HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
22. sep, 2018

Never say never

Zo'n vier maanden geleden kondigde ik aan te stoppen met mijn blog. Na drie en een half jaar vond ik het welletjes. Maar...., het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het seizoen van gasten en drukte loopt ten einde en voel ik dat er toch langzaam aan weer ruimte komt voor korte episteltjes. Verhalen uit mijn Spaanse leven gegrepen. Geen literaire hoogstandjes, maar 'leessnackjes' voor het weekend. Na het wakker worden, bij een kopje koffie of op een ander moment. Hap, slik, weg! Zoiets.

 
De drang om te schrijven is groter dan de verstandelijke gedachte "waar moet ik het nu weer over hebben?!" en nadat ik gestopt was hoorde ik van mensen dat juist die huis tuin en keukenverhaaltjes leuk waren om te lezen. Die opmerking werd, naast dat ik het leuk vind om te doen, een aanmoeding om de pen weer op te pakken.
 
Dus lieve lezers, ik ben er weer! Ieder weekend maak ik jullie deelgenoot van mijn leven hier op Tierra Feliz en de dingen die ik meemaak. Zaken die mij zijn opgevallen of gedachten die passeren. Ik heb jullie gemist en stiekem hoop ik jullie mij ook.
 
Fijn weekend!
5. mei, 2018

Dankjewel en tot ziens!

Toen ik bijna drie jaar geleden begon met het schrijven van een wekelijkse blog had ik geen idee hoe lang ik dat vol zou houden. Maar de jaren vlogen om en praktisch iedere zaterdag ging er een episteltje de wereld in. Tot en met vandaag en dan houdt het op!

Een symbolisch moment. Ik gooi de blogdeur dicht en de deur van ons huis open. Tijd voor een nieuwe fase en andere bezigheden, waaronder werken aan een website waarin de focus zal komen te liggen op paradijs 'Tierra Feliz'; onze verborgen plek aan de Costa Blanca waar deze zomer al, heel wat mensen de weg naar toe zullen vinden.
 
Ik kan niet wachten! Retreatgasten, vakantiegasten, familie, vrienden; met allen zullen wij het glas heffen op het leven en de mooie dingen die kunnen gebeuren als je besluit om je hart te volgen en er vol voor te gaan. In ons geval, je spullen pakken om zevenhonderd kilometer verderop weer helemaal opnieuw te beginnen. Een droom waar maken op een plek die we weliswaar in gedachten al vaak had verkend, maar in werkelijkheid nog niet hadden gevonden. Totdat het zich aan ons openbaarde in al haar  (vergane) glorie en schreeuwde om een metamorfose. Het bleek een 'match made in heaven' want iedere dag als ik wakker word, opsta en hier rond loop ben ik dankbaar voor wat ik zie, ruik, voel en ervaar. En is dat niet waar het in het leven om gaat? Dankbaar zijn.
 
Daarom ook dank voor de leuke reacties en likes op mijn blogs de afgelopen jaren. Het was iedere week weer een feest om voor jullie te schrijven. 'We'll meet again'. Wie weet hier op 'Tierra Feliz'!
28. apr, 2018

'Knetter'gek

"Het is tijd voor lokale inburgering" dat moet onze kennis Pedro hebben gedacht toen hij ons op klaarlichte dag mee sleepte naar één van de vele 'mascletas' die er ter gelegenheid van het jaarlijkse dorpsfeest worden georganiseerd. Vuurwerk op een tijdstip dat je normaliter in Nederland je broodje zit te eten. Knallen zo hard als mortierbommen en dat alles op nog geen twintig meter afstand van waar we stonden. "Helemaal knettergek" was onze eerste gedachte en dat hebben we in de dagen die volgden (het feest duurt negen dagen) nog een paar keer gedacht.

Bijvoorbeeld op het moment dat er midden in de nacht vuurwerk vlak boven ons hoofd afging, in de volgepakte straat waar even daarvoor honderden dorpsbewoners uit volle borst hun dorpsliederen stonden te zingen. Wisten wij veel dat die vuurwerklijn er al hing op het moment dat we onze positie kozen. Of het moment dat ik boven op een hek klom omdat er stieren door de straten zouden gaan rennen en later op het plein zag hoe jonge mannen hun leven waagden door de dieren uit te dagen. Een onderdeel van het feestprogramma dat ik in de toekomst oversla.
 
Al met al 'een wereld apart', maar ook een wereld waarin we hebben genoten van de saamhorigheid van de bevolking, van de gezelligheid op de pleinen en de vriendelijkheid van een ieder die ons te woord stond. 's Lands wijs 's lands eer' roep ik, als we thuis weer op ons eigen terras zitten.
 
En in de verte horen we de knallen van het zoveelste vuurwerk...
21. apr, 2018

Who cares?

Na drie maanden buffelen lijken de contouren van onze nieuwe residentie bepaald. Maar man, wat een project! Een droom hebben is één, hem waar maken is twee.

Tachtig procent van onze spullen bevindt zich nog steeds in dozen. Een les in 'ontspullen' noem ik het ter verzachting. Oftewel "in de praktijk leren dat je de helft van al je troep eigenlijk niet eens nodig hebt". Weken koken op een butagasstel? Niet ideaal, maar who cares? Wat uit de pan komt smaakt hetzelfde. Of het nu op een plastic bord ligt of niet. Overigens, is dit laatste niet meer aan de orde, want de gewone borden heb ik inmiddels terug gevonden. Douchen en daarna in een badjas buiten om naar de slaapkamer, is inmiddels wel de normaalste zaak van de wereld en tijdelijk een wc doorspoelen met een emmer water, omdat op een gegeven moment alle badkamers 'under construction' waren, was voor mij een geheel nieuwe ervaring. 
 
Kortom, ik kom de beste delen en neem van mij aan óók de slechtste delen van mezelf tegen. De beste, als ik door de tuin loop en zie wat daar inmiddels - door noeste arbeid - allemaal prachtig groeit en bloeit. De slechtste, als ik het helemaal zat ben en een avondje domweg languit op de bank wil zappen. Wat wel kan, maar dan moet ik kiezen uit zenders als BVN of Al Jazeera. Astra drie heeft zich namelijk nog niet aan ons geopenbaard, wifi werkt niet en met een kastje van Ziggo ga je het hier niet redden.
 
Verder is het geweldig! Ik ben vooral heel dankbaar voor deze prachtige locatie, het heerlijke huis, lieve en hulpvaardige mensen die ons omringen en mijn steun, toeverlaat en liefde René, die er alles aan doet om er een prachtig paleis van te maken. Ik weet het zeker. Over een maand zitten we er helemaal leuk bij!
 
Soms lijkt zeuren fijn, maar in mijn geval echt niet terecht. Ik groet u daarom in vrede!
14. apr, 2018

Goede reis!

'Als sardientjes in een blik!' Daar moest ik afgelopen woensdag aan denken toen ik plaats nam in het vliegtuig. Verbeeldde ik het mij, of was er weer beknibbeld op de beschikbare beenruimte? Samen met mijn moeder werd ik geacht mij te wurmen op rij zestien. 

De man die naast ons zat en had gekozen voor een stoel aan het gangpad, lachte als een boer met kiespijn toen hij ons zag.en opstond om ons toegang te verlenen tot onze zetels. Ik begreep onmiddellijk waar de 'kiespijn' vandaan kwam. Met zijn lengte (en die was helemaal niet uitzonderlijk) paste hij eigenlijk helemaal niet tussen de twee rijen stoelen. Sterker nog, dat gold voor het gros van de mensen aan boord. Gooide je vroeger eenmaal in de lucht je stoel in de relaxstand, nu is dat goed voor Wereldoorlog III! Daar was ik namelijk op de heenreis getuige van, toen een gezette man besloot om eens lekker achterover te leunen en de dame áchter hem met uitgeklapt tafeltje en wel, vast kwam te zitten in haar eigen stoel en geen kant meer op kon. Ik maakte op mijn beurt de fout om iets op de grond te laten vallen. Pech! Je kunt er niet meer bij. Tenzij je de reis voortzet in een benarde positie die niet goed is voor je welzijn.
 
"Voor €15,- kunt u van plaats verwisselen" hoorde ik de stewardess tegen iemand zeggen. Een man van ongeveer 1.95 m stond op. Ik kon alleen maar denken aan een grote blikopener die ons bij aankomst allemaal zou bevrijden...

 

NieuwerOverzichtOuder