Moet je je voorstellen ík, die in Nederland nog geen cactus in leven kon houden en niets met tuinieren heeft, hier in de weer met schoffel en hark! Twee attributen die ik sinds mijn schooltuintje op de lagere school, niet meer in mijn handen heb gehad en ook niet echt heb gemist.

 

Maar toch... De bekende wonderen zijn blijkbaar de (tuin)wereld nog niet uit gedonderd, want ondergetekende verandert langzaam in een soort 'Klazien uit Zalk' die alles af weet van medicinale kruidenplantjes, fruitbomen en palmen en die ook niet schroomt om de riek ter hand te nemen, de kruiwagen met tuinafval te vullen en honderd meter verder op te lozen op de plek waar het uiteindelijk wordt verbrand. Verbazingwekkend. Want wat blijkt? Geheel onverwacht vind ik het 'in de tuin bezig zijn' nog leuk ook! Om dit heugelijk feit te vieren, ben ik lid geworden van een Facebook tuingroep hier in de buurt. Ik kan zelfs niet meer langs een plant of boom lopen zonder me af te vragen wat voor soort het is en het bezoeken van plantencentra is een favoriet uitje geworden.

 

Op dit moment is het voornamelijk orde scheppen in de overwoekerde tuin. Een tuin, waarvan de vorige eigenaresse alleen maar dacht 'leven en laten leven'. Met als gevolg; de hedera komt inmiddels door het dak naar buiten, zijn er klavers genoeg om boeketten van te maken en zien mooie planten het daglicht niet meer omdat er iets anders over hen heen groeit. René vindt míjn groeiende interesse fantastisch. Hij liep namelijk al met een snoeischaar te zwaaien, toen we beiden op de leeftijd waren dat ik nog afscheid moest nemen van mijn Barbies.

 

En nu? Nu spelen we sámen in de tuin. 

Het heeft even geduurd, maar op veler verzoek laat ik jullie, ondanks eerder voornemen, niet langer in afwachting en vertel ik met plezier dat wij zijn neergestreken op een prachtige plek aan... de Costa Blanca!

 

In het natuurgebied Benimarreig, vlakbij het plaatsje Benissa, op vijf kilometer van het strand en gelegen tussen de amandelbomen en druivenvelden beproeven wij ons geluk en afgaande op de afgelopen weken, zijn wij daar tot nu toe goed in geslaagd! Bij toeval las ik ook nog eens dat dit gebied, dankzij haar microklimaat, door de 'World Health Organisation' is benoemd tot één van de tien meest gezonde plekken ter wereld en als dat werkelijk zo is, verklaart dat gelijk waarom we hier zo heerlijk slapen en ons heel goed voelen. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht,  dat we na Andalusië nog zó enthousiast over een gebied zouden kunnen zijn, maar niets blijkt dus minder waar. Alsof we hier al jaren wonen, crossen we rond en langzaam aan voelen we de Castellaanse vibe door onze aderen stromen. In het weekend vis eten in de haven, door de week ontbijten in de lokale 'venta', antiekmarkten bezoeken en het leuke is, overal tref je (ondanks dat het nu winter is) een levendige gezelligheid.

 

De werkzaamheden in huis gaan gestadig door en de vreselijke kleur geel op de muren hebben we (godzijdank) met één laag verf kunnen bedekken. Nog niet te spreken over de balkenplafonds en een meters hoog trappenhuis. Ik weet nu dat René een kei is in afplakken en in Circus Renz aan de slag had gekund als acrobaat. De verbouwing van keukens en badkamers zit er aan te komen. Persoonlijk kan ik niet wachten om als eerste een beuk met de sloophamer te mogen geven!

 

Al met al; we hebben het onbekende omarmd en werden in korte tijd boven verwachting meer dan prettig verrast. Daarom zeg ik...

 

"Welkom op 'Tierra Feliz' onze 'hidden gem' aan de Costa Blanca!"

Hier heb ik al meer mensen gezien en gesproken, dan in mijn vorige leven in een maand. Dat komt omdat 'even iets doen of ergens naar toe gaan' weer tot de mogelijkheden behoort. Voorheen duurde namelijk niets 'even'. Ik haalde het niet in mijn hoofd om voor een vergeten pakje boter terug te gaan naar de supermarkt. Alleen het rijden al! Half uur heen, half uur terug. Nu ben ik binnen een half uur terug op de basis en heb ik ook nog verf gehaald en een benzinetank vol gegooid. Ik weet gewoon niet wat ik mee maak!

 

En daarom voel ik mij op dit moment een beetje als als Alice in (ver)Wonderland. Ik vergaap me aan baaitjes met azuurblauw water, verbaas me over de rapheid van de bediening op terrassen, de behulpzaamheid van de locals en kijk vanuit onze slaapkamer iedere dag even naar de (het streepje) zee. 

 

Het enige verschil tussen Alice en mij is, dat zij wakker werd uit een droom en het allemaal niet zo bleek te zijn en ik straks 'EFFE' een stokbroodje ga halen.

 

Voor mij eens en te meer het bewijs dat, als huis en locatie goed voelen, het niet uit maakt hoe alles er bij hangt en staat. Het 'er doorheen kijken' heb ik dan ook echt van René geleerd. Kon ik voorheen op huizenfoto's van makelaars al zenuwachtig worden van een foute kleur muur, inmiddels draai ik blijkbaar mijn hand niet meer om voor een huis en terrein met zooi. Begrijp me goed, de vorige bewoonster is echt een schat maar in het televisieprogramma 'Mijn leven in puin' had ze beslist geen slecht figuur geslagen.

 

Enfin, troep is er om opgeruimd te worden en de jungle (lees: tuin) heeft ons nu reeds verborgen schatten getoond van prachtige bloemen, bomen en planten. In de anonimiteit en rust van ons nieuwe bestaan buffelen we dus lekker verder. Onze eigen 'Garden of Eden'... En hoewel ik begrijp, dat ik de spanning op drijf en jullie misschien (te) lang in het ongewisse laat over de precieze plek, ga ik daar toch nog even mee door. Adam en Eva verbleven per slot van rekening ook een tijd alleen in het paradijs. 

 

In tegenstelling tot Eva heb ik me voorgenomen, om de slang te negeren en de verboden vrucht (die bewuste appel) nog even in de boom te laten hangen. 

 

Ik houd het bij een glaasje appelsap!

 

Na dagen van inpakken, sjouwen en verhuizen kwam het moment van vertrek. Een vertrek dat begon met een hond van 80 kg die de auto niet in wilde. Na drie jaar vrijheid blijheid in de natuur, was de aanblik van een riem en achterbak van de auto genoeg om zich plat op de grond te werpen. 80 kg veranderde in 90 kg dood gewicht en met vereende krachten hebben we hem uiteindelijk met z'n tweeën het vehikel in moeten hijsen.

 

Dit na een week, waarin op dag twee de grote truck van onze verhuizer er de brui aan gaf, zijn twee kleinere wagens vervolgens niet alle inboedel mee konden nemen en wij inmiddels ook nog eens zijn aanbeland in een tijdelijk verblijf, omdat de huidige stokoude bewoonster van ons nieuwe huis nog niet weg is! Óok zij (wie bedenkt dit?!) liep tegen onvoorziene omstandigheden aan...

 

Ons eigen programma 'Ik vertrek' dus. René zorgt voor de 'voice over' en ik het drama. Waar we ons in ieder geval wél in onderscheiden ten opzichte van de andere deelnemers, is dat we de taal van de eindbestemming spreken en geen kinderen hebben die we huilend achter moeten laten op een dorpsschooltje. Verder staan we net zo garant voor goede kijkcijfers als amusement.

 

Alleen..., bij mij is het amusement NU even ver te zoeken en weet ik dat, als we eenmaal gesettled zijn, ík voorlopig niet meer vertrek!