HEART ON A MISSION
Een leven onder de zon
Menu
29. dec, 2018

All you need is vlees en druiven

Als je praat over tradities rond kerst en oud en nieuw, kan ik er voor mezelf een aantal op noemen. Op kerstavond kijken naar de kerstaflevering van 'All you need is love' en op eerste kerstdag het nuttigen van 'carne vinho d'alhos', een gerecht uit Madeira dat - volgens oud recept - generatie op generatie in onze familie wordt klaargemaakt.

Dit gerecht smaakt praktisch ieder jaar hetzelfde. De ene keer is het vlees misschien wat smeuïger dan de andere keer, maar altijd lekker genoeg om door te eten. Daarbij; het is de traditie die telt. En dat geldt ook voor 'All you need is love'. Ieder jaar praktisch hetzelfde, maar toch weer kijken! De stewardessendans, Robert met de vraag 'of hij even binnen mag komen', gebraden rendieren in Lapland, huilende mensen op de tribune en als hekkesluiter standaard een 'zielepootje' in beeld brengen die denkt dat haar liefde  niet is ingevlogen, om vervolgens in de laatste minuut toch te worden verrast door de partner, die uren lang in de coulissen heeft moeten toekijken hoe de rest van verliefde uitverkorenen elkaar in de armen viel en daarbij gretig speeksel met elkaar uitwisselde.
 
Tradities, ik hou ervan. Al is het alleen al om iedere jaar weer te kunnen zeggen dat het "de volgende keer allemaal anders moet", om het jaar erop tóch stoïcijns door te gaan met hoe het altijd al ging. Over twee dagen kunnen we weer aan de oliebollen. Ook een traditie. Of zal ik dit jaar op 31 december rond middernacht twaalf druiven in mijn mond proppen en vervolgens (met dezelfde mond vol) heel hard "gelukkig nieuwjaar" roepen? 
 
Wie weet brengt deze variant op de Spaanse traditie 'uvas de la suerte' nóg meer geluk...
22. dec, 2018

Wat ben jij lelijk!

Toen ik vijf jaar geleden voor de eerste keer bij René ging logeren in Spanje (ik noem het 'snuffelstage') maakte ik ook direct kennis met zijn moeder. Niet omdat ze gezellig op de koffie kwam om 'die onbekende vrouw' te ontmoeten; nee, zij woonde er ook! 

Vanwege haar beginnende dementie was ze namelijk kort daarvoor verhuisd. Van zelfstandig wonen in een appartement aan zee, naar begeleid wonen op een finca in de ongerepte natuur. Hij zou voor haar zorgen. Onze kennismaking was hartelijk, maar tegelijkertijd wist ik; als dit wat wordt met hem krijg ik haar er gratis bij.
 
Uiteindelijk is ze drie jaar gebleven. We hebben gelachen, gehuild, maar ook veel zorgen gehad om haar gezondheid en geheugen dat haar steeds meer in de steek liet. De dag dat ze op het terras haar heup brak, was de dag dat ze de finca verliet om nooit meer terug te komen.
 
Na zes maanden revalidatie verhuisde ze naar een verpleeghuis in Nederland. René zoekt haar daar iedere maand op. Een krasse dame van tweëennegentig met het hart op de tong en gelukkig nog steeds heel veel gevoel voor humor. Over een paar dagen vlieg ik even op en neer en ga ook bij haar langs. Een kerstbezoekje. Samen zullen we weer kletsen en lachen en ik hoor haar woorden al als ze me ziet bij binnenkomst...
 
"Meid wat leuk dat je er bent! Wat ben jij lelijk".
15. dec, 2018

Tinder date

Wat doe je als je hond, 80 kg schoon aan de haak, op eigen houtje besluit om de wereld aan de andere kant van het hek te gaan ontdekken? Toen een of andere onverlaat de toegangspoort naar ons terrein had opengeduwd, wij dit ontdekten en de vierpotige vogel reeds was gevlogen, ontstond er lichtelijk paniek...

Moet je je voorstellen; een blaffende pony, vier jaar oud, stuiterend van de testosteron, niet gewend om buiten het hek te zijn, zonder halsband om, op pad! Een scenario, goed voor een nachtmerrie. Want zo lief als Sproetje is op eigen terrein, zo wantrouwend is hij naar vreemden op plekken die hij niet kent.
 
Maar godzijdank, we vonden hem terug! Op het land van de buren, ongeveer 500 meter bij ons vandaan. Een (loops?) teefje had hem verleid om mee te gaan en meneer was daar gestrand. Dat wist de eigenaresse van het teefje ons te vertellen. "Hij huppelde zo achter haar aan!"
 
We zijn dus gewaarschuwd. Onze Sproetje is nu een echte Sproet en  dol op de vrouwtjes. Toen ik hem meenam naar huis, keek hij mij aan alsof ik zijn Tinder date had verpest. Werkelijk, als blikken konden doden... Ik vertelde hem dat ik uit betrouwbare bronnen had vernomen dat 'Tinderen' niet altijd goed afloopt.
 
Maar of hij dat begreep? 

 

8. dec, 2018

Marathon van New York

Na een verbouwing, een druk retreatseizoen, mijn reizen naar Nederland en de bezoeken van vrienden en familie hier in Spanje is de rust op 'Tierra Feliz' teruggekeerd. Nou ja, teruggekeerd; eigenlijk voor het eerst begonnen, want vanaf het moment dat we hier 'voet aan wal zetten' (nu tien maanden geleden) vierde hectiek bijna non-stop hoogtij.

Rust dus de komende maanden en dat is aan de ene kant even wennen, maar inmiddels geef ik me er graag aan over. Het stemmetje dat roept dat ik "met mijn luie kont in beweging moet komen", heb ik vakkundig de mond gesnoerd en iedere vorm van 'schuldig voelen' staat bij het grof vuil.
 
Van 100% actief ben ik terug gevallen naar 100% passief. Niet in beweging te krijgen! Na een wandeling over de boulevard doe ik alsof ik de marathon van New York heb gelopen en als ik de was heb opgehangen vind ik dat ik al veel heb gedaan. Koken doe ik wel trouw, omdat we in 'recovery' zijn van ons slechte eetgedrag in Nederland (hoeveel suiker kan een mens hebben in de sinterklaastijd?!) en 's avonds val ik regelmatig om een uur of negen voor de televisie in slaap. Zó diep dat René wel eens heeft overwogen om tot reanimatie over te gaan
 
Kortom, ik beleef op dit moment niet mijn actiefste periode en ben eigenlijk gewoon lui. Hoe heerlijk om daar een keer aan toe te geven!
 
Fijn weekend!
1. dec, 2018

Kofferleed

Sinds mijn 18e leid ik een reislustig bestaan. Ooit werkzaam in de reiswereld, ooit getrouwd met de directeur van een reisorganisatie, ooit veel reizen over de hele wereld, ooit een huis in Turkije en ooit verliefd geworden op iemand in Spanje. 

Alleen op reis, met z'n twee, met mijn gezin of met een groep, ik heb het allemaal meegemaakt en vind alles leuk. Zo ook het vervoer. Auto, trein, boot, bus, vliegtuig? You name it en ik zeg "ja". Het reizen zit gewoon in mijn bloed maar het enige, waar ik na al die jaren nog steeds een hekel aan heb is; na thuiskomst mijn koffer uitpakken! 
 
Voorheen leefde ik met een man die mijn afgrijzen totáál niet deelde. Zat ik nog met mijn jas aan op de bank post te openen en twee weken Telegraaf door te spitten. Hij had binnen tien minuten vuile en schone kleding gescheiden en in wasmand gedeponeerd of in kledingkast gehangen. Ook schoenen en accessoires waren direct op orde. De koffer? Die stond in no time weer op zolder.
 
Acht jaar later (ik ben net terug in Spanje na een week Nederland). 
 
Andere man. Ander land...Twee koffers staan bij de voordeur. Dit terwijl de honden en kat inmiddels uitvoerig zijn geknuffeld, we hebben genoten van de zon, getelefoneerd, gegeten, gekletst en we languit zijn neergestreken op de bank.
 
De koffers? Ik gok erop dat we ze vlák voor het slapen gaan open maken. Je moet uiteindelijk wel bij je tandenborstel!
 
Herkenbaar?
NieuwerOverzichtOuder