HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu

 

 

 

 

Op 14 maart 2020 ging Spanje van het ene moment op het andere in een strenge lockdown. In het begin was dat zeker even aanpassen. Niet alleen fysiek en mentaal maar ook geestelijk. Nu zoveel weken later is er weer een sprankje hoop en kijken we voorzichtig naar de toekomst. Deze periode is er in ieder geval één om (in alle opzichten) nooit meer te vergeten...

De dag dat het weer mag

Vorige week las ik een interview met een Rotterdamse horecaondernemer. Hij vertelde over de slapeloze nachten die hij had en zijn zorgen over de toekomst. 'Hoe de anderhalve meter regeling toepassen in de horeca' bijvoorbeeld.

Hij hield de moed erin en wist ook al wat hij zou gaan doen op 'de dag dat het weer mag'. Dan zou hij vrijdagmiddag op het hoekje van de bar een biertje van de tap drinken omdat hij een goede tap vreselijk mist. Het deed mij nadenken over wat ik zelf zou doen op 'de dag dat HET weer mag'. Ik zou naar de zee rijden met een klein koelboxje en ergens op een verlaten stukje strand gaan luisteren naar het geluid van de golven en frisse zeelucht op snuiven. Want ik mis de zee ontzettend.
 
'dedagdathetweermag.nl' Een slimme ondernemer heeft deze domeinnaam vastgelegd. Er is een countdown naar het moment dat de maatregelen worden opgeheven en iedereen weer iets kan gaan doen wat nu niet mag. In vrijheid, zonder sancties, zonder schuld.
 
Over de definitieve datum kan niemand nog iets zinnigs zeggen, maar mijn vraag aan jou luidt "wat zou jij als eerste gaan doen op de dag dat HET weer mag?"

Tweede paasdag

Eerste paasdag is hier al telefonerend, Netflixend, popcorn etend en bank hangend voorbij gegleden en in mijn hoofd is het vandaag weliswaar tweede paasdag, maar er is niets tastbaars dat die gedachte ondersteund.
 
Hoezo bestaat er eigenlijk een tweede paasdag? Kan iemand mij dat vertellen? Eerste paasdag a la! De herinnering aan Jezus die verrees uit de dood, maar waar staat geschreven dat de dag daarna er een massaal eerbetoon aan meubelboulevards en bouwmarkten moet zijn? En dan die file er naar toe! Een soort kruistocht waarbij er vooral een beroep wordt gedaan op het geduld. Ok, dáár kan ik me nog íets bij voorstellen, want het beoefenen van geduld is een schone zaak. 
 
Enfin, waar men op tweede kerstdag uitbuikend en met een vette kater op de bank ligt van copueuze maaltijden, veel drank en alle stress vooraf, wordt pasen duidelijk geasscocieerd met 'er op uit gaan'. Lekker dan in deze coronatijd...
 
Hier in Spanje nog steeds niets van dat al. Tweede paasdag, derde paasdag, vierde paasdag al plakken we er nog dertig paasdagen aan vast. Van 'er op uit gaan' kunnen we vooralsnog alleen maar dromen. Wat ik wél weet is dat als het eenmaal zover is, ik meubelboulevard en bouwmarkt oversla en linea recta door rijd naar de kapper.
 
Zou Jezus óók prima vinden toch?

 

 

Sjeu d'orange

Het is volgens de kalender zondagochtend, eerste Paasdag en terwijl ik naast mij snurkgeluiden hoor, lig ik te lezen. In huis nog een 'total lockdown'. Honden in diepe rust en een man die tegen de ochtend zijn beste uren slaap pakt.

Lezen IN BED! Ik kan me niet eens herinneren wanneer dat voor het laatst is voorgekomen. Lezen voor het slapen gaan is voor mij sowieso geen optie, want zodra ik mijn hoofdkussen raak zakken bij mij de luiken dicht en bij het wakker worden is het normaliter het nieuws dat mij lokt, werk ik mijn social media bij, app ik met mijn dochter die ook altijd vroeg wakker is, schrijf ik mijn blogs en kijk ik op de app wat voor weer het wordt. Ik weet het, het klinkt van 0 naar 100 maar voor mij werkt het goed. 
 
Nu we geen agenda, noch afspraken hebben en we 'tijd' hebben gebombardeerd tot iets uit het verleden, 'maak ik tijd' om te lezen. In alle rust op verschillende momenten van de dag. Van alles passeert er de revue, want boeken en tijdschriften zat! Een hele jaargang Happinez kauw ik door en Marnix Pauwels zijn boek "Vrij" heb ik inmiddels bijna uit. Nu lig ik in bed met het boek van Patty. Ja inderdaad die Patty! Via Bol.com voor € 9.99 in mijn digitale brievenbus ontvangen. Simpeler kan het niet. En dat geldt ook voor het boek. 
 
Het leest vlot weg en is gemakkelijk te verorberen. Een extra lange aflevering van RTL Boulevard zeg maar en bij gebrek aan paasbrood met spijs plus chocolade eieren, zorgt Patty vandaag voor de 'sjeu' (d'orange) Jouw grootste nachtmerrie die vrouw? Dan zit er maar één ding op. Zelf even gaan persen!

O positief

Naarmate het voorjaar opschort, de temperatuur hier oploopt en larven uitgroeien tot insecten, is er één die we kunnen missen als kiespijn nl. de tijgermug! Liever leggen we contact met dat schattige lieveheersbeestje dat woensdag op mij landde, in plaats van uitverkorene te zijn van die gestreepte killer die maar één missie heeft, het overbrengen van ziekte.
 
Ik weet nog wel dat wij ons vorig jaar verbaasden om een Nederlands krantenbericht dat kopte "een tijgermug gesignaleerd in woonwijk". "Hoeveel wil je er hebben?!" Was ons antwoord". Afgelopen zomers hebben we hier ook tijgermuggen gehad (wel meer dan één) en ieder jaar keren ze weer terug als van een welverdiende vakantie.
 
Ze schijnen een voorkeur te hebben voor zwangere of zwaarlijvige mensen die een bloedgroep met 'O' hebben en geuren naar parfums met kaneel, kruidnagel en nootmuskaat. Zijn dol op zweet met een hoge dosis amoniak en ze komen niet af op water en licht. Moeten wij ons zorgen maken? We zijn niet zwaarlijvig, zweten niet overmatig, gebruiken in de zomer nauwelijks parfum en die bloedgroep? Tja..., beiden O positief dus dat is wat minder! Water en licht schijnt ze niets te doen maar mocht dat tóch zo zijn, dan kijken we tijdens de bloedhete zomer Netflix in een donkere kamer met de fan op standje zeven en dempen we het zwembad.
 
Of toch maar gewoon verhuizen?

Groundhog day

"Welke dag is het vandaag?" vroeg ik aan René vanmorgen bij het wakker worden. "Maakt dat wat uit? Weer gisteren" antwoordde hij droog. Ik moest lachen. Het deed mij denken aan de film 'Groundhog day'. Die film waarin een man gevangen zit in een tijdlus waardoor de dag telkens weer opnieuw begint. Het grappige is; hij is de enige die dat beseft, de rest van de bewoners van het dorpje weet van niets.

Zo erg als in de film is het hier niet, maar er beginnen toch wel overeenkomsten te komen. Doordat we niet van het terrein af mogen is onze wereld na een maand écht klein geworden. Hoe klein is klein op 10.000 m2; maar ik kan je zeggen dat als je het gevoel hebt dat je iedere grasspriet al 30x van alle kanten hebt bekeken; klein! Begrijp me goed. Dit is geen klaagzang, maar een constatering van wat er in een hoofd gebeurd als je dag in dag uit geen prikkels ervaart die buiten je eigen leefgebied liggen.
 
Natuurlijk geniet ik van de tuin, de wandelingen, het sporten, het Netflixen, het koken, het samenzijn met René, de honden en het 'zijn' op Tierra Feliz, maar bij de herinnering aan die film moest ik toch wel even grinniken.
 
Als straks het hek weer open mag, voelt het waarschijnlijk als een wedergeboorte. Een geboorte van een nieuwe dag, in een nieuw leven, in een nieuwe wereld.
 
Make my (not groundhog) day! 
 

Gründlich und pünktlich

"Er komt minder water uit de kraan..." hoorde ik René vorige week ineens zeggen. "Dan is er misschien ergens een koppeling los" was mijn antwoord. 'Campowijsheid' die mij in de afgelopen zes jaar door René is bijgebracht en waar ik soms zelf nog versteld van sta. Vraag me iets over generatoren, accusystemen, stroomstoringen, lekkages, zonnepanelen of koppelingen en ik kan er - dankzij mijn leermeester - iets zinnigs over zeggen.

Maar goed. Minder water uit een kraan die gevoed wordt door een bron waar normaliter 400 liter water per minuut uit spuit is op zijn minst een beetje vreemd. Ik ga niet zeggen dat René direct bleek om de neus werd; maar toen hij zijn zorg uitsprak over de pomp die op 100 meter diep in de bron hangt en zei dat "pompen ook wel eens kapot gaan" voelde ik wél het bloed uit mijn hoofd weg trekken. Controle bij het waterdepot bevestigde ons vermoeden. Er was iets goed fout.
Zwijgend hebben we elkaar aangekeken en hij zei "ik ga even wat telefoontjes plegen...". Verschillende scenario's passeerden de revue, maar voor ieder scenario hadden we mensen nodig en die konden i.v.m. de geldende maatregelen niet komen.
 
Om een lang verhaal kort te maken, dankzij mijn slimme echtgenoot en een nog slimmere Duitse buurman (duits = gründlich, pünktlich) werd het probleem binnen een paar uur opgelost. Geheel 'Coronastyle' (met mondkap en handschoenen) kwam hij stiekem naar ons toe. Gelukkig bleek de pomp niet het probleem, maar iets in de electriciteit. Er volgde een lange zucht van opluchting, want geen water tijdens deze lockdown?
 
Dan had de buurman ons moeten adopteren!

Een frisse wind!

Na drie weken bank hangen en existeren waait er een frisse wind over Tierra Feliz en door het huis. Niet omdat de weergoden dit besloten hebben, maar omdat ik bevangen ben door een ander virus dan Covid-19 nl. "het grote voorjaarsschoonmaakvirus". En net zoals dat werkt met andere virussen, ik heb René besmet!

Dit heeft tot gevolg, dat wij als twee Marie Kondo's aan de slag zijn gegaan waarbij geen enkele ruimte wordt overgeslagen. Tijd zat. Normaal gesproken zou ik nu mijn eerste retreatgroep hier hebben gehad. Maar van 'normaal' hebben we voorlopig (?) even afscheid genomen. Over 'normaal' gesproken... Wat is dat eigenlijk? En wordt het allemaal ooit nog wel normaal? Of was het - hoe we met z'n allen op deze aardbol tekeer gingen volkomen abnormaal - en bevinden we ons in een transitie naar een wereld die het 'nieuwe normaal' wordt en er straks totaal anders uit ziet?

Ik heb daar zo mijn ideeën over, maar bewaar die voor een later moment. Voor nu koester ik de gedachte, dat het ten alle tijde heerlijk is om er schoon en opgeruimd bij te zitten. Een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd en hoe meer ruimte in ons hoofd, hoe meer ruimte voor nieuwe ideeën.

Het oude wordt letterlijk uitgesopt, afgestoft en weggeveegd, waarmee de deur wordt open gezet voor 'iets anders'. In welke vorm die zich ook mag en zal aandienen...

 

Beam me up!

Beam me up Scotty!" kennen jullie deze kreet nog uit de televisieserie Star Trek. Men ging op een circkel staan onder een lamp en werd terug getransporteerd naar het Starship Enterprise.

Ondanks alle technologie in de afgelopen decennia is deze manier van verplaatsing helaas nog steeds een utopie. Het zou wat zijn in deze lockdowntijd! Even gebeamed worden naar mijn dochter op Ibiza of naar familie en vrienden in Nederland! Geen vliegtuig voor nodig, geen landsgrenzen; er alleen maar voor zorgen dat je met schone handen vertrekt, met een mondkapje op landt en tijdens de begroeting op anderhalve meter afstand vriendelijk naar knikken in plaats van elkaar onmiddellijk in de armen te vliegen.
 
Alhoewel onmiddellijk? Na je 'beam' wel eerst twee weken in quarantaine, want... je weet maar nooit! Mocht de gelegenheid tot 'test beams' zich aan dienen dan meld ik me aan; maar totdat het zover is kom ík al 'zoomend' je huiskamer binnen. Dit populaire fenomeen heb ik namelijk gisteren voor het eerst uitgeprobeerd. Via ZOOM heb ik online een yogales online, gevolgd door een interessant gesprek en virtuele lunch met zeven dames, woonachtig op verschillende locaties in Nederland. Ik vond het enig en kan me dus nu officiëel 'zoomer' noemen.
 
Wat mij wel ter oren kwam; het systeem schijnt/scheen nogal hackgevoelig te zijn en wordt ook gebruikt door personen als Trump. Als die man plotsklaps in een meeting voor me verschijnt is er nog maar één ding wat ik heel hard roep...
 
"Beam me up Scotty!!!"

Challenge

Er is een tsunami gaande! Een tsunami van 'lockdown challenges' op Facebook. Waar een tsunami normaal in één keer heftig het land overspoelt, lijkt deze tsunami van verzoeken steeds weer aan te wellen.

Ik zou mijn dagen kunnen vullen met al deze challenges. De mooiste zeefoto, de gezelligste vakantiefoto, de tofste powervrouw, de leukste jeugdfoto, de behendigste jongleur, kettingbrieven en alles wat er nog niet op mijn tijdlijn zichtbaar is, maar wel al bestaat.
 
Is het de verveling die toeslaat of is het een menselijke reactie op al het leed dat wij dagelijks zien? Een soort compensatie volgens mij. Luchtigheid brengen in tijden van crisis. Begrijp me goed. Iedereen heeft recht op zijn challenge en deelname, maar ik check even uit. Een foto van de zee, daar heb ik me toe laten verleiden toen de tsunami begon, maar de rest van mijn foto's bewaar ik voor andere doeleinden en dat is voor een 'social media junkie' als ik geen enkel probleem. 
 
In de tussentijd blijf ik wel genieten van al jullie jeugdfoto's, want die (challenge) vind ik écht grappig! Sommige Facebookvrienden zijn namelijk niets veranderd en bij anderen denk ik "ja daaaaggg, dat is een foto van je buurjongetje". Ik ben overigens nog door niemand uitgedaagd, maar waar staat dat ik daar op moet wachten? Ik ben ook jong geweest en voor wie daar nieuwsgierig naar is... Hier het levende bewijs!

Ciao bella ciao

Ondanks dat wij zeeën van tijd hebben en er dus alle gelegenheid toe is, doen we het opvallend genoeg (nog) niet; Netflix bingen!

Sinds de lockdown van kracht is gegaan hebben we slechts een paar films gekeken. Dit ondanks het feit dat de 'N' van Netflix regelmatig oppopt in het scherm van mijn mobiel, met als doel ons te verleiden tot het kijken van nieuwe en oude releases. Het heeft geen effect. Er is nu maar één serie die we willen zien en dat is 'La Casa de Papel seizoen 4'.
Releasedatum: 3 april 2020
 
En welke datum is het vandaag? Precies! Van alle afspraken en notities die ik heb moeten verwijderen uit mijn agenda, is dit er één die met HOOFDLETTERS is blijven staan. Het voelt bijna als een op handen zijnde reünie met oude vrienden. De personages uit deze serie hebben mij vanaf het begin bij de strot gegrepen en ze spreken ook nog eens spaans. Niet dat ik het zonder Nederlandse ondertiteling volg, maar het klinkt gewoon allemaal net wat gepassioneerder en spannender dan in het engels.
 
Drie keer raden dus waar ik mij vandaag en de komende dagen bevind? Het enige loopje wordt (vrees ik) van de bank naar de keuken en weer terug. Alles bij de hand, thermoskan thee voor mijn neus en René aan mijn zijde. 
 
Mede 'Casa de la Papellers' ik wens jullie veel kijkplezier en laten we hopen dat seizoen 4 er één is om over (naar huis) te schrijven.
 
"Bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao!"

Tinder

Naarmate de lockdownweken verstrijken, gaan bepaalde dingen opvallen.

Een paar dagen geleden bijvoorbeeld zaten we een film te kijken, waarin twee mensen elkaar al handen schuddend begroetten. "Kijk dan, die geven elkaar een hand"! riep ik. Het voelde als een automatische reactie, veroorzaakt door een totale 'social distance' brainwash die nu drie weken aan de gang is. Als je er op gaat letten (terwijl je al chips knagend voor de buis ligt) lijkt het wel alsof we in het 'precorona tijdperk' alleen maar kussend, handenschuddend en huggend door het leven gingen. Nu ondenkbaar!
 
En hoe zit dat dan met mensen die daten vroeg ik me af. Het antwoord kwam. Ik las namelijk dat datingapps hier in Spanje overuren maken. Tinder bijvoorbeeld, wordt door veel Spanjaarden als vlucht (voor alle gevolgen die het coronavirus met zich meebrengt) veelvuldig gebruikt. Van chatten kun je niet ziek worden. Nieuwe contacten schieten als paddenstoelen uit de grond en mensen die al een relatie hebben, gebruiken de app om nieuwe mensen te leren kennen en en om er gezellig mee te kletsen...
 
Of het in het 'postcoronatijdperk' dan ook nog bij 'gezellig kletsen' blijft laat zich raden. Want 24 uur opgesloten zitten in een relatie die niet (meer) werkt én in een huis dat je niet mag verlaten? Tinder geeft de burger moed!
 
Enfin, er wordt dus niet meer gehugd maar destemeer virtueel wat afgedate. Ik doe er niet aan mee. Ben blij dat ik weer kan huggen en kussen met mijn eigen man. Onze twee weken quarantaine zitten er, na zijn terugkomst uit Nederland, gelukkig al weer een paar dagen op! 

Big brother

"Waar zullen we vandaag heen gaan?" Voorheen een doodnormale vraag, nu één die we elkaar voor de grap stellen en waar antwoorden op komen waar ik om moet lachen.

"Nou, wat dacht je ervan? Ik ga vandaag buiten op het terras zitten met mijn Ipad. Ik weet niet of je zin hebt om mee te gaan, maar voel je vrij! Rijd jij of rijd ik?" Terwijl hij over zijn brilletje mij lachend aankijkt, zwiept hij in de woonkamer de terrasdeur open en ploft pontificaal op de bank neer, op maar een paar meter van mij vandaan.
 
Hoe vanzelfsprekend vonden we het; onze vrijheid om te gaan en te staan. Nu zou een gezamenlijk uitje naar de vuilstort al een romantisch hoogtepunt zijn, maar hoe gevaarlijk dát is, kwam ons gisteren ter ore. Een ouder echtpaar twee dorpen verder, besloot om dat plan ten uitvoer te brengen. Samen, de vuilniszak(ken) naar de vuilcontainers brengen vlak bij hun huis. Helaas... De politie vond het minder geslaagd. Een boete van 800,- en een reprimande. Ik bedoel maar!
 
Het is gewoon uit met de 'pret'. Nu de regering ook nog eens heeft besloten, dat de data van telefoons mag worden uitgelezen, 'om de verplaatsing van het volk in kaart te kunnen brengen', durf ik me amper vrijelijk meer te bewegen van mijn slaapkamer naar de badkamer. 
 
'Big brother is watching us'! Welcome to (y)our future!

Bon appetit!

In het kader van 'ik wil niet dichtgroeien, maar ik heb continue trek' doe ik iedere dag trouw mijn lichaamsoefeningen en cardio. 'Lockdown kilo's' zitten er namelijk zo aan en een joggingbroek met elastiek mag dan wel comfortabel zitten; het oog wil van de zomer ook wat. Toch?

Bovendien heeft fit zijn en vooral fit blijven prioriteit. En natuurlijk heb ik ook niet altijd zin in die workout! Zou ik liever willen bankhangen, achterover leunend croissants met roomboter naar binnen willen proppen terwijl ik toekijk hoe Olga Commandeur heel Nederland iedere dag weer in beweging brengt. Kan niet!

Zin of geen zin hebben is voor mij nu geen optie. Dat herhaal ik iedere dag bij het opstaan als een soort mantra, terwijl ik me in mijn sportkleding hijs. En ik moet bekennen dat, zodra de muziek aan gaat en ik met een paar 'Flashance achtige moves' door de gym spring, de moraal altijd wel weer op gang komt.

Voordat ik het weet vliegt er drie kwartier om en ga ik naar René om samen met hem te ontbijten. Maar dan... Dan komt onze met stip op 1 meest gestelde lockdownvraag... "Wat zullen we zo eten?" Deze vraag stond gedurende de eerste twee weken van onze quarantaine de hele dag 'op repeat', maar toen ik op een gegeven moment om 23.00 uur ook nog eens een portie patatas bravas uit serveerde en ik later met het maagzuur in mijn keel mijn bed in dook, wist ik dat het klaar was.

Nieuw decreet: keukenlockdown na 20.00 uur 's avonds!

Welke dag is het vandaag?

Heb jij dat ook? Dat je in deze tijden van lockdown soms oprecht niet meer weet welke dag, laat staan welke datum het is?!

Ik heb geen kinderen die contact houden met school, geen man die een vitaal beroep heeft, geen afspraken buiten de deur (wat zijn dat?) en geen enkele verplichting meer die mij dwingt in contact te blijven met kalender of agenda. Probleemloos wens ik iemand op dinsdag een prettig weekend en houden we een vrijdagmiddagborrel op zondag. Bij het woord 'weekend' veer ik trouwens wel even op! Niet omdat het uitmaakt of het weekend is, maar meer als een soort 'Pavlov reactie'. Ik ben dan voor heel even die geconditioneerde hond, die gaat kwijlen als hij een belletje hoort en denkt dat hij te eten krijgt, omdat hij dat zo heeft geleerd.
 
Gelukkig heb ik mijn telefoon waarop ik kan checken welke datum het is en gaat er een alarm voor zaken (verjaardagen etc.) die ik echt niet mag of wil vergeten. Overigens allemaal notities, die ik in het 'precorona' tijdperk heb ingevoerd, want momenteel valt er niet veel meer te noteren. Ik ben meer tijd kwijt aan  verwijderen van afspraken. Die ploppen nog steeds op mijn scherm op.
 
Wat de toekomst brengt? Geen idee? We lockdownen verder in een toekomst die als een onbeschreven blad voor ons ligt en welke dag het vandaag is maakt me dus eigenlijk niet eens uit. Het enige dat ik weet, is dat hij eindigt op een 'g'.
 
Scheelt weer een kopzorg.

Lekker geslapen?

Afgelopen nacht werd de zomertijd ingeluid en is de klok een uur vooruit gegaan. Bijkomend voordeel het scheelt weer 60 minuten 'lockdown'!
 
Nou moet ik zeggen, dat sinds deze hele toestand aan de gang is, ons slaapritme rammelt van alle kanten. Geen pijl op te trekken! Wel slaap, geen slaap, slechte slaap, diepe slaap. Allerlei varianten dienen zich aan.
 
Waar ik 's avonds voor de tv (tot grote ergernis van René) regelmatig mijn oogleden van de achterkant bekijk en vaak om 06.00 uur al wakker ben, valt hij tegen de ochtend in een winterslaap die alles weg heeft van een 'total lockdown'. Zelfs de honden doen mee. Ze snurken zo hard dat horen en zien je vergaat en Sproet kijkt een soort van verstoord op als ik 's ochtends om 08.30 uur de deur open gooi om hem naar buiten te laten. Luuk en Corry (die in een ander deel van het huis slapen) knipperen met hun ogen tegen het daglicht met nog net niet de vraag "wat kom je doen?".
 
Jaha, dat is dus het gevaar als er geen agenda is of afspraken zijn. Het ritme vertraagt. Ik maak het een uur later wel weer goed in de gym maar toch... Het lijkt wel of ons systeem gewoon een tandje lager is gaan draaien. Energie besparen misschien? Voor wat of wie weet ik niet, maar ik kan me zo voorstellen dat als dit allemaal voorbij(?) is, we met z'n allen energie voor tien nodig zullen hebben om weer 'normaal' te kunnen leven.
 
Hoe is het met jou gesteld? Of stoor ik je nu in je slaap?

 

 

Actief passief

Als ik de berichten mag geloven zitten veel mensen in Nederland (maar ook in Spanje) in het 'post coronatijdperk' in keurig opgeruimde huizen, puike tuinen en met prachtig verbouwde zolders. Nederlandse bouwmarkten (b)lijken ondanks deze crisis goede zaken te doen, 'ecostraten' zijn populairder dan Blijdorp op een goede zondag en keukenkastjes - ik bedoel hele (Spaanse) keukens - worden, naar wat ik verneem, van voor naar achteren (uit)gesopt.

Ik neem er met verwondering en bewondering kennis van, want volgens mij mis ik dat gen... Ik word juist overvallen door een vreemd soort passiviteit. 's Ochtends opstaan met een gevoel dat ik vakantie hebt, zonder dat ik  ooit mijn koffers hebt hoeven pakken en vervolgens een beetje rondlummelen op een manier dat ik mezelf 's avonds ook nog wijs kan maken dat ik het heel 'druk' heb gehad die dag. Waarmee? Geen idee! De dagen vliegen om! 
 
'Vervelen' is gelukkig een woord dat niet in mijn woordenboek voorkomt en degenen die nu denken dat dat logisch is, omdat wij met een boek onder een palmboom in de tuin kunnen gaan liggen en het hier hoogzomer is. Neee, dat is het niet! Gisteren pas zagen we weer een zonnetje, nadat de regen hier anderhalve week lang met bakken naar beneden kwam en de houtkachel overuren maakt en vandaag regent het weer. Dat is pas 'boring'!
 
Maar goed, laten we het er op houden dat onze acties puur persoonlijk zijn. De een wordt jaloersmakend actief, de ander  tenenkrommend passief (of precies andersom) en ik kan na bijna twee weken lockdown officiëel vaststellen, dat ik naar alle waarschijnlijkheid tot de groep 'passivisten' behoor. Waarbij ik de volgende kanttekening maak; wat niet is kan nog komen! 
 
Wat ik trouwens wél dagelijks doe zijn lichaamsoefeningen, maar daar heb ik het een andere keer over!

Food for thought

Nu het lijkt alsof we wereldwijd nog maar over een ding kunnen praten met elkaar, moet ik af en toe ook erg lachen om de foto's en verhalen die mij bereiken. Ik heb het dan niet over de publieke Corona- en lockdowngrapjes die over het net circuleren, maar over dingen die we hier écht met elkaar in Spanje meemaken.

Vandaag bijvoorbeeld, ontving ik van een vriend een foto van een zak diepvries patat. Normaal gesproken zou ik hem hebben gevraagd of het allemaal wel goed ging bij hun, maar in onze nieuwe realiteit heb ik hem toegejuicht en gefeliciteerd, alsof hij mij even daarvoor een foto van een klomp goud had toegestuurd die hij eigenhandig opgegraven had op het strand van Altea.
 
René stond gisteren namelijk voor een lege junkfoodvriezer (lees: comfortfood) in de supermarkt en in alle hoeken en gaten van die winkel was er op dat moment geen patat, of iets dat er maar op leek, meer te vinden. Het gele goud, gewoon hartstikke uitverkocht!
 
Gelukkig waren we nog wel in het bezit van een zak grondstoffen die het maken van frieten mogelijk maakt, ook wel 'aardappelen' genoemd en zo kan het geschieden dat wij zeer binnenkort thuis toch aan een (volgens oud hollands recept gebakken) 'patatje met' zitten waarbij de 'met' volledig wordt gesponsord door Meneer Hellman's wiens potten ze nog wel op voorraad hadden.
 
Al met al heeft het ons in deze crisistijd in ieder geval één ding geleerd. Geluk zit af en toe in een klein hoekje... al is het in de supermarkt!
 
 
 

Danku Sinterklaasje!

Vandaag was het 'boodschappendag' en als iemand mij een maand geleden had verteld, dat ik aan René zijn lippen zou hangen bij zijn terugkomst van de supermarkt, dan was ik heel hard gaan lachen.

Waar voorheen klonk "Schat ik ga!" en hij op zijn gemak het terrein verliet voelde zijn vertrek alsof hij langdurig op een bijzondere missie naar Verweggiestan af zou reizen. "Doe je voorzichtig?!" hoorde ik mezelf zeggen terwijl hij zijn jas aantrok. "Heb je je rubberen handschoenen bij je?" "Je paspoort en rijbewijs? Het boodschappenlijstje? Vergeet je niet om een gastank mee te nemen en oh, de aanmaakblokjes voor de houtkachel zijn op! Neem je ook water mee?!"

Zelf heb ik al bijna twee weken geen fysiek contact met de buitenwereld en begin ik me te gedragen als iemand die verscholen woont in de bossen van het Amazonegebied. Totale 'vervreemding' van een wereld die ooit ook de mijne was. Heel apart. Komt denk ik ook omdat waar wij wonen, ik letterlijk géén andere mensen zie! Ook niet als ik naar buiten kijk. 'Andere mensen' is voor mij iets van televisie en internet.

Maar goed; toen mijn held vervolgens van zijn missie terug kwam stonden er drie honden, inclusief mezelf, kwispelend bij de voordeur te wachten. "En hoe was het??" luidde mijn eerste vraag. "Heb je nog politiecontrole gehad? Was het druk in de winkel? Was er nog genoeg groente en fruit? Zonder de antwoorden af te wachten, wierp ik stiekem een blik op twee tassen boodschappen die me deden denken aan de zak van Sinterklaas op 5 december. Ik zong nog net niet "danku Sinterklaaasje!"

Twee weken lock down...Ik begin me ernstig af te vragen hoe gestoord (?) ik me gedraag als we nóg een maand verder zijn 😂 Jullie ook? Wees gerust, ik houd jullie op de hoogte!

Hairlock down

Een tijdje geleden schreef ik in mijn wekelijkse blog een stukje over 'verneanderthaleren'. Destijds; René en ik, bergen, Andalusië, armybroeken, t-shirts met gaten...
 
Nou ik kan jullie zeggen; na nog geen twee weken 'lock down' begint de verloedering hier opnieuw aardig toe te slaan. Rene heeft een hoeveelheid gezichtsbeharing die ik (in de zes jaar dat ik hem ken) nog niet eerder in deze mate heb gezien en ik zelf kan me eigenlijk niet herinneren wanneer ik het elastiekje, dat mijn haren bij elkaar houdt, er voor het laatst heb in gedaan. Om over 'naar de kapper gaan' nog maar niet te spreken. Mag niet! René z'n haar hangt dus inmiddels bijna op zijn schouders en moet eerdaags óók aan de elastiekjes en ik zit over een week met een uitgroei op de bank, waar zelfs de rijksweg A2 naar Amsterdam jaloers op kan zijn. Maar ja... "wat ken ut skele?' We zitten hier samen met het hek op slot. Hebben elkaar en de enigen die ons gadeslaan zijn de honden. Trouwens, die houden toch wel van ons.
 
In de supermarkt (de enige plek waar René 1x per week komt) maakt het verder ook allemaal niet uit. Mensen schuiven verstopt achter een mondkapje of weggedoken in de kragen van hun jas met plastic handschoenen aan door de paden en iedereen wil er weer zo gauw mogelijk weg. Zien er denk ik ook niet uit.
 
Kortom, we 'haarlock downen en verloederen' nog 'even' door. In ieder geval tot 12 april! En daarna? Geen idee... Het enige dat ik wél hoop, is dat de paashaas tegen die tijd een paar eieren voor het hek dropt. Want wat is een Pasen zónder chocolade eieren maar wél allebei met een elastiek in je haar...?

Ik wil met je lachen!

 
 
De eerste week van de lockdown heb ik op de kansel gestaan omdat ik dacht iets bij te kunnen dragen aan het groepsbewustzijn. "Binnen blijven" was mijn motto en ik schreeuwde het van de  (Spaanse) daken.
 
Heeft het geholpen? Geen idee, maar sinds ik gestopt ben mij te verbazen over de al dan niet (on)verantwoorde acties van anderen en alles wat corona betreft van mijn tijdlijn heb gegooid is mijn focus omgedraaid en voel ik meer rust. Het coronavirus mag er zijn, maar ík heb besloten om er publiekelijk minder aandacht aan te besteden. 
 
Desalniettemin kriebelt het en de drang om te schrijven is  groot. Daarom publiceer ik vanaf vandaag korte (luchtige) stukjes over ons leven hier tijdens de 'lockdown'. Verhalen uit het leven gegrepen. De één veroorzaakt  misschien meer herkenning dan de ander. 
 
En tegen de kritici onder ons zou ik willen zeggen "ja ik weet dat het virus 'geen grapje is', ja ik weet dat wij ons gezegend moeten voelen 'omdat wij niet op een klein appartement wonen en naar buiten kunnen', ja ik weet dat er dagelijks heel veel mensen besmet raken en tragisch genoeg overlijden, maar wat ik ook weet is dat lachen gelukshormonen aanmaakt en laten we die, in deze tijd van crisis, nou net nodig hebben"
 
Lachen en relativeren is gezond en laat het daar in deze hele pandemie nou uitgerekend om draaien; ONZE GEZONDHEID!