Sinds een week zijn we in Nederland en draaien we in het dagelijks leven mee alsof we hier wonen. Er staat weer een eigen auto voor de deur en dus zijn we niet langer afhankelijk van anderen of autoverhuurfirma's. Verder staan we geduldig in files, dragen we noodgedwongen een dikke jas met sjaal en eten op dit moment meer dan goed voor ons is.

Aan de ontbijttafel bij mijn ouders bijvoorbeeld, komen we etenswaren tegen die al een tijdje uit ons systeem zijn. Krentenbollen, ontbijtkoek, smeerleverworst, Gelderse rookworst,  hagelslag ga zo maar door. En toen de eerste avond 's avonds de andijviestampot met gehaktballen en bij de koffie de gevulde speculaas op tafel kwamen, keken we elkaar aan en wisten we het zeker; we zijn niet in Nederland, maar in 'de zevende hemel'!

Probeer ik normaal gesproken zoveel mogelijk te letten op wat ik in mijn mond stop, nu kan het me allemaal even niet schelen. Ik heb zelfs een bucketlist waarop zaken staan die ik de komende weken nog wil eten. Dus Limburgse vlaai, Engelse drop, Vlaamse friet, Turkse köfte, Indische hapjes, Hollandse oliebollen en alle 'windstreken' die ik hier nu niet noem..., I'm on my way!!

Eet smakelijk!

Nadat we met z'n allen door dagenlange stortbuien bijna van de berg zijn weg gespoeld, hebben we de afgelopen week, wat weer betreft, even bij kunnen komen. 'De Biesbosch' (lees: tuin) is weer normaal toegankelijk, de honden die veranderd waren in zee otters rennen weer blaffend rond en ook binnen de muren van ons stulpje is alles weer droog! 'Back to normal' zou je denken, maar niets is minder waar...

Het begon weer vreselijk te regenen en  inmiddels ben ik geheel onverwacht in Nederland. Familie omstandigheden maken, dat wij gedurende een aantal weken de Spaanse aarde hebben verruild voor de Nederlandse klei. December in Nederland. Sinterklaas, gevulde speculaas, familie, de donkere dagen voor kerst en kerst zelf, we gaan het allemaal mee maken. Samen met mijn schoonmoeder van negentig die, i.v.m. haar dementie en de daaruit voortvloeiende behoefte aan permanente zorg, Spanje helaas voor altijd gedag zegt.

Alles draait nu dus om de (verdrietige) keuzes die gemaakt moesten worden. Puur omdat dingen niet langer meer kunnen, of vol te houden zijn. Als alles  goed gaat, arriveert ze over een paar dagen in Nederland 'op weg naar een nieuw bestaan'. Zes maanden revalidatie, nadat zij haar heup had gebroken, in een zorginstelling in Spanje en daarvóór een heerlijk leven onder de zon, komt voor haar ten einde. Of ze zal begrijpen, dat wij uiteindelijk wél terug gaan naar huis is nog maar de vraag...

Toen ik 27 jaar geleden mijn dochter op de wereld zette, kon ik niet vermoeden dat wij op enig moment geografisch gezien langdurig van elkaar gescheiden zouden worden. Nu, ruim een jaar na mijn vertrek naar Spanje, zijn we er allebei aan gewend dat dat zo is.

Lang leve onze mobiel, whatsapp, messenger en alle andere communicatiekanalen, die ervoor zorgen dat we elkaar kunnen spreken wanneer de behoefte bestaat, maar niets van dat al weegt op tegen de 'live' bezoekjes. De momenten dat we elkaar echt in de armen kunnen sluiten en lekker bij kunnen kletsen. Of samen kunnen shoppen, lunchen, gek doen en ongegeneerd kunnen lachen om van alles en nog wat. Zelfspot dragen wij hoog in het vaandel en de conclusie dat we (innerlijk) veel op elkaar lijken spreken we meer dan eens uit.

"Mama, als ik achttien ben dan woon ik niet meer bij jou..." kondigde ze aan toen ze een jaar of vier was. En zo is het ook gegaan. Ze sloeg haar vleugels uit en vertrok 'de wijde wereld' in. Gelukkig keert ze een paar keer per jaar terug op het nest. Weliswaar duizenden kilometers zuidwaarts omdat 'mijn nest' ook verplaatst is, maar tot op heden mag dat de pret niet drukken!

Welkom thuis lieve schat!

Dwepen we in Nederland met het woord 'gezellig', hier spant het woord 'mañana' de kroon. In het woordenboek Spaans-Nederlands wordt het vertaald als 'morgen' (lees: de volgende dag) maar in de praktijk is niets minder waar. 'Mañana' kan namelijk ook 'overmorgen' betekenen of 'volgende week' óf... enig moment in de toekomst. Wij beleven op dit moment onze langste 'mañana' van het afgelopen jaar en die duurt 'as we speak' anderhalve maand.

Al ruim zes weken horen wij namelijk, dat het zwembad 'morgen' betegeld gaat worden. Vanaf dag één, de dag waarop de oude steentjes werden verwijderd, staan hun nieuwe broertjes opgepoetst en afgeglanst naast wat flinke zakken cement in de tuin te wachten, tot het moment daar is dat ze kunnen verhuizen naar hun nieuwe onderkomen en daar staan ze nog steeds. Alle telefoontjes naar de tegelzetter met de vraag wanneer dit heugelijk feit zal plaats vinden, kenden maar één antwoord. Je raadt het al... "mañana!" Een belofte die wordt gedaan nog net niet met de hand op zijn hart.

En zo 'vieren' we iedere 'mañana' als een nieuwe dag waarop je nooit weet wat er gaat gebeuren. Wie er wel of niet komt aanwaaien, wie er wel of niet komt werken; 'planning' in Spanje blijft gewoon één grote verrassing net als het leven zelf. Een frisse duik laten we voorlopig maar even achterwege, want een klap met je Nederlandse hoofd op Spaans beton doet volgens mij net zoveel pijn!

"Quiere bolsa?" oftewel "wilt u een tasje?" Al ontelbare keren heb ik deze vraag gehoord als ik hier mijn boodschappen doe, maar nooit had ik gedacht dat ik hem zelf ook iedere week zou gaan stellen. Nee, ik ben niet aan het werk gegaan in de supermarkt, maar heb mijn vrijwilligershart laten spreken en er naar geluisterd. Zodoende kwam er iets op mijn pad, waar ik niet lang over na hoefde te denken. Vrijwilliger bij 'Fundación Cudeca'. In mijn geval betekent het, dat ik één keer per week aan het werk ben in een lokale kringloopwinkel. De opbrengst komt ten goede van kankerpatiënten die palliatieve zorg behoeven en dat alleen al was een reden om "ja" te zeggen. Bovendien is het leuk om de bergen af en toe te verlaten voor wat activiteit in de stad en samen met collega's uit verschillende landen mij in te zetten voor dit goede doel.

Dus, 'back to (kleding)business' maar dan anders! Iedere week verbaas ik mij weer over de grote hoeveelheid kleding die door deze en gene wordt aangeleverd en (na screening) in het zelfde tempo  ook weer wordt verkocht. Alles voor prijzen waarvoor je op de kermis nog geen zuurstok koopt. Kleding, tassen, speelgoed, schoenen, boeken, cd's etc. vliegen als warme broodjes over de toonbank onder luid geratel van de dames en heren die op zoek zijn naar uitbreiding van hun garderobe of huisraad. Dit zijn ook de momenten, dat er een aanslag wordt gedaan op mijn Spaanse spreekvaardigheid en daarnaast ook begrip van het Andalusische dialect, want dat is echt een verhaal apart! Complete zinnen veranderen in klanken, die ik moet omzetten naar woorden die ik ooit heb geleerd maar weer ben vergeten en grammaticaal gezien haak ik sowieso een stationnetje eerder af. Zo goed en zo kwaad als het gaat, sla ik mij er door heen en is het iedere keer weer fijn als we elkaar uiteindelijk toch begrijpen. Is de nood echt aan de man, dan doe ik een beroep op mijn collega die gelukkig ook nog wat Engels spreekt. 

Maar als we na sluitingstijd de kassa afslaan en zien wat er allemaal weer is verkocht, dan maakt het niet meer uit wie welke taal spreekt. Op zo'n moment overheerst alleen nog blijdschap, omdat we ook deze dag, met of zonder tasje, een positief steentje bij hebben kunnen dragen aan het welzijn van onze medemens. 

Hasta luego!