Vorig weekend was het weer bijna zover... Het scheelde maar een haar of ik knalde boven op een auto, waarvan de bestuurder in de berm doodleuk foto's stond te maken van de omgeving. En ja, je leest het goed 'weer bijna zover' want het was niet de eerste keer. Vooral tijdens de zomermaanden sterft het hier van de 'bermtoeristen'. Mensen, die nadat ze de tolweg hebben verlaten, de bergen in gaan en acuut vergeten dat ze ooit hun rijbewijs hebben gehaald. Die denken dat je op een weg, die niet voorzien is van witte strepen, gewoon stil kan gaan staan, zich niet realiserend dat achterop komend verkeer met een gemiddelde snelheid van 70 km per uur aan komt sjezen. Nog gezwegen over tegenliggend verkeer en auto's die elkaar moeten kunnen passeren.

Betoverd door de onmetelijke schoonheid van het Spaanse landschap hier, lijkt bij bermtoeristen alle 'common sense' als sneeuw voor de zon te verdwijnen, wordt de auto op de weg stil gezet en komen de camera's tevoorschijn. Op het gemak schieten ze plaatjes en staan er niet bij stil dat het wel eens hun laatste zou kunnen zijn. Hun auto parkeren in een bocht of achter een heuvel heeft de absolute voorkeur en het geluid van mijn claxon, terwijl ik passeer, levert vaak niet meer op dan een geirriteerde blik, alsof ze willen zeggen "hou jij effe je gemak!".

Gierende hartkleppen krijg ik er van en daarom neem ik me iedere keer weer voor om de auto stil te zetten en ze bij te brengen dat dit echt niet kan. Helaas zou ik dan voor net zoveel gevaar op de weg zorgen, dus verder dan een scheldkanonade bij het passeren kom ik niet. Het blijft gewoon goed opletten én dit verhaal de wereld in gooien. Daarom, meneer en mevrouw 'bermtoerist', hierbij het verzoek om voortaan door te rijden en een plek te zoeken waar het wel veilig is om foto's te maken. Uw mooiste foto kan ook uw laatste zijn!

Of is dat de bedoeling?

Eens in de zo veel tijd schrijf ik over Sproet. Onze vierpotige kolos van tachtig kilo, die al bijna twee jaar deel uit maakt van onze roedel. Sproet is een Mastin Español en dat ras staat bekend om zijn eigenzinnigheid. Met andere woorden, eerst kijken of iets werkelijk zin heeft en dan pas doen. In de categorie 'Oost-Indisch doof' scoort Sproet heel hoog.

Samen met onze twee andere honden struint hij dagelijks het terrein af. Soms zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Gaan zoeken heeft geen enkele zin, want waar moet je zoeken en roepen heeft nog minder zin want je stemgeluid gaat verloren. Sinds kort hebben wij de perfecte oplossing. Een scheepstoeter! Met een man, die alles bewaart kom je bij het opruimen van de garage namelijk nog eens wat tegen. Een zinken toeter, die hij gebruikte toen hij twaalf was en samen met zijn vader ging varen op de Reeuwijkse plassen.

Als een relikwie hangt dit verloren kleinood nu aan de deur van de poort en het blijkt te werken. We blazen twee keer op de toeter en op het geluid, alsof er een stoomboot uit Spanje vertrekt, komen drie honden aan rennen in de wetenschap dat hun eten klaar staat. Sproet voorop. Voor ons het bewijs, dat hij aan zijn oren dus niets mankeert.

Of ik in de loop van de tijd een gehoorbeschadiging aan deze dagelijkse handeling over houdt? Geen idee, maar... volgens Cruyff "heb ieder nadeel z'n voordeel". Kortom, probleem opgelost!

Was ik vorige maand voor 'pleasure' in Sevilla, voor werk in Nederland en drie weken geleden voor een bruiloft in Mallorca, sinds mijn blog van vorige week ben ik ook weer een retourtje Nederland rijker. Even 'incognito' heen en weer geweest. Vriendlief moest voor zaken in Nederland zijn en ik bedacht, impulsief als ik ben, dat ik mijn moeder wilde verrassen met een vervroegd verjaardagskado.

Tegen (bijna) niemand gezegd dat ik kwam en vier dagen later, Nederland als een dief in de nacht weer verlaten. Wat is dat toch, die drang om me van hot naar her te verplaatsten? Per auto of vliegtuig het is me om het even. Verandering van omgeving vind ik heerlijk en de wetenschap dat ik daarna terug keer naar een warm nest, bijna nog heerlijker. Want begrijp me goed, terug  gaan naar huis is altijd een feest.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik dus weer aan boord van een vliegtuig. Mijn mobiel is inmiddels een opslagplaats voor boardingpasses, boekingsbevestigingen, car rental apps en 'Skyscanner' noem ik naast Air BnB mijn beste vriend. Hulde aan de luchtvaartmaatschappijen die deze 'hobby' door het aanbieden van aantrekkelijke ticketprijzen mogelijk maken en dank aan mijn familie waar óók altijd een bed klaar staat.

Over een paar uurtjes ga ik door onze eigen voordeur in Spanje naar binnen, home sweet home!  Maar... ergens in mijn achterhoofd klinkt de melodie van het liedje "Wherever I lay my hat that's is my home".

Deze foto kreeg de afgelopen week bijna 800 likes op Facebook. Een foto van vier dames die lachend de wereld in kijken. Zijn het zussen, vriendinnen, collega's? Zonder begeleidende tekst zou dit allemaal tot de mogelijkheden behoren. De waarheid is, tot een uur voordat deze foto genomen werd hadden ze elkaar nog nooit in levende lijve gezien!

Dankzij de besloten Facebook groep 'Wereldvrouwen' (duizenden Nederlandse vrouwen woonachtig ergens op deze aardkloot) kwamen ze met elkaar in contact. De vier op de foto bleken bij elkaar in de buurt te wonen en wat is dan leuker om ver weg van vrienden en familie in Nederland, met elkaar op een Spaans strand af te spreken, in het Nederlands ervaringen te delen, te kletsen over van alles en nog wat en van elkaar te horen, wie of wat hen er toe heeft gebracht om te kiezen voor een bestaan in het buitenland.

Ik ben één van deze vrouwen en kijk terug op een bijzonder gezellige middag, in de overtuiging dat er nog meer zullen volgen! De kracht van social media heeft zich hier opnieuw bewezen en mensen, die elkaar niet kenden, met elkaar verbonden.

Dankjewel 'wereldvrouwen' ik vind jullie leuk!

"You may kiss the bride..." Het waren de laatste woorden die mij bereikten voordat ik het bewustzijn verloor. Prachtige locatie, beeldig bruidspaar, meer dan honderd gasten en ik lag op de grond! Een moment om er ter plekke in te verdwijnen, maar dat was helaas niet het geval.

De warmte, te lang staan, vooraf te weinig gegeten en een welkomst champagne in de zon werden mij vorig weekend fataal. "Ik voel me niet goed" fluisterde ik nog in vriendlief zijn oor. Maar de ernst van de situatie drong niet direct tot hem door. "Schat, verman jezelf, dit is niet het moment.." was zijn antwoord. Niet wetende dat hier geen sprake was van een normaal gevalletje paracetamol, maar dat ik juist nu (op het 'moment suprême') het gevoel had langzaam weg te zweven.

Toen ik bij kwam, was de setting voor mijn gevoel een beetje komisch. Iemand wapperde met een waaier in mijn gezicht, werd ik op een stoel gezet en kreeg ik van weer iemand anders een glas water in mijn handen gedrukt. Terwijl het bruidspaar op de klanken van de muziek nietsvermoedend door het gangpad richting uitgang schreed en de rozenblaadjes neer daalden, kwam ik weer terug op aarde.

De rest van de dag hebben we er, met de mensen die getuige waren van mijn 'ondergang', nog hartelijk om kunnen lachen. Dus ondanks dit voorval kijken wij terug op een geweldige dag, die rond middernacht bij het afscheid nemen werd afgesloten met de nu al legendarische woorden "Bye darling, see you on the floor!"