HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
18. mei, 2019

Therapie

Wij hebben drie Spaanse honden, waarvan één met een grote fanbase op social media en dat is Sproet. Over Sproet heb ik de afgelopen jaren regelmatig geschreven. Hoe hij bij ons is gekomen, wat voor kattekwaad hij heeft uitgehaald (en nog uithaalt) en vooral ook over hoe hij totaal zijn eigen gang gaat, zonder maar enige 'will to please'.

Wil hij met zijn grote kont bovenop je schoot neerploffen dan doet hij dat. Wil ik dat hij gaat zitten, dan gaat hij liggen of andersom en komen als je hem roept, terwijl hij het nut er niet van in ziet, is absolute verspilling van míjn energie.
 
Laatst grapte ik dat ik, naast de retreats die ik al organiseer, om Sproet heen een soort 'therapie' zou kunnen bouwen voor mensen die meer hun hart willen volgen. Mensen die niet langer willen pleasen, die niet langer willen luisteren naar anderen, die autonoom willen leven; kortom die zichzelf 'een Sproet' zouden willen noemen. 
 
Vijf dagen deze hond observeren, zijn gedrag spiegelen en daar ook nog eens van genieten, zou wel eens als een absolute bevrijding kunnen voelen en de start van een nieuw leven. Dat bij mij 'op schoot ploffen', dan wel graag achterwege laten maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel: 'Complete vrijheid in doen en beleving'.
 
Of Sproet voor dit nieuwe concept open staat, moet ik nog even checken. Maar het zou zomaar kunnen, dat hij - mits hij bij jou (!) op schoot neer mag ploffen - het voor één keer helemaal met mij eens is!

 

11. mei, 2019

Uit het leven gegrepen

In Nederland keek ik vaak naar het televisieprogramma 'Hello Goodbye'. Joris Linsen, die jaar in jaar uit op Schiphol op ongedwongen wijze (spontaan?) verhalen uit aankomende en vertrekkende passagiers wist op te lepelen. Zeer persoonlijke verhalen waarvan ik vaak dacht "hoe is het mogelijk dat mensen dit allemaal op vaderlandse televisie delen...?"

Tegenwoordig voel ik mezelf een soort Joris Linsen, maar dan op de luchthaven van Alicante. Bijna wekelijks komen er gasten aan en is de aankomsthal mijn terrein. Echter..., in tegenstelling tot Joris sla ík alleen maar gade. De wirwar van mensen. Wie zijn ze, waar gaan ze naar toe, waar komen ze vandaan? Ik zou het ze allemaal willen vragen, want achter iedere aankomst en/of weerzien zit een verhaal. En verhalen uit het leven gegrepen vind ik nu eenmaal leuk.
 
Zo beleef ik tijdens het wachten dus mijn eigen 'Hello zonder goodbye' aflevering totdat ik in de aankomende mensenmassa ineens mijn eigen gast(en) ontdek. Soms kennen we elkaar al, soms ook niet. Maar dat maakt niet uit. De begroeting is van beide kanten in ieder geval altijd hartelijk. Vijf dagen zullen we daarna met elkaar doorbrengen en uit ervaring weet ik, dat menig (zeer persoonlijk) verhaal de revue zal passeren.
 
Het verschil is wel; al deze verhalen worden vanaf het moment dat we in de auto stappen in vrijheid en in volledige privacy met elkaar gedeeld. Geen Joris, geen camera. 
 
Maar wel uit het leven gegrepen...

 

4. mei, 2019

"Curry tonight?"


"Curry tonight"? Juist op het moment dat we bedacht hebben om 's avonds thuis te genieten van een heerlijke zalm uit de oven, komt deze vraag via whats app bij René binnen.

Twee woorden, die indirect verwijzen naar het beste Indiase restaurant uit de omgeving, een avond 'mantalk' en een 'geurig' verloop. Trouwens, grappig hoe mannen met elkaar communiceren. Waar vrouwen lappen tekst nodig hebben om een afspraak tot stand te brengen, zijn mannen in één klap klaar. Het antwoord "Ok, 19.30 o'clock!" is al voldoende voor beide heren om te weten, dat ze zich een paar uur later kunnen gaan storten op curry schotels, mixed grills, naanbrood en gerechten die ik persoonlijk zelden tot nooit eet.
 
'Indian' heeft niet mijn voorkeur, maar ik gun mijn liefste alles, dus ook dit avondje uit met zijn Engelse buddy. Wat wel minder is, is de thuiskomst... Een walm van koriander, knoflook en nader te definiëren kruiden komt mij tegemoet zodra de voordeur zich opent. De normale begroeting met een zoen op de mond laten we achterwege en slapen doen we zo'n nacht nog net niet in gescheiden kamers. Bijzonder, want geloof me; als er één gewend is aan knoflook eten en de lucht ervan ben ik het, maar dit is toch anders.
 
"Hoe kan zoiets lekkers, zulke vreselijke gevolgen hebben" hoor ik bij het wakker woorden. "Ik heb de smaak van een dode rat in mijn mond" wordt er gemompeld aan de andere kant van het bed. Met mijn rug naar hem toe gedraaid stel ik maar één vraag... "Zalm vanavond?".
 
Het antwoord komt net zo snel als zijn laatste app "Ok, 19.30 uur!"

 

 
27. apr, 2019

Waar is het feestje?

Mijn socal media kanalen kleurden de afgelopen week langzaam oranje. Aankondigingen van festiviteiten die ter gelegenheid van koningsdag worden georganiseerd en uitnodigingen voor leuke feestjes zowel in Nederland als aan de Costa Blanca. Ik bekijk het allemaal vanaf een afstandje, maar kan die reuring rond die ene dag in het jaar waarin heel Nederland op zijn kop staat nog wel voelen.

Jarenlang ging ik ook op pad. Vieringen in Den Haag, Rotterdam, Amsterdam, Leiden etc. Met nog tienduizenden mensen slenteren over vrijmarkten,  koekhappend door het Vondelpark, kebab eten bij tentjes die tegenwoordig door de Keuringsdienst van Waren onmiddellijk op de zwarte lijst zouden worden geplaatst en kotsmisselijk uit een bakje van een of andere kermisattractie rollen om vervolgens bij een volgende kraam een suikerspin naar binnen te schuiven. 
 
Dit alles niet eerder dan, traditiegetrouw op televisie kijken naar leden van het koningshuis die zich in de regen (lijken te) vermaken met het kijken naar oud hollandse spelletjes, maar die volgens mij liever (Netflix bingend) op de bank zouden liggen met een alcoholische versnapering en een bitterbal in de hand.
 
Nederland eert vandaag haar koning en onze gemeente Benissa tien (!) dagen lang haar patroonheilige Puríssima Xiqueta. Stieren door de straten, vuurwerkshows waar Scheveningen een puntje aan kan zuigen, honderden mensen zingend door de straten en een dorp volledig op zijn kop.
 
In twee landen veel zielen, één gedachte; lang leve de lol! 
20. apr, 2019

Onderbroekenlol

Moet je je voorstellen...

Dag van vertrek. Lekker terug naar Spanje. Altijd weer een gehaast. Nog even de laatste zaken afhandelen, gedag zeggen in het verzorgingshuis, sjezen naar de luchthaven, auto bij de verhuur inleveren, nog net niet rennen naar de vertrekhal, in de rij aansluiten voor de douanecheck, door het poortje en ja hoor 'pieeeeeep'. "Meneer wilt u even meekomen?".
 
Je wordt meegenomen naar een klein kamertje. Zo'n kamertje waar controles plaatsvinden, die niet worden afgehandeld naast de bagageband. Of je je even wilt uitkleden. Schoenen, sokken, broek, t-shirt, overhemd... Met papiertjes gaan ze over je lichaam en alle kleding en bagage wordt gecheckt. Je kniebrace is de aanleiding. Even waan je je in een aflevering van het televisieprogramma "Airport security". Natuurlijk vinden ze niets. "U kunt zich weer aankleden meneer".
 
Na het oponthoud begeef je jezelf met ferme pas naar één van de schermen waar informatie op staat betreffende je vlucht naar Alicante. "Huh...??!" vlucht staat er niet op. Je checkt je boarding card... Er staat 'date 15 april, boarding time 16.30 uur'. "Welke datum is het vandaag?" en dan ineens realiseer je je... "het is 14 april 2019!!"
 
Daar sta je dan. Een paar minuten ervoor nog in je onderbroek, een dag te vroeg en al áchter de douane. Er rest maar één ding; terug naar degene die de security check uitvoerde. "Hé vriend we hebben weer een date morgen" zeg je lachend tegen de douanier. De man checkt je boardingcard, schatert het uit en zegt "nou dan heb je pech, want morgen werk ik niet".
 
Dit was geen mop, maar een dag uit het leven van de man naast wie ik i.p.v. op 15 april pas op 16 april wakker werd.

 

NieuwerOverzichtOuder