgelopen vijf jaar alleen al, wordt dit mijn zevende verhuizing. Je begrijpt het al, ik had een makkelijke bevalling en van verhuizen wist ik nog niet zo veel.

Inmiddels ouder en wijzer heeft de ervaring geleerd, dat levensbepalende stappen bij mij altijd gepaard gaan met een verhuizing. Zo ook deze keer. De kringloop is blij met mij, kleren hebben elders een goede bestemming gevonden en grofvuil kan opnieuw langs komen. Het aantal dozen wordt bij iedere verhuizing minder en de ruimte in mijn hoofd steeds groter. Wat deze keer wel scheelt, mijn meubels blijven hier. Geen gesjouw van verhuizers met een eettafel en bank die te groot zijn voor het trapgat, geen tijd besteden aan een bed dat uit elkaar moet worden gehaald en het verkassen van overige meubelstukjes gelukkig niet nodig. Het gaat nu alleen om het transport van mij en de dozen en over bevallen denk ik al tientallen jaren niet meer na.

Als ik dan straks in het zonnige zuiden gesettled ben, ga ik op zoek naar dat ene ding dat nog in mijn leven ontbreekt. Dat ene ding dat al heel lang op mijn verlanglijst staat, maar waar ik in mijn huidige behuizing geen ruimte voor heb. Ik kan er in liggen, zitten, hangen, slapen en bovendien dromen over alles wat ik nog zou willen doen en willen zien in de wereld. Of ik ooit weer ga verhuizen? Geen idee.. Maar wat sowieso wel handig is, dit 'meubelstuk' past ook in een doos!

Een paar maanden geleden waren we een lang weekend in Granada. Een prachtige stad die we vooral te voet hebben verkend. Zo ook de ochtend dat we optimistisch begonnen aan een klimtocht richting de entree van het Alhambra. Bij een temperatuur van 40 graden bleek dat een krankzinnig plan, temeer omdat ik alle afstanden liep op teenslippers en daar werd bij de aanleg van de steile straten geen rekening mee gehouden. Toen we in de verte een bushalte ontwaarden was de keuze dan ook snel gemaakt. Lang leve het openbaar vervoer!

Het duurde niet lang of de bus arriveerde. We kochten een kaartje en ik ging zitten op een vrije plaats vlak bij de ingang. En dat was nou net niet de bedoeling! Een gezelschap bestaande uit drie Spaanse, luid kwetterende vrouwen,  maakte mij duidelijk dat ik op moest staan. Ik keek hen waarschijnlijk zo onnozel aan, dat ze zich al snel nader verklaarden..."Señor Antonio, Señor Antonio!" riepen ze terwijl ze naar buiten wezen. Ik wierp een blik uit het raam in de veronderstelling dat deze heer buiten was blijven staan terwijl de bus weg was gereden. Maar niets van dat al. Vertwijfeld stond ik op en met een lege stoel vervolgden we onze weg...

Wat er werkelijk aan de hand was werd mij duidelijk toen de bus bij de volgende halte stopte. Passagiers stapten in en daar was hij... Señor Antonio! Een heer op hoge leeftijd die door mijn Spaanse 'vriendinnen' de bus in werd gehesen. Liefdevol plaatsen ze hem op de door mij vrij gemaakte stoel. Dankbaar keek de hele club mij aan. Señor Antonio zat!

De bus trok weer op en ik moest stiekem lachen terwijl ik dacht aan mijn moeder, die ons vroeger altijd zei "Niet vergeten! Opstaan voor oudere mensen in de bus!"

Aangezien ik voor mijn werk het hele land per auto doorkruis, is vertraging i.v.m. wegwerkzaamheden mij niet geheel vreemd. Maar ook is het niet ondenkbaar dat je 's nachts in de file beland of in een weekend via Groningen naar Den Haag moet omdat er een hoofdader of op- of afrit is afgesloten. In campagnes van de overheid noemen ze dit 'Van A naar Beter'.

Dat 'beter' moet je er zelf wel bij verzinnen, want als je aan het einde van de dag naar huis wil met gierende maagkleppen van de honger en er zijn wegwerkzaamheden waardoor het tijdstip van thuiskomst aanzienlijk vertraagd wordt, wordt er niets beter! Ik heb wel eens via Facebook een oproep gedaan, toen ik bij hectometerpaal 52.9 stil stond, of iemand mij een zak chips wilde komen brengen.

In mijn toekomstig woongebied heb ik daar geen last meer van. Toen we een tijdje geleden van een minivakantie terugkeerden en lang in de auto hadden gezeten, stuitten we vlakbij huis op wegwerkzaamheden. Het was bloedheet en we waren wel toe aan een hapje en drankje. De aanblik van een grote graafmachine beloofde niet veel goeds, maar een mens kan zich vergissen...

Als in een Fata Morgana zagen wij werklui aan de barbecue! De wijn vloeide rijkelijk en de stemming zat er goed in.We stopten de auto, want in de campo is het heel gebruikelijk dat je groet en even stopt voor een praatje. Voordat we het wisten werd er een spies met vlees door het raam naar binnen geduwd, vergezeld van een plastic beker met wijn.

Uiteindelijk zijn we uitgestapt en hebben wij mee gedeeld in de 'werkvreugde'. Ze waren namelijk net klaar met hun stukje weg en dat vierden ze altijd met een barbecuetje. Met volle maag gingen we naar huis.

Ons vertrek van A, eerder die middag, bracht ons in dit geval echt naar Beter!

Vorige week keek ik naar mijn all time favourite televisieprogramma "Ik vertrek". Landgenoten die naar het buitenland vertrekken om een droombestaan op te bouwen op een plek ver van huis.

Om geselecteerd te worden voor dit programma moet je volgens mij aan een belangrijke eis voldoen; je mag de taal van het verkozen land NIET of nauwelijks spreken! We zien namelijk zelden kandidaten die in vloeiend Frans een vergunning aanvragen, een vervelende buurman in vlekkeloos Spaans uit schelden, of in accentloos Duits de plaatselijke bevolking begroeten. En dat is nou tevens de charme van het programma! Tenenkrommend toekijken hoe de emigranten zich in de nesten werken maar toch ook vol bewondering voor het doorzettingsvermogen en de vastberadenheid waarmee ze zich in hun missie vastbijten.

Ik kamp momenteel met een ander probleem. Ik mix namelijk twee talen t.w Turks en Spaans.  De raarste zinnen rollen uit mijn mond. Een cocktail van woorden, waarvan ik op sommige momenten niet meer weet of ze nou Spaans of Turks zijn. Op een terras 'su con gaz' bestellen en niet begrijpen waarom de ober mij vreemd aankijkt, totdat ik mij plotsklaps realiseer dat 'su' het Turkse woord is voor 'water' en 'con gaz' de Spaanse aanduiding is voor 'met bubbels'. De Spaanse buurman begroeten met 'merhaba' terwijl 'buenos dias' in dit geval meer gepast zou zijn. Om gek van te worden!

Jaren van inspanning kostte het mij om de Turkse taal te leren. En nu? Mijn vakantiehuis in Turkije is verkocht en een nieuw thuis in Spanje wacht. Zal ik me aanmelden voor 'ik vertrek' of me toch maar gewoon opgeven voor een intensieve cursus Spaans in een taleninstituut in Malaga?

Ik vrees dat het het laatste wordt..

Fileleed in de campo

Met mijn vertrek naar Spanje in zicht, vraag ik me wel eens af wat ik - als ik daar straks langdurig ben - nou werkelijk NIET zal missen aan Nederland. Het antwoord is zo klaar als een klontje: files!!

Afgelopen donderdagavond was het weer zover.. Rond de klok van 18.00 uur in totaal meer dan 100 files in ons kikkerland. Niet alleen op snelwegen, maar ook op de toegangswegen. En ik stond er, zoals gebruikelijk, weer in! Zo'n fileavond dat je je auto zou willen verlaten om verder te gaan lopen, of om keihard te gaan toeteren als verkeerslichten op groen staan en er geen cm beweging komt in de kluwen van auto's die vast staan op een kruispunt.

"Straks is het allemaal anders.." bedenk ik mij in de tijd dat ik stil sta. Dan woon ik in de 'campo' tussen de boeren. Als we 1x per uur iemand voorbij zien komen is het veel en met dagelijkse files rond de grote steden heb ik niets te maken. Alhoewel, ineens schiet mij een moment te binnen dat ik naar de luchthaven moest. Ik vloog die avond terug naar Nederland en we vertrokken te laat van huis. We waren nog niet de bocht om en ja hoor...FILE! De geiten van de buurman waren op weg naar hun weitje en waren niet op de hoogte van mijn vliegschema. Op hun dooie gemak, hier en daar knabbelend aan wat gras, verplaatste de kudde zich voort. We konden niet anders dan rustig volgen en hopen dat ik op tijd op de luchthaven zou zijn. En dat lukte, maar op dat moment realiseerde ik mij wel dat 10 minuten vertraging op een landweggetje bij 'lastminute' vertrek van huis, bepalend kan zijn voor het halen van je vlucht.

En dan gaat mijn telefoon. "Ben je al thuis?" Mijn lief belt uit Spanje. Benieuwd om te horen hoe mijn dag is geweest. Terwijl ik bijna hysterisch terug schreeuw dat ik die files niet meer trek zegt hij rustig "schat, maak je niet druk! Ik had vanmorgen een belangrijke afspraak, maar ik kwam te laat. Een schaap had besloten om te gaan bevallen op het weggetje en ik kon niet anders dan wachten en toe kijken totdat de bevalling klaar was en de pasgeborene op eigen pootjes weg wandelde. Fileleed heb je overal!"

Need I say more (-: ?