Mijn tweede week in het taleninstituut zit erop! De lessen zijn in een onverminderd hoog tempo doorgegaan en eerlijk is eerlijk; het begint zijn Spaanse vruchten af te werpen! Soms wordt ik 's ochtends wakker met een waslijst aan werkwoord vervoegingen in mijn hoofd en verbaas ik mij over het feit, dat de stortvloed aan informatie blijkbaar zelf zijn weg weet te vinden.Gisteren ben ik geslaagd voor mijn tweede test en kan ik weer doorstromen naar het volgende niveau. De neiging om Turks te spreken is, op een 'slip of the tongue' na, verdwenen en het Malagueña bloed begint te stromen. Ik vind steeds beter mijn weg en na school ben ik of op het strand of in het centrum te vinden.

Malaga is een leuke stad. Strand, park, musea, winkels, je vindt het er allemaal. Ook dit weekend worden waarschijnlijk alle plekken druk bezocht, mits het weer geen roet in het eten gooit. De voorspelling is namelijk dat het de komende twee dagen gaat regenen en dan hebben we het niet over een 'lokaal buitje'. Maar dat mag de pret niet drukken. Om de zoveel tijd valt er hier namelijk wel iets te vieren of te gedenken en ook morgen is het weer zover. Het is dan 'Allerheiligen'. Of het er ook 'heilig' aan toe zal gaan geen idee. Er wordt in ieder geval veel gegeten en gedronken en - in combinatie met hier en daar een Haloweenfeestje - komt denk ik iedereen wel aan zijn trekken. Zaterdag, zondag en maandag vrij! 

In de campo zien ze mij dit weekend niet. Deze keer blijf ik hier en komt 'mi novio' lekker hierheen en wordt voor drie dagen mijn 'kamergenoot'. Schoolboeken verdwijnen in de kast en we doen gewoon even alsof we samen op vakantie zijn in eigen land. Dank aan 'Alle (r) heiligen' die dit mogelijk maken. Nu nog een oproep aan de weergoden!

Viva Malaga!

Ik mag naar huis! Een onverwachte meevaller, aangezien ik eerder niet wist dat de weekenden op het taleninstituut echt ter vrije besteding zijn. Voor mij dus geen excursie naar Sevilla, een fietstour door de stad of een dagje naar het strand. Ik ga met de bus voor anderhalve dag terug naar de campo en verlaat Malaga. Het was me een weekje wel. Bijna dertig uur les heb ik er op zitten in een tempo waar de gemiddelde scholier zwaar overspannen van zou raken. En dan nog niet gesproken over de portie huiswerk en uren zelfstudie die er nog bij komen. De cursus heet niet voor niets 'super intensivo' en dan met nadruk op 'intensivo'!

Langzaamaan vergeet ik dat mijn moedertaal Nederlands is. Ik praat Engels met een Finse klasgenoot en luister bijna tegelijkertijd naar een Zwitserse die mij in het Duits iets vraagt, om haar vervolgens in het Spaans te antwoorden omdat zij dat beter begrijpt dan dat ik Duits spreek. De Zweedse vrouw in de groep spreekt iets onverstaanbaars met de Noorse dame en vervolgens roept de leraar in de klas in het Spaans dat de les begint. Kun je het nog volgen? Toch is het allemaal de moeite meer dan waard. Iedereen is erg gemotiveerd en de discipline is groot. Sommigen verblijven hier een week, anderen maanden. Allemaal met het zelfde doel 'Spaans leren'!

En nu zit ik in de bus naar huis en glijdt het landschap aan mij voorbij. Ik hoef met niemand te praten en geniet van de rust nu en straks.

Lang leve het weekend!

Mijn koffer is gepakt. Ik vertrek! Een scheiding van tafel en bed is een feit. Als onderdeel van mijn zelf georganiseerde inburgeringscursus verdwijn ik drie weken naar een taleninstituut in Malaga. De hoogste tijd om de hersens te kraken en mijn kennis van de Spaanse taal op te krikken. De afgelopen twee weken is het daar niet echt van gekomen. Thuis spreken we Nederlands en heb ik me bezig gehouden met zaken in en rond het huis. De conversaties die buiten de deur gevoerd werden, gingen voornamelijk over de kwaliteit van het hooi voor de paarden en over lammetjes van de buurman die opgehaald zouden worden voor de slacht. In Gibraltar waar we een dag waren, is de voertaal Engels en in Marbella op een terras sprak ik überhaupt niet. Daar wilde ik alleen maar 'mensen kijken' en genieten van de zon!

Maar goed, vanavond maak ik dus kennis met mijn medestudenten op de campus en richt ik mijn kamer in. Nou ja 'inrichten', daar pak ik mijn koffer uit. Bed, bureau, koelkast en badkamer daar zal ik het mee moeten doen. Meer zal ik waarschijnlijk ook niet nodig hebben. Overdag zit ik de hele dag in de klas en als ik 's avonds mijn vermoeide hoofd op mijn kussen leg, stort ik denk ik in een Spaanse droom die niet voorzien is van ondertiteling. Of zou het zo zijn, dat ik met Japanse en Amerikaanse klasgenoten iedere avond de barretjes en restaurantjes van Malaga onveilig maak? Met mij weet je het nooit. Het enige dat ik wel weet is dat ik ga. Na heeeel veel jaren terug de schoolbanken in...

Dag campo, hallo Malaga!

De afgelopen week heb ik vooral gebruikt om bij te komen, te relaxen en neer te dalen op Spaanse grond. Een ongekende moeheid had al lange tijd voor mijn aftocht naar het zonnige zuiden, intrek genomen in mijn lichaam. Hier, in de schitterende natuur en soms oorverdovende stilte, krijgt het de gelegenheid om naar buiten te komen en langzaam in het niets te verdwijnen. Dit op een plek, waar de tijd lijkt stil te staan...

Je moet je voorstellen 'even snel iets doen' bestaat hier niet. Alles gebeurt in mediterraan campo tempo en daar wordt je vanzelf rustig van. Winkels en andere huizen, liggen niet op loopafstand. De bewoonde wereld? Bestaat die überhaupt? "Goedemorgen buurvrouw!" is dus niet echt aan de orde en de communicatie met schapen en geiten op het land verloopt wat dat betreft iets soepeler. Het enige geluid dat de rust van tijd tot tijd verstoort is het knallen van geweren. Nee, wij bevinden ons niet in oorlogsgebied maar het is hier goed gebruik om op zondag te jagen op klein wild. Konijnen, patrijzen en fazanten overleven soms hun zondagsbrunch niet, omdat ze getroffen worden door een kogel. Vergezeld van een batterij jachthondjes stropen de jagers (lees: onze buren) die dag het gebied af. Zo wordt de 'wildstand' op peil gehouden en hun koelkast gevuld. In onze stadse oren klinkt dit misschien barbaars, maar hier is het net zo gewoon als vlees halen bij de poelier.

Je begrijpt dus wel, mijn leven hier wijkt tot nu toe 'enigszins' af van het leven in Nederland. Of toch niet? Er is wél een overeenkomst! Boodschappen doen bij de Lidl bijvoorbeeld, want die hebben ze hier, twee dorpen verder, ook. En aangezien ík niet beschik over een jachtgeweer moet ik net als in Nederland gewoon naar de supermarkt. Met de auto bergafwaarts van de C-weg, naar de B-weg, naar de hoofdweg.

Ik zei het toch... 'snel even iets doen' bestaat hier niet.

Vandaag is het zover en kies ik het luchtruim op weg naar mijn nieuwe thuis. Ondanks dat ik er helemaal klaar voor ben, voelt het nog steeds een beetje onwerkelijk. Waarschijnlijk omdat ik tot vrijwel het laatste moment heb doorgewerkt en de verhuisperikelen tussen alle dagelijkse beslommeringen door hebben plaatsgevonden. Aangezien ik mijn huis in Nederland aanhoud voelt het een beetje alsof ik op een lange vakantie ga. Het woord 'vakantie' maakt me blij. Even bijkomen van een druk jaar. Neerdalen op Spaanse bodem, twee weken volkomen in de relaxstand en wakker worden zonder wekker, voordat ik mij in het 'regime' van de Spaanse talenschool stort. Drie weken intern, dertig lesuren per week exclusief de huiswerkuurtjes die er nog bijkomen. Het zal best pittig worden, maar hoe heerlijk om de bovenkamer weer eens goed te kraken en mij te storten op het leren van rijtjes Spaanse woorden en ingewikkelde grammaticale constructies.

En wat ik daar na ga doen? Geen idee! Ik omarm het onbekende en vertrouw erop dat wat ik 'zoek' mij zal vinden. Of eigenlijk beter gezegd, dat zonder te zoeken datgene op mijn pad zal komen waarin ik passie, talent en ervaring kan bundelen. Geen planning of vastomlijnde ideeën over hoe alles zou moeten gaan of zijn, maar mij helemaal overgeven aan dat wat is. Heel spannend dus! Dit alles in een omgeving die mijn stoutste dromen overtreft. Weg van de bewoonde wereld, omringd door dieren, in een schitterende natuur met degene die mijn hart heeft gestolen. "Het leven begint bij 40!" zeggen ze weleens. Ik zeg "Het leven begint bij ieder moment dat je daar met hart en ziel voor kiest. Iedere dag, iedere minuut, iedere seconde!"

Dag Nederland, hallo Spanje!