HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
18. nov, 2017

Is life better in Ibiza?

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik niet op een berg in Andalusië, maar op een eiland in de Middellandse zee. Na bijna vijfendertig jaar ben ik terug op een plek waarvan je tegenwoordig de naam niet kunt uitspreken, zonder dat mensen hun ogen ten hemel slaan en zuchten "ohhh, daar zou ik zo graag willen wonen!!' Men spreekt over een 'magisch gevoel' en 'thuiskomen' en dat is nou precies de reden dat ik met een meer dan bijzondere belangstelling gisteren ben afgereisd.

 
Terug graaiend in de kolkende massa van mijn vakantieherinneringen, kom ik dat hemelse gevoel namelijk helemaal niet tegen. Ik was twintig, lag overdag op het strand, schuimde 's nachts de clubs af en verder had het niet zoveel om het lijf. En dat 'om het lijf' kun je letterlijk nemen, want veel had ik in die dagen geloof ik niet aan. Overdag een bikinibroekje en 's avonds outfitjes die, als ik ze nu zou moeten beoordelen, werkelijk nergens op slaan.
 
Ibiza, het party eiland... ik ben weer terug. Weliswaar in een geheel andere setting, maar wel zeer benieuwd. Niet naar de parties, maar na die 'magie' waar zo velen over spreken. Op pad in meer kleren dan toen, dat dan weer wel en gezien de tijd van het jaar ook de enige optie 
 
Zometeen, na mijn ontbijt spring ik in de auto en ga ik op verkenning. Wordt het deze keer een 'match made in heaven' of blijf ik gewoon met twee benen op de grond?
 
To be continued!
11. nov, 2017

De dikke


In mijn jonge jaren was het niet ongebruikelijk om met vrienden of familie af en toe 'een avondje casino te doen'. Geheel in stijl, want er gold een kledingvoorschrift, begaven we ons naar Scheveningen. De pokertafel had niet mijn voorkeur, maar de roulettetafel en de eenarmige bandieten deden mijn hart wel sneller kloppen. Ook de sfeer die er hing vond ik bijzonder. Rokerige ruimtes, drankjes, live-muziek en het geluid van kletterende munten die uit de gokmachines neerdaalden. 

 
Ik durf dan ook te stellen dat als ik al gevoelig zou zijn voor verslavingen, gokverslaving een goede kans zou maken. Maar gelukkig; verder dan een maandelijks gokje in de staatsloterij is het niet gekomen en hoe casino's er heden ten dage van binnen uit zien, zou ik je niet kunnen vertellen. Nú, zoveel jaren later, woon ik in een land waar ze gek zijn op gokjes wagen. Op bijna iedere hoek van de straat kun je 'je geluk' kopen. Er zijn speciale kiosken en lotenverkopers verschijnen her en der als konijnen uit een hoge hoed. Op dit moment is iedereen in de ban van 'DE DIKKE'.
 
'El gordo' ('de dikke' dus) is namelijk de naam voor de hoofdprijs van de loterij, die op 22 december heel Spanje aan de buis gekluisterd houdt. Want..., als 'El gordo' bij jou 'op de deur klopt' kun je á la minute je baas opbellen, hem een prettige kerst wensen en zeggen dat je voortaan heel lang uitslaapt. 
 
Of 'El gordo' die dag hier op de deur klopt, geen idee. De kans dat het René is, die vanmorgen op de de weegschaal constateerde dat hij te dik is en wel weer een paar kilootjes mag lozen, acht ik eigenlijk groter! 

 

5. nov, 2017

Rondje van de zaak


Een tijdje geleden las ik dat tachtig procent van de Spaanse automobilisten niet weet hoe zich te gedragen op een rotonde.

 
Of dat percentage helemaal klopt durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar als ik af ga op eigen ervaring kan ik stellen dat het er inderdaad 'niet vlekkeloos' aan toe gaat. Er bestaat namelijk grote verwarring over het nemen van de rechter- of linkerbaan, met name bij het verlaten van de rotonde en de rotonde recht oversteken lijkt ook heel normaal te zijn.
 
De aanwezigheid van de 'dames van plezier' maakt het er allemaal niet makkelijker op, want deze 'ro(ton)de missen' bevinden zich, in de regio waar ik woon, regelmatig náást een rotonde! Gezeten op een bureaustoel, stapel stenen met een kussentje of gewoon op de grond, kijken zij verleidelijk de wereld in en hopen, dat een bestuurder besluit de voor hen juiste afslag te nemen. En dat is dus niet naar huis! Geduldig wachten ze op wie hen meeneemt om vervolgens na gedane arbeid bij de rotonde terug te keren. Op zondagen is hun kantoor gesloten en liggen lege blikjes cola en Red bull, als stille getuigen, verlaten naast hun 'zetels'. 
 
Rotondes bij ons in Spanje. 'Niet vlekkeloos' krijgt ineens een heel andere betekenis...
28. okt, 2017

Minder, minder!


Toen ik van de week het Geert Wilders filmpje 'minder, minder!' op het nieuws voorbij zag komen, moest ik denken aan onze garage. Raar vergelijk misschien, maar het woord 'minder', associeer ik op dit moment met 'minder spullen'. En als je onze garage binnen treedt, snap je onmiddellijk wat ik bedoel.

 
Wat een troep! Althans, zo denk ik er over. René blijft steevast roepen dat hij al 'heel veel heeft weg gedaan' en ik vraag me dan alleen maar af. "Wat dan?" Met het serviesgoed dat wij in ons bezit hebben kunnen we namelijk een Van der Valk hotel bevoorraden en met overtollig huisraad ook nog wat kamers inrichten. Het tuincentrum kan een afdeling met 'van alles wat' openen en als jullie willen weten wat de mode was in de jaren tachtig... kom gerust even neuzen! 
 
Het moet dus 'minder'. Daar zijn we het nu gelukkig beiden over eens en op zondag zetten we bij de vuilstort alles dus netjes in open dozen. Dat is langs de kant van de weg en ik kan je verzekeren; onze omgeving is er blij mee! In menig Spaans huis kun je spullen van ons terug vinden en dat komt omdat hij, zoals gezegd, 'al heel veel heeft weg gedaan'.
 
Volgens Geert en aanhang moet het dus 'minder' en voor deze ene keer luisteren we naar hen!
24. okt, 2017

Geluk bij een ongeluk

De komende zondagavonden zit ik aan de buis gekluisterd voor mijn favoriete programma 'Ik vertrek'. Afgelopen zondag was ik getuige van het avontuur van Anne en Dave die hun (on)geluk gingen beproeven in Portugal.

 
Met nadruk op 'ongeluk' want, zoals het een goede 'Ik vertrek' aflevering betaamd, kregen ook zij het geluk niet voor niets. Een oude Kever die op de heenweg, na jaren trouwe dienst, besloot om het tijdstip van aankomst te vertragen, twee afzonderlijke aannemers die na elkaar op de onzalige gedachte kwamen om het bijltje er letterlijk bij neer te gooien en als kers op de taart een architecte die (waarschijnlijk onder één hoedje met de aannemer) bedacht dat het terug geven van de bouwtekeningen niet op haar prioriteitenlijst stond.
 
Het 'Ik vertrek echtpaar' was ondanks alles niet voor één gat te vangen en met resultaat! Een prachtige B&B en op hun website kun je zien en lezen hoe goed het nu verder met hen gaat. Van mij een dikke vinger naar al die azijnpissers op Social Media die steevast tijdens een 'Ik vertrek' uitzending, al dan niet chips vretend op de bank met de benen omhoog, genadeloos hun ongezoute kritiek op de deelnemers aan het programma de wereld in twitteren of Facebooken. Let wel, dit met een doorzettingsvermogen dat gelijk staat aan die van de emigranten.
 
Daarom aan ieder van hen persoonlijk de vraag. Wat is jouw probleem? Dat je het leven van een ander niet (ver) trekt of dat van jezelf? 
NieuwerOverzichtOuder