"We gaan zo naar de Chinees!" riep vriendlief. Ik weet nog goed, dat ik vreemd opkeek en me afvroeg wat we daar in vredesnaam om half elf  's ochtends moesten doen. Ons ontbijt was amper verteerd en de gedachte aan een portie babi pangang met rijst op dit tijdstip riep niet direct vreugdegevoelens bij mij op. "Ik heb een nieuwe zaklamp nodig" vervolgde hij "en een slot voor het hek. En als we er dan toch zijn nemen we ook gelijk een nieuw hondenkleed mee". Voordat ik wat kon vragen kwam er een verklaring "Ja, in Nederland hebben jullie de 'Action', wij hebben 'de Chinees'!" Eenmaal gearriveerd in een loodsachtig gebouw, viel mijn mond open. Paden en paden vol met spullen, er leek geen eind aan te komen. "Action eat your heart out" dacht ik en vroeg me tegelijkertijd af of het de eerste of laatste keer was dat ik dit pand betrad.

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en ben ook ik, in de loop van de tijd, gezwicht voor deze People's  Republic of China, waar de voertaal Spaans is, waar het ruikt naar een Aziatisch pakhuis, waar de cassiere luid kwetterend in het Chinees haar telefoongesprekken afhandelt en waar je eigenlijk helemaal niet dood gevonden wil worden, maar waar je naar toe gaat, omdat er in de directe omgeving geen alternatief is. Je zult maar een nieuw wasrek nodig hebben of batterijen voor die nieuwe zaklamp. Oh, ik hoor nu dat de sojasaus op is...

Welkom in idyllisch Andalusië en welkom bij de Chinees!

Vanmiddag zat ik te lezen in het boekje 'Wonen op vakantie' van Esther Verhoef. Op komische wijze beschrijft zij het wel en wee van haar en haar gezin sinds hun emigratie naar het platteland van Frankrijk. Van alles passeert de revue. Het leven met dieren en insekten in en om het huis, het gewend raken aan lokale gewoontes en het ver weg zitten van de bewoonde wereld. Heerlijke verhalen, want niets van dit al klinkt mij vreemd in de oren!

Zo vertelt zij ook over haar zoektocht naar een nieuwe 'Loes'. Oftewel een nieuwe kapster, die 'haar' Loes uit Nederland zou kunnen vervangen. Ik begrijp het volkomen. Want wat moet je in den vreemde als een blik in de spiegel je leert dat een kappersbezoek geen overbodige luxe zou zijn, je dochter een opmerking maakt over de originele kleur van je uitgroei en vriendlief verdacht veel met zijn handen door je haar gaat. In dit geval niet als uiting van genegenheid, maar als subtiele hint dat iets wat doorsnee goed zit, toe is aan een onderhoudsbeurtje. Mijn haar! Mijn afwijking is, dat ik maar weinig kappers met mijn haar vertrouw. Ooit ben ik bij een kapperszaak naar binnen gelopen, verleid door het bord ‘knippen zonder afspraak’. Wat ze er niet bij vermeldden was dat 'zonder afspraak' ook betekende "en je weet ook niet hoe het uitpakt". In mijn geval liep het uit op een catastrofe, waar ik tot op de dag van vandaag niet meer aan herinnerd wil worden. Vanaf dat moment ben ik voor een kapper vreselijk, want niet gespeend van enige kennis van het kappersvak denk ik hem of haar te kunnen vertellen wat en hoe het moet gebeuren. Ooit merkte een klant, gezeten in de stoel naast mij, op "mevrouw, wat bent u lastig!" Ik keek haar aan en voordat ik iets kon zeggen antwoordde degene die mij knipte "deze mevrouw is niet lastig, ze weet gewoon goed wat ze wil". Haar briljante opmerking ben ik nooit vergeten en sindsdien dweep ik met deze uitspraak.

Maar terug bij het huidige vraagstuk "wie wordt mijn kapper in Spanje?". Sinds vanmiddag heb ik het antwoord. Het kleuren van mijn haar vertrouw ik toe aan kapster Maria in het dorp, maar het knippen geschiedt volgende maand in Amsterdam bij mijn eigen vertrouwde haarartiest Eyup!

Tot die tijd met een zak over mijn hoofd de straat op...

Het is bijna eind november en ik lig in mijn korte broek op het terras. De zon brandt alsof zijn leven er van af hangt en als je niet beter wist zou je denken dat het zomer is. Herfst in Zuid-Spanje; ik vind het een grappig seizoen. Het straatbeeld vertoont een mix van rood verbrande Engelsen slenterend op teenslippers, naast Spanjaarden die blij lijken te zijn dat ze hun laarzen, vesten en sjaals uit de kast kunnen halen. Vanuit de schappen in de supermarkt lachen de kerstartikelen mij toe, terwijl de lammetjes even verderop door de wei dartelen alsof het voorjaar is aangebroken.

Maar, ik vind het vooral ook een mooi seizoen. Na de droogte van de zomer, kleuren de velden langzaam weer groen, gevoed door het water dat soms in hevige regenbuien naar beneden komt. Want reken maar regenen kan het hier van tijd tot tijd ook! Volgens 'Aemet' het Spaanse KNMI, wordt het de komende dagen koud! Koele lucht zal vanuit de Balearen het land binnen dringen en het nieuws wordt nog net niet gebracht alsof we aan de vooravond staan van een vorstperiode. Met een voorspelde temperatuur van 16 graden moeten we ons bijna zorgen gaan maken. Alhoewel.. ik moet eerlijk bekennen dat bij ons de open haard dan 's avonds ook brandt. Gordijnen dicht en kaarsen aan, heeerlijk! Zo komen we toch een beetje dichterbij het 'Sinterklaasgevoel' dat mij doet snakken  naar een grote kop thee met een stuk banketstaaf.

6 december komt 'hij' na gedane arbeid weer terug deze kant op. Thee hebben we zat, maar wie geeft hem nog even een paar staven en chocoladeletters mee? Mijn dank is groot!

Bijna dagelijks zie ik op Facebook foto's van honden die op zoek zijn naar een 'gouden mandje'. Veelal straathonden in Zuid-Europa opgevangen in asiels of erger nog opgesloten in een hok van een dodingsstation en nog maar een paar dagen te gaan. Soms lees ik de profielen aandachtig, maar vaak scroll ik door en breekt mijn hart. Het kan echt niet! We hebben al twee volwassen honden uit het asiel, een kat die is aankomen lopen, een paard dat is gered uit handen van een verdorven eigenaar en een paard dat als veulen hier is gekomen.

En dan ook nog onze lobbes Sproet, een mastin espanol die we begin van het jaar bij de buurman in het geitenweidje zagen zitten. Acht weken oud en bang voor mensen. Zijn lot leek reeds bepaald, hij moest de bewaker van de kudde worden, net als veel van zijn rasgenoten hier in de omgeving. Deze honden worden doorgaans niet gesocialiseerd op mensen, ze leven van jongs af aan dag en nacht bij de kudde en ontberen, in sommige gevallen, goede zorg. Zover is het bij Sproet uiteindelijk niet gekomen... Het was namelijk liefde op het eerste gezicht en vanaf die dag in januari bezochten wij hem iedere dag stiekem. Langzaam begon hij aan onze bezoekjes te wennen en na een dag of vier stond hij al kwispelend aan het hek bij het geluid van onze naderende auto. Toen de boer ons op een dag liet weten dat de hond 'niet geschikt' was voor de kudde, was de deal snel gemaakt. Sproet mocht zo uit de wei mee de auto in en het was opvallend hoe hij zich direct op zijn gemak voelde. Inmiddels waakt hij over huis en haard, rent de hele dag over het terrein, speelt met de andere honden en is allang vergeten waar hij vandaan komt. 

"Sproet houdt niet van geitjes maar van mensen en daarom moet hij weg" zei de boer. "Tja" dachten wij "soms moet je in het leven 'het lot' een handje helpen..."

Als je op een ochtend opstaat en de neiging hebt om je medecursisten te slaan, je geen zin meer hebt om Duits te horen als je het raam van je kamer opent en je blij bent dat je straks zelf weer een ei in een pan kan gooien, dan weet je dat het tijd is om te gaan. En dat komt goed uit, want mijn studie hier in Malaga zit er na drie weken op. Vandaag ga ik naar huis, terug naar de campo. Een ervaring en veel kennis rijker. Moe, maar tevreden!

Het is ruim een maand geleden dat ik aankwam in Spanje en inmiddels voel ik me thuis in de wereld van churros en tapas. Ik geniet iedere dag van het heerlijke klimaat en - niet geheel onbelangrijk -  ik kan een praatje maken in het Spaans. Nederland raakt steeds meer op de achtergrond en het moment is nabij dat ik eens goed ga nadenken over wat ik hier verder wil doen of ontwikkelen. Want eerlijk gezegd, ik heb werkelijk geen idee! Dat is op zich ook wel spannend, want het betekent tegelijkertijd dat het nog alle kanten op kan gaan. Het dwingt mij ook om ogen, oren en vooral mijn gevoel open te zetten en aandacht te besteden aan alles en iedereen die mijn pad kruist. "Uit ogenschijnlijk onbelangrijke ontmoetingen kunnen grootse zaken voortkomen en soms dienen uit onverwachte hoeken kansen zich aan". Althans, dat is mijn motto en motto's zijn er om nageleefd te worden niet waar?

Maar nu eerst even terug naar 'normaal' en dat betekent dat ik straks thuis ben en vanavond niet de wekker hoef te zetten. Hoe heerlijk is dat? Geen schoolbel meer en geen juffen en meesters.

Adios en hasta pronto!