Las ik vorige week dat het aantal scheidingen na de zomervakantie een piek beleeft, wíj horen vandaag de klokken luiden! Denkbeeldige bruidsklokken weliswaar, want het huwelijk wordt niet voltrokken in de kerk maar op een idyllische finca in de bergen. En voordat ik ongewenst verwarring schep; nee, het is niet onze bruiloft maar die van vrienden en nee, niet bij óns in de bergen maar op Mallorca!

Twee vliegen in één klap dus! Een bruiloft én een vakantie op een eiland waar ik heel erg benieuwd naar was. Aangezien Air bnb na Sevilla mijn beste vriend is, hangt ook hier in Mallorca hun vlag uit. Een leuk appartement met uitzicht op zee, van een Duitse eigenaar die 'grūndlich -und pünktlichkeit' hoog in het vaandel draagt.

De dress code voor vandaag, zoals op de uitnodiging staat vermeld, is 'bohemian chic' voor de dames en 'smart casual' voor de heren. Kledingtechnisch gezien voor mij dus een 'thuiskomertje'. Geen hoge hakken, chique jurk of parelketting maar een luchtig tuniekje, alsof ik zo van de hippiemarkt in Ibiza ben gewandeld, op schoentjes waar de fabrikant stylish al een paar beeldige stenen op heeft geplakt. De zon, die krijgen we ook hier er gratis weer bij.

De bruid heeft inmiddels "ja" gezegd tegen haar jurk en zegt dat, als het goed is, vanmiddag om 14.00 uur ook tegen haar man. Maar..., als aan het einde van de dag het bruidsboeket moet worden gevangen, doe ik op het juiste moment, met mijn handen op mijn rug, een stapje opzij.

Het is maar dat jullie het weten!

"Ik zei net, ze moet wel heel veel van deze man houden om hier te willen wonen...". Aldus een vriendin van vroeger, die samen met haar man, op een zondagmiddag voor de eerste keer bij ons thuis een borrel komt drinken. Ze stapt lachend uit de auto.

Net als ieder ander die ons bezoekt, dien je namelijk (voordat je neer ploft op het terras) een traject door de bergen af te leggen, waarvan met name de laatste kilometers een ware aanslag zijn op je organen. "Wáár komen we in vredesnaam terecht?!" heb ik menigeen horen denken, als ik (als een soort hectometerpaaltje) sta te wachten bij het hek en hen via de mobiel verder loods. "Jullie hebben het gehaald en gevonden!" roep ik steevast bij ontvangst en ben dan altijd weer blij dat hun huurauto de reis ongeschonden heeft doorstaan.

Maar..., als even later iedereen zich met een drankje heeft gesettled, we gezamenlijk de onmetelijke schoonheid van de natuur bewonderen en van het prachtige uitzicht genieten, is de reis naar ons toe doorgaans snel vergeten. "Nu snap ik het wel hoor..." fluistert ze stiekem in mijn oor, nadat ze om zich heen gekeken heeft.

En die vent van je, is inderdaad leuk!"

Sinds anderhalve week ben ik op (werk) vakantie in Nederland. De dagen vliegen om en hoe lang ik hier ook ben, het is altijd te kort, want een dag heeft nog steeds maar 24 uur, terwijl ik er 48 zou kunnen vullen!

De afgelopen week vroegen mensen mij of ik het wel leuk vind in Nederland en het antwoord luidt een volmondig "ja"! Vergelijk het zelf maar eens met een vakantie die je boekt naar een bestemming waar je al sinds je jeugd naar toe gaat, waar je heel veel mensen kent, waar je overal de weg weet en waar je, zodra je je koffer neer zet, het gevoel hebt van 'thuis komen'. Waar je niet persé naar toe gaat voor het mooie weer (overigens fijn dat dat wel zo was!) waar het heel gezellig is, maar... waar je ook na een tijdje verlangt om weer naar huis te gaan. Zoiets dus!

Nu heb ik nog twee dagen en dan zit het  er op. Geen idee wanneer ik weer terug kom, maar dit weekend vier ik nog even mijn Nederlandse leven. Dus op naar de supermarkt voor (hoe cliché) een zak drop en een pond oude kaas en daarna door naar mijn dochter in Amsterdam voor een laatste kus.

Viva Holanda!

Ik lees het wel eens in interviews "Wat is jouw guilty pleasure?" Meestal wordt deze vraag gesteld aan BN'ers en varieert het antwoord van "in mijn neus peuteren" tot "mij verkleden als vrouw". Mijn 'guilty pleasure' moet worden gezocht in de categorie 'eten'.

In een land waar tapa's, gefrituurde visschotels, paella en andere Spaanse heerlijkheden de restaurantkaart domineren, kan ik soms volledig los gaan op bitterballen, een frikandel speciaal en een patatje met! Ja, ondanks alle verhalen, documentaires en artikelen die zijn verschenen over de vermeende ingrediënten van eenfrikandel. Ik kan er niets aan doen, ik vind het gewoon lekker!

Bij toeval was ik een tijd geleden in een restaurant, die de originele Nederlandse versie van de drie snacks permanent op de kaart heeft staan. Vanaf dat moment stort ik mij daar eens in de twee maanden, min of meer uitgehongerd (want dan smaakt alles extra lekker) neer. De kaart hoef ik niet te zien. Ik bestel en binnen een kwartier verschijnt de maaltijd opgediend alsof ik in een 3-sterren restaurant zit, dat op weg is naar zijn 4e ster.

Toen ik mijn 'geheime locatie' laatst met Nederlandse vrienden (die al 15 jaar hier wonen) deelde, keken ze me met grote ogen aan. "Mogen we een keer mee?!" De vraag werd gesteld alsof ik net had verkondigd het 8e wereldwonder te hebben ontdekt.

'My pleasure!' antwoordde ik. De 'guilty' liet ik achterwege.

"Is er nog wat gebeurd?" Dit is 's ochtends in bed regelmatig de eerste vraag die mij slaperig gesteld wordt. Ik ben namelijk meestal als eerste wakker en lees dan op mijn mobiel de digitale kranten, terwijl naast mij nog iemand in een andere wereld verblijft. "Ja, iets schokkends!" antwoordde ik een week of twee geleden bij wijze van grap. "De zomer van 2016 staat in de top 10 van warmste zomers".

Terwijl ik deze woorden uitsprak moest ik er zelf om lachen. "Let wel, we hebben het hier niet over de zomer in Spanje hè, maar die in Nederland!" Hij was ineens wakker. "Waaaattt?? Onmogelijk! Je ouders overwogen laatst om hun stacaravan om te bouwen tot woonboot in verband met de langdurige regenval en amper een maand geleden stonden in Twente de ijsbloemen nog op de ramen. Hoezo warmste zomer??!" Ik deelde zijn verbazing, maar had eerlijk gezegd ook géén idee hoe ze tot deze conclusie zijn gekomen. Begrijp me goed, ik wens al mijn lieve familie en vrienden heerlijke zomers, maar dit nieuws is toch op zijn minst opvallend te noemen...

Afijn, het enige dat ik zeker weet, is dat ík momenteel de warmste zomer beleef sinds mijn geboorte. Al maanden is het hier bloedheet en als ik zeg, dat de man van mijn dromen 's ochtends wakker wordt met een ontdooide ijswaterfles, in plaats van met mij in zijn armen, dan begrijpen jullie misschien wel, dat ik even klaar ben met 'de warmste zomer'!

Of is dat stom?