HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
2. feb, 2019

Seven year (sw)itch

 

2019 is een maand oud en ik begin echt te geloven wat 'ze' zeggen; als je ouder wordt lijkt de tijd sneller te gaan. Het is vandaag precies een jaar geleden dat we Andalusië achter ons lieten en aan de Costa Blanca neerstreken. We kwamen hier aan, kenden heg noch steg en volkomen blanco doken we in een nieuw avontuur.

Inmiddels crossen we hier rond alsof het nooit anders is geweest, Spreek ik met vriendinnen af, weten we tal van leuke plekken te vinden, ontvangen we regelmatig gasten uit Nederland en voelen ons helemaal thuis. Eigenlijk lijkt het alsof het nooit anders is geweest en dan kan maar één ding betekenen; we zijn hier op onze plek!
 
Dat we de eerste dagen ons huis soms niet konden vinden (we probeerden allerlei routes uit), we niemand kenden, ons verbaasden over hoe behulpzaam de mensen hier zijn, we genoten van alles zo dicht in de buurt en hoe we maanden lang gebuffeld hebben om huis en tuin op orde te krijgen zouden we bijna vergeten. Alles wordt zo snel 'normaal'. Net als in een relatie, waarin men na zeven jaar ineens spreekt over de 'seven year itch'. 
 
Die 'itch' hopen wij persoonlijk niet mee te maken, maar mocht het (qua locatie) over zes jaar gaan kriebelen, dan maken we van 'itch' zonder enig probleem weer een 'switch'! Want één ding weten we allebei zeker... Er zijn heel veel leuke plekken op de wereld waar wij ons snel thuis kunnen voelen. 
 
Die gedachte, geeft heel veel rust!

 

26. jan, 2019

Transgenders, criminelen en stroopwafels

 

Verschillen tussen Nederland en Spanje worden mij niet alleen in de praktijk van het dagelijks leven duidelijk, maar vooral ook in de gesprekken die ik heb met onze tuinman Vicente. Hij is hier in de omgeving geboren en getogen en meer 'local' dan hij kan ik ze hier niet vinden.

Vincente is voor mij eigenlijk net zoiets als 'Google'. Als ik iets wil weten over  zaken die zich lokaal afspelen, bepaalde gebruiken, werklui die we nodig hebben voor verbouwingen, gerechten die ik wil klaar maken etc. dan raadpleeg ik hem. En heel grappig; net als bij Google komt er altijd een (uitgebreid) antwoord. 
 
Vincente vraagt op zijn beurt ook dingen aan mij. Hoe we omgaan met bepaalde zaken in Nederland, of het er altijd koud is, wat nou typisch hollandse gerechten zijn en de vraag of ik Nederland mis. Ook lachen we wat af. Meestal onder het genot van een kop koffie en een, zoals hij het noemt, 'galleta Holandesa'. In dit geval stroopwafels die ik hier gewoon bij de supermarkt haal, maar waar hij niet komt omdat hij zijn levensmiddelen op de markt of uit eigen tuin haalt.
 
Toen ons gesprek laatst van de hak op de tak ging en onderwerpen aan bod kwamen als transgenders, minder vlees eten omdat dat slecht is voor het milieu, files van meer dan 2000 km na drie vlokken sneeuw en een crimineel waar op dit moment in Nederland meer aandacht voor is dan voor het koninklijk huis, raakte hij het spoor bijster.
 
Hij pakte zijn bosmaaier en ging hoofdschuddend weer aan de slag terwijl hij lachend riep "doe mij die stroopwafels maar"! 
 
19. jan, 2019

Regen of zon?

 

Normaal zeg ik 'the day after', maar in dit geval heb ik het over 'the week after'. De week nadat ons paard Lima naar zijn laatste rustplaats ging, zijn maatje Luna richting Sevilla werd gebracht en ons poezenkind Jip naar Nederland vertrok. 'Afscheid' met hoofdletters en moest dus alles hier op Tierra Feliz weer even op zijn plek vallen.

En dat is gelukt! Het leven gaat door en de wetenschap dat al onze dieren, inclusief de honden, gelukkig zijn op de plekken waar ze leven maakt heel veel goed. Zo ook het prachtige weer van de afgelopen maanden hier aan de Costa Blanca. Want zeg nou zelf; verdriet of zorgen maken onder een blauwe hemel met de zon op je kop óf janken terwijl je naar buiten kijkt en wat je ziet ook is om te janken (grauwe grijze luchten) dan is de keuze toch gauw gemaakt? 
 
Maar onlangs zag ik een tekst die mij weer eens tot nadenken zette. 'Worrying is like walking around with an umbrella, waiting for it to rain'. En toen dacht ik "zo is het echt". Er is altijd wel iets waar we ons zorgen over kunnen maken of piekeren hoe bepaalde zaken op te lossen (ook als ze nog niet aan de orde zijn), maar kiezen voor gedachten die ons innerlijk vrede brengen of dankbaar zijn voor ogenschijnlijk vanzelfsprekende dingen in het leven - in mijn geval een onverwacht bezoek van een musje op een terras - vormen een mooie basis voor geluk.
 
Als de zon schijnt, maar ook als het regent... 

 

12. jan, 2019

Dag lieve Jip

 

Ik val maar met de deur in huis... Jip kan niet bij ons blijven. Toen we een tijdje geleden dit besluit namen, had ik de hoop dat er in de tussentijd misschien nog iets zou veranderen waardoor we op dit verdrietige feit terug zouden kunnen komen. Helaas is dat niet gebeurd. Sterker nog, toen wij er onlangs achter kwamen dat Sproet niet vies is van een konijn vangen en verorberen, wisten wij dat onze ergste nachtmerrie werkelijkheid zou kunnen worden als wij Jip niet zouden beschermen en moeten wij dus onze verantwoordelijkheid nemen.

Het voert te ver om hier te vertellen wat we de afgelopen maanden allemaal hebben gedaan om de integratie van Jip binnen de roedel en ons 'gezin' soepel te laten verlopen. Want geloof me; het had prioriteit! Eigenlijk zijn we daar tot op zekere hoogte ook redelijk in geslaagd. Binnen, onder toezicht, verloopt het allemaal in goede harmonie. Samen op de bank, van dichtbij naar elkaar kijken, aan elkaar snuffelen geen probleem. Maar Jip is onvoorspelbaar. Razendsnel en voor niets en niemand bang wil hij springen, spelen en rennen; dus ook met de honden.

En dat is een brug te ver. Zijn onverwachte bewegingen en gedrag verstoort hen en als hij t.z.t. buiten gaat rennen, zonder toezicht; we zouden het ons zelf nooit vergeven. Binnen blijven in een huis waar (vanwege het klimaat) acht maanden per jaar alle deuren wagenwijd open staan is geen optie en bovendien zielig, dus tja... Ik heb inmiddels wat tranen gelaten om dit besluit, maar de gedachte dat hij wordt geadopteerd door een hele lieve vriendin in Nederland (waardoor ik hem toch kan blijven zien) is een pleister op een wond die uiteindelijk zal genezen.

Had ik er nooit aan moeten beginnen? Daar heb ik één antwoord op. "Wie niet probeert, die niet leert".

Lieve Jip, morgen is het zover. Wat gaan we je hier missen.

5. jan, 2019

Koukleum?

Als ik op straat loop moet ik regelmatig grinneken om de diversiteit aan kleding van mensen in het straatbeeld. Zelf getooid in vest en laarzen, zit ik in deze periode op een terras vaak naast mensen met teenslippers en korte broeken terwijl ik kijk naar passerende locals met dikke jassen of bodywarmers aan.

Winter aan de Costa Blanca. Wat voor de een koud is, is voor de ander warm en andersom. En begrijpelijk! Met 16 graden in de zon, als je met drie graden in Noord Europa in het vliegtuig bent gestapt voelt bij aankomst als een warme douche. Maar 16 graden in een land waar de temperatuur minimaal zes maanden per jaar rond de 25 graden en (veel) hoger ligt, is wel lekker maar eigenlijk ook best fris. Laat staan diegenen die elders in de wereld (bijna) dagelijks vertoeven in een klimaat 'below zero' of 'up 40'. Ik sprak iemand uit Scandinavië en die huppelt in het voorjaar na weken van -25 graden bij +2 in een t-shirt rond en toen  ik Tess eergisteren vroeg of ze na ruim een maand Bali inmiddels gewend was aan de hoge vochtigheidsgraad daar, antwoordde ze "jazeker, ik heb vandaag een overhemd met lange mouwen aan want ik had het koud". De temperatuur was rond de 29 graden en het regende.
 
Terwijl ik dit schrijf is het 24 graden in de zon, 15 graden achter het huis en brandt binnen de houtkachel. Ik blijf het een grappig fenomeen vinden en trek één conclusie 'alles is relatief'!
NieuwerOverzichtOuder