Het is vandaag precies een week geleden dat mij het bericht bereikte dat Spanje in een 'lock down' zou gaan. Op dat moment zat ik thuis op de bank. Ik ben onmiddellijk in de auto gesprongen, heb water en levensmiddelen gehaald en ben naar huis terug gesjeest. Díe zaterdag heeft bij mij in de rubriek 'waar was jij toen je hoorde dat...' een prominente plek verworven.

Toen ik zes jaar geleden voor het eerst in Spanje ging logeren bij de man die ik nu mijn echtgenoot mag noemen, maakte ik direct kennis met haar. 'Direct' als in 'letterlijk direct'; want toen wij vanaf het vliegveld thuis aankwamen stond ze al bij de poort op ons te wachten. Ik vond haar gelijk een prachtige vrouw om te zien. Een lange grijze vlecht op haar rug en een bruin gebrand gezicht. Ze woonde bij René.

"Hallo, ik ben Wil" zei ze vriendelijk, terwijl ze me recht in de ogen aan keek. "Wat leuk dat je er bent!" Wat zij niet wist, was dat ik op 'snuffelstage' kwam. Zo noemde ik het, want officiëel had ik namelijk geen relatie met René. We zaten nog in de kennismakingsfase (nadat we elkaar in Nederland hadden ontmoet) en hadden een maand lang iedere dag samen uren aan de telefoon gehangen. Om te kijken of we elkaar écht zo leuk vonden als dat we dachten, had hij mij voor een dag of vijf uitgenodigd op zijn finca in de bergen van Andalusië.

Vanaf moment één was ze dus in mijn leven en ze is er niet meer uitgegaan. Ze woonde bij ons op de finca en ging eind 2016 om gezondheidsredenen terug naar Nederland, alwaar zij ruim drie jaar meer dan liefdevol is verpleegd in een tehuis. Op woensdag 11 maart besloot ze opnieuw om te 'verhuizen'. Deze verhuizing kondigde ze de dag voor haar overlijden met een glimlach op haar gezicht aan en fluisterde letterlijk in René zijn oor "Ik ga 'verhuizen'..." terwijl ze een elegante handbeweging naar boven maakte. Een opmerkelijke uitspraak, net als die in september 2016, toen we tijdens een ziekbed dachten dat we haar zouden gaan verliezen en haar dat (toen ze weer beter was) meldden. "Nee hoor" antwoordde ze laconiek "ik heb nog drie en een half jaar". Toen ik haar vroeg waar die wijsheid vandaan kwam, antwoordde ze schouderophalend "dat voel ik".

En verdrietig genoeg heeft ze woord gehouden. Exact drie en een half jaar na die uitspraak, is ze in slaap, op drieennegentig jarige leeftijd, vredig van ons weggegleden. Ik vond haar een markante vrouw met het hart op de tong. Zeer welbespraakt, komisch, een persoonlijkheid waar je niet om heen kon en tot het laatste moment, ondanks haar dementie, zeer scherp in haar waarnemingen. Mijn lieve schoonmoeder. Nu is ze 'verhuisd'.

In mijn gedachten en herinneringen zal ik haar nog vaak bezoeken en ontmoeten, want uiteindelijk... ondanks dat ik niet bij haar uitvaart in Nederland aanwezig kon zijn, écht afscheid nemen bestaat niet ❤

Het lachen is mij langzaam aan het vergaan. Waar ik gisteren zelf nog in een deuk lag om virtuele Corona grapjes, werd ik vanmorgen wakker in een totaal andere stemming. Een reality check.

Ken je de uitdrukking "je gaat er helemaal van trippen"? Nou dat doe ik dus op dit moment... IK ZIT IN EEN MEGA TRIP DOWN MEMORY LANE!

Ik kan me herinneren dat ik als kind op de basisschool veel dingen zielig vond en die 'zieligheid' strekte zich uit over heel wat zaken. Want hoe zielig was het niet, als je een beugel, bril of rood haar had? Of dat je in de grote vakantie jarig was en er dan niemand op je partijtje kwam? Of nog erger; dat je verjaardag op Sinterklaas viel en dat je dan ook nog eens de pech had, dat je naam met de 'I' van Isaak begon. "Minder chocolade in een letter" dacht ik...