Vorige week waren we een paar dagen in Nederland en belandden we onverwacht bij de 'Jumbo' in de koffiecorner. "We" als in René en ik, vergezeld van een vriend en vriendin.
Het
was even na 08.30 uur. Het verkeer had meegezeten, maar in de directe omgeving was er nog geen koffietentje open. Onze afspraak bij de gemeente was pas om 09.00 uur; dus besloten we om in de supermarkt neer te ploffen. "Weet je wat?" zei ik "Nu we hier toch
zijn, doe ik ook gelijk even een paar boodschappen" het kleine gezelschap achterlatend op zoek naar wat fruit, crackers en noten.
Toen ik de boodschappen naar de auto had gebracht en terugkwam, zat de
rest aan de koffie en de stemming zat er goed in. René grapte dat hij nog meer mensen had uitgenodigd op onze receptie, maar dat er (op dit vroege tijdstip) verder niemand was komen opdagen. Er was notabene genoeg eten en drinken voor een heel weeshuis.
We besloten om nog een kopje koffie te nemen en daarna te vertrekken.
Direct bij binnenkomst in het gemeentehuis, werden we hartelijk ontvangen en konden we onmiddellijk plaats nemen in de ruimte die voor
ons was gereserveerd. Er volgde een geanimeerd gesprek. De ambtenaar van de gemeente had zich duidelijk goed ingelezen. Zo sprak ze o.a. over ons persoonlijk leven, maar ook over het feit dat ik nooit meer iets zou beloven. Liever geef ik de voorkeur aan het
uitspreken van een 'intentie'(in dit geval de intentie om 'getrouw alle plichten te vervullen die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden'). Ze besloot haar betoog met de woorden. "Wat is daarop uw antwoord"?
Ik keek hem aan... De man met wie ik nu ruim vijf jaar lief en leed deel en met wie ik hoop dat nog heel lang te doen. "Ja!" hoorde ik mezelf zeggen.
Diezelfde middag had ik om 15.30 uur een
dringende afspraak bij de tandarts en dacht, liggend in de stoel, terug aan de (voor mijn gevoel) snelste huwelijksvoltrekking ooit. Geen trouwjurk, geen bloemen, geen feest, geen toespraken, geen gasten, héérlijk! Alleen maar de aanwezigheid
van heel veel liefde, twee getuigen en ter afsluiting een gezamenlijke brunch.
"Ik trouw nooit" zei hij ooit. "Ik trouw nooit meer" zei zij ooit.
Niets bleek
minder waar.
Jullie zullen voortaan altijd samen blijven, je hele leven lang.
Maar
laat ruimte open in jullie samenzijn,
laat de hemelse wind tussen jullie waaien.
Houdt van elkaar, maar maar van liefde geen dwangbuis.
Laat het veeleer een golvende zee zijn tussen de
stranden van jullie zielen.
Vul elkaars beker, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Deel het brood met elkaar, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zing en dans samen en weest
vrolijk, maar laat de ander in zijn wezen.
Zoals de snaren van een luit allemaal op zichzelf zijn en toch een melodie voortbrengen.
Geef elkaar jullie harten, maar hou elkaar niet gevangen,
want alleen de hand van het leven kan jullie omvatten
Blijf samen en bij elkaar, maar niet te dicht,
want de zuilen van de tempel staan ook ieder apart, op zichzelf,
en ook de eik en de cipres groeien niet in elkaars schaduw.
Khalil Gibran
de Profeet
