"Ik ga op reis en ik neem mee.."

Als ik deze zin hoor denk ik aan vroeger. Aan de tijd dat verjaardagspartijtjes gevierd werden met ranja limonade, chips en spelletjes als koekhappen, spijkerpoepen, zakdoekje leggen en het spel waarbij er een aanslag gedaan wordt op je geheugen. Het heet "Ik ga op reis en ik neem mee.." Iedereen in de kring bedenkt om de beurt een voorwerp en uiteindelijk, na een aantal rondes, raak je vanzelf het spoor bijster als je in woorden moet reproduceren wat je medefeestgangers dan wel niet mee willen nemen op hun reis.

En nu ben ik wederom het spoor bijster! Want wat neem je mee op reis als je hebt besloten om je 2500 km verderop te vestigen in een ander land, waar een bestaand huishouden op je wacht, waar kasten voor je zijn vrijgemaakt maar waar nog niets is dat je herinnert aan de voorafgaande 52 jaar van je leven. Van welke spullen neem je afscheid? Ondanks het feit dat je ze al zes verhuizingen met je heb meegesleept in de volle overtuiging dat je er échtt geen afscheid van kan nemen. Wat laat je achter in een huis waarvan je nog niet weet of je het gaat verhuren of dat je straks misschien toch de luxe hebt om het te kunnen gebruiken als pied a terre?

Het houdt me bezig... De achterkamer is veranderd in een soort depot waar naast reeds aanwezige spullen, inboedel is gestort afkomstig uit ons huis in Turkije. Dat huis werd onlangs verkocht en ook daar bevond zich 'materiaal' (-:  waarvan ik geen afscheid wilde nemen. In mijn kasten wachten herinneringen uit vervlogen tijden. Voorwerpen die misschien al jaren niet zijn aangeraakt, maar die ik domweg niet in een afvalzak wil dumpen of bij de kringloop wil afgeven.

"Does it spark joy?" vraagt Marie Kondo een Japanse opruimgoeroe wiens boek 'Opgeruimd' momenteel een internationale bestseller is. Zij is namelijk van mening dat je alleen moet bewaren (in mijn geval "meenemen") waar je hart werkelijk een sprongetje van maakt.

Ik zucht..! Misschien eerst dat boek even lezen en dan pas gaan inpakken..

Huis of thuis?

Terwijl Nederland wakker wordt, nog op één oor ligt of onderweg is naar het werk, taxiet het vliegtuig richting startbaan. Het is bijna zover! Over een paar uur het weerzien met mijn lief en alle dieren. Deze keer maar voor een paar dagen. Mijn vakantiedagenquotum heeft de bodem bereikt en wat werk betreft zit ik vol in het seizoen en kan ik niet lang weg. Maar zelfs een kort verblijf onder de Spaanse zon mag de pret niet drukken! Wat nog rest is de lange autorit langs de kust naar huis en zodra, na aankomst, de sleutel in de houten poort gaat ben ik thuis!

De laatste tijd heb ik veel nagedacht over de woorden ‘huis’ en ‘thuis’. "Thuis gaat over emotie" en "huis gaat over geld en stenen" zegt mijn vriend altijd. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik begrijp en voel wat hij hier mee bedoelt. Persoonlijk heb ik weinig nodig om mij ergens 'thuis' te voelen en als ik er even goed over nadenk, kom ik tot de conclusie dat dat zelden of nooit te maken heeft met de spullen waarmee ik mij omring, het huis, of de woonplaats waar ik mij bevind. Waar het dan wel mee te maken heeft kan ik niet goed in woorden vatten. Het is meer een gevoel en versimpel ik deze vraag met het antwoord dat'naar huis gaan' eigenlijk niets meer betekent dan dat je je begeeft naar een pand waar deuren en ramen in zitten. Daarentegen 'thuis komen en je thuis voelen' is allesomvattend! Waar dat ook moge zijn…

Als ik uit het vliegtuigraam kijk zie ik onder ons het prachtige Andalusische landschap met een wirwar van witte huisjes. Kleine dorpjes met allemaal hun eigen verhaal, bewoners en geschiedenis. Over twee maanden woon ik even buiten zo’n dorpje en langzaamaam dringt dit besef steeds verder tot mij door. Ik voel mij plotsklaps een gezegend mens. Leven in verschillende werelden is per slot van rekening wat ik van jongs af aan heb gewild. Mij thuis voelen in in een land waar ik niet geboren en getogen ben en in vrijheid kunnen beslissen waar, op welk moment en met wie ik verkies te zijn.

Home is where the heart is!

Het is een feit... Ik vertrek!! Een klik op het toetsenbord van mijn laptop lanceert mij naar een nieuw leven. Althans, zo voelt het. Met het verzenden van mijn ontslagbrief aan mijn werkgever dringt de realiteit tot mij door en hoor ik mezelf denken "Ik heb zojuist mijn vaste baan, inclusief auto van de zaak, opgezegd om op mijn 53ste in Spanje een nieuw leven te beginnen!"

Terwijl ik even moet slikken, maakt mijn hart een sprongetje. "You did it again!" fluistert het. Opnieuw volg ik die stem van binnen en besluit ik om het leven te gaan leven in het buitenland. Exact vijf jaar nadat datzelfde hart mij zei, dat een bestaan in Turkije écht tot de mogelijkheden behoorde. Ik was net gescheiden, mijn ex en ik hadden een huis in Turkije en het avontuur lonkte. Na drie maanden keerde ik, na een heerlijke zomer, terug naar Nederland. Niet berooid, maar met een rugzak vol inzicht en wijsheid. In die drie maanden leerde ik namelijk, na een huwelijk van bijna 25 jaar, hoe het was om weer volledig te mogen en kunnen vertrouwen op mijn eigen beslissingen. Niets moest, alles mocht en niets was goed of fout. Ik ervaarde hoe het was om mij als vrouw alleen staande te houden in een volstrekt andere cultuur. Hoe het was om te moeten communiceren in een niet alledaagse taal en hoe het was om iedere dag wakker te worden met de zon hoog aan de hemel. Ja, vooral dat laatste spreekt tot velen hun verbeelding als je in het dagelijks leven praat over vertrek naar het buitenland. Maar ook leerde ik, dat waar je ook gaat je jezelf meeneemt en zag ik in dat een leven in Nederland ook heel leuk is. Dat je soms een tijdje juist niet in Nederland moet verblijven, om al die dingen te waarderen waarover we iedere dag geneigd zijn te klagen. Bovenal werd mij duidelijk, dat je iedere dag opnieuw kunt kiezen. Dus koos ik, toen de kans zich voordeed, voor een vaste baan in Nederland, voor een auto van de zaak en als kers op de taart voor een koophuis met bijbehorende hypotheek verplichting.

En dan nu mijn ontslagbrief! De liefde roept en mijn hart heeft gesproken... Lang leve mijn one way ticket naar Spanje!

My heart is on a mission!