Net gewend aan het leven in de campo, begint vriendlief regelmatig over wonen op een schip. Soms verdenk ik hem ervan dat hij mij op een dag ontvoert naar een van de jachthavens aan de kust met de mededeling "kijk schat, je nieuwe huis'!

Van tijd tot tijd kijk ik met hem naar foto's van zeiljachten op zijn iPad en luister dan naar een enthousiast betoog. Uren kan hij er over praten. In de tussentijd zie ík een soort Ark van Noach voor me. Want dat we drie honden hebben, een incontinente kat en twee paarden die in 'het wild' leven komt schijnbaar niet in hem op. Ook het feit dat ik niet gespeend ben van enige nautische kennis deert hem niet. Met een "geen zorgen alles valt te leren" wappert hij mijn bezwaren weg. Ik moet er niet aan denken. Weer met mijn neus in de boeken! De Spaanse grammatica is in mijn hoofd nog niet opgedroogd en nu moet er een vaarbewijs komen? "Alles voor de liefde!" heb ik wel eens geroepen maar nu vraag ik me af of ik daar mijn eigen zeemansgraf mee delf. Want zeg nou eerlijk, wéér verhuizen dat mag hij mij niet aan doen en laat staan naar een boot! Of moet ik 'schip' zeggen? Wat is eigenlijk het verschil?!

Terwijl ik dit schrijf draait de iPad weer op volle toeren. "De honden kunnen mee en de paarden eten we op!" roept hij. Het enige dat ik kan bedenken "hij is gek geworden"!

"Schip ahoy!" antwoord ik en ga me beraden over mijn toekomst.

Drie maanden geleden kwamen mijn verhuisdozen in Spanje aan. Nou ben ik in mijn leven al heel wat keren verhuisd, maar iedere keer als ik al die dozen bij elkaar zie bekruipt mij een apart gevoel. Zoiets van "wat zou er allemaal in zitten?" Beetje gestoorde vraag want het zijn mijn spullen, eigenhandig erin gestopt, dus hoe groot kan de verrassing zijn vraag je je af?!

Maar toch... Ik beschik nooit over paklijsten van de dozen en aangezien ik de laatste keer ook nog niet wist in welke ruimtes en kasten mijn spullen zouden belanden, had ik etiketaanwijzingen als 'slaapkamer', 'keuken', 'woonkamer' achterwege gelaten. Er waren slechts een paar dozen gemerkt en dat waren die met mijn boeken. Drie dozen vol. Voor vertrek waren het er in de eerste instantie zes, maar gelukkig ben ik inmiddels goed in 'afscheid nemen'.

Gisteren heb ik ze open gemaakt en uitgepakt. Tot die tijd had ik nog geen boekenkast beschikbaar en moest het even wachten, maar nu heb ik mijn eigen 'kantoortje'. Wat heerlijk om al die titels weer terug te zien. Eén boek in het bijzonder trok mijn aandacht. Ooit gekocht, maar met uitzondering van de achterkant nooit gelezen. Ik voelde onmiddellijke weerstand toen ik de kaft na lange tijd weer onder ogen kreeg 'BROODBUIK' (echt in zulke koeieletters geschreven!) Zonder dat iemand het zag ging mijn hand langzaam naar mijn buik...

Was dit een subtiel signaal van het Universum? Mijn voornemen voor 2016 is 'afscheid nemen'. Drie keer raden waarvan. Van het boek of van een broodbuik?

Gelukkig nieuwjaar!!

Als kind van allochtone ouders ben ik opgegroeid in een cultuur waarin samen zijn met familie en vrienden, vergezeld van lekker eten, heel belangrijk is.Thuis bij mijn ouders was het altijd al een zoete inval van familie en dat vrienden en vriendinnen van mijn zus en mij mee aten, was en is nog steeds de normaalste zaak van de wereld. Niet alleen tijdens de feestdagen, maar standaard!

"Heb je al gegeten?" is bij binnenkomst de eerst gestelde vraag en "wat wil je eten?" is de volgende. Dit, ongeacht of je bevestigend of ontkennend hebt gereageerd. Er wordt gewoon gegeten, klaar! Wat daarna over is verdwijnt in plastic doosjes. Niet om aan de daklozen te geven, maar om de vriezer te vullen. Nasi goreng, Indische hapjes, gewokte boontjes noem het op en het is voorradig! Een eventuele derde wereldoorlog komen we qua eten echt met gemak door en zelfs de buren hoeven een hongersdood niet te vrezen want er is genoeg. Ook is het niet uitzonderlijk dat we na een bezoek, het pand verlaten alsof we bij de toko boodschappen hebben gedaan voor een weeshuis. Dan zit namelijk hun eigen vriezer vol, verdwijnen de doosjes met inhoud in plastic tasjes en verandert de keuken in een soort 'take away'. Is het niet enig?!

De kerst breng ik in Nederland door en ik weet nu al dat aan het einde van deze dagen de broekband op de vreethaak moet. Oftewel 'Vrete op aarde..'

Maar die 'T' veranderen we bij het toasten in een 'D'

Over een paar dagen vlieg ik voor een week terug naar Nederland. Drie maanden Spanje zijn omgevlogen. Het voelde als een 'sabbatical'. Inmiddels ben ik redelijk ingeburgerd en ook het leven in de campo voelt als een jas die past. Van modemeisje naar paardenmeisje... Klinkt wat vreemd op je 53ste, maar zo voelt het wel. Verkocht ik voorheen dameskleding aan detaillisten, nu schraap ik paardendrollen bij elkaar, maak ik wandelingen en ritten te paard door de natuur, stort ik mij op huis, haard en honden(haren) en lunch ik met mijn liefde aan het strand.

Mijn ogen zijn gewend geraakt aan het groen van de bergen, het blauw van de zee, het wit van de huizen en zonsondergangen die iedere avond een andere kleur laten zien. Files zie ik alleen nog maar op het nieuws en een jas heb ik al maanden niet aangehad. Toch vind ik het ook heerlijk om even naar mijn geboortegrond terug te gaan. Wat praktische zaken regelen, lekker bij kletsen met vriendinnen, kerst vieren met mijn familie en dochter groeten die voor een maand naar Bali vertrekt.

Tegen de tijd dat de oliebollen de pan in gaan, zien ze me hier in het zonnige Zuiden weer terug. Dan gaan we in plaats van met vuurwerk met twaalf druiven 2016 in. Living the best of both worlds. Ik voel mij een gezegend mens.

See you zoen!

xx

Als kind was ik dol op moppen. Niets leuker dan aan mijn zus een flauwe mop vertellen en er zelf in een deuk om liggen. We hadden zelfs moppenboekjes waar we elkaar uit voorlazen. Hoe meliger, hoe dommer de moppen! "Weet je wat er is gebeurd met die man die op vakantie ging? Nee? Hij ging niet!" Woehahaha! Kortom, onderbroekenlol van de bovenste plank.

Hier in Spanje is het dagelijks leven soms ook een 'mop'. Maar dan van het soort die je niet begrijpt. Met de auto de weg op gaan bijvoorbeeld. Invoegstroken die zo kort zijn, dat snel doorschakelen  een sport op zich is. Rotondes die rond zijn, maar die worden genomen alsof het doorgaande wegen zijn met aan het einde een t-splitsing en bijna verplicht links blijven rijden op de snelweg omdat er aan de rechterkant soms hele rare dingen gebeuren... Helaas spreken we uit ervaring. De verzekering is er nog mee bezig.

Ook het gebruik van zonnepanelen is niet zonder gevaar en dan met name voor je bankrekening. Word je in Nederland nog net niet geridderd voor de aanschaf van deze glimmende wandjes, hier word je gestraft omdat het inkomstenderving betekent voor de electriciteitsbedrijven.Ik begrijp er niets van! Maar net als om de stomme mopjes blijven we er maar om lachen, want we bakken straks oliebollen in een t-shirtje op het terras, plukken sinaasappels uit eigen tuin, kijken naar prachtige sterrenhemels en verwelkomen vale gieren in de achtertuin.

Tralalala, het leven is een feest! En als het een dag niet zo is, hangen we zelf de slingers op.